Bu aralar...

Tabir-i caizse köpekler gibi çalışıyorum. Depresyona girmeye fırsatım yok özetle, işten yana sorgulama yapamayacak kadar yoğunum ki bu iyi bir şey. Arca’dan önce mesaiye kalırdım, bunu kaldırdım. Çok acil bir durum olsa bile eve hep aynı saatte geliyorum, cüceyle olan mesaim bittikten sonra salona dükkan açıyorum. Sonra da “aman sabahlar olmasın!”
Karlı sabah yolda kaldığımda PTT kargodan aradılar, pasaportu getirmişler. Aman dedim verin ofisteki arkadaşlara, veremem dedi. Dedim ki benim nüfusumun fotokopisi var, göstersinler alsınlar. Yok dedi, imza. Yolda kaldım, kar kıyamet nolur bir yardım ediver abicim edebiyatı yapmama gerek kalmadı, öğlen getiririm, dedi. Hatta numaradan arayın gelince haber verin dedi. Öğlen dediği saatte de geldi. Nasıl da candan tonton bir adam, hatırımı sordu, yol durumunu sordu, samimiyeti biraz daha ilerletsek, geçmiş olsuna geleceklerdi ailecek. Uğurlarken “baksana adama hiç memur gibi değil” deyivermişim. Sahi bir memur tabiri vardır değil mi?

Bu aralar, blogtan yana pek mesudum. Güzel insanlardan güzel yorumlar alıyorum, bir iyimserlik hali var üzerimde ya Allah hayra çıkarsın. Kanımca geçen gün yağan ve akabinde eriyen kar, üzerimden bir ufuneti de aldı götürdü. Bir müzikal tadında olmasa da romantik komedi ilerliyor hayat. Misal bir blogger ruh ikizimi buldum. Okudukça aynaya bakmış gibi oluyorum.  Duygularımızın karşılıklı olduğunu öğrendiğimde kalbim hızla attı, itiraf ediyorum. Sonra bir efsane (hiç abartmıyorum, anne blogları arasında o bir efsanedir, hemen her annenin yolu bir gün onun blogundan geçmiştir) blogumu takip ettiğini yazmış. Evet söylemesi ayıp pratik anne… Evet lütfen kıskanmayalım hanımlar, beyler…

Bu mutluluğun üzerine Arca’ya o malum 5 kitabı birden okudum dün gece. Bu nadir muameleye karşı Arca da şaşırdı. Düşünsene annesi, kendinden beklenmeyecek bir davranışta bulunuyor ve 5 kitabı itirazsız yan çizmesiz kıvırmacasız arka arkaya okuyor.

Bir de hava yumuşadı üzerimden bir yük kalktı sanki. Ciddi fiziksel anlamda bir yük. Bacaklarımı kaşındıran külotlu çorabı giymedim günler sonra, bir boynumdaki paşmina ile sırtımdaki şal da bir süreliğine çıkarıldı ya kendimi özgür hissediyorum.

Hatta hava bahar tadında olacakmış hafta sonu outdoor avtivity planlayalım derken.... Arca ateşlendi. Nöbetteyim:(