Muzlu süt candır!

Son zamanlarda kendimi tanıyamıyorum. Yemek konusunda Arca’ya baskı uyguladığıma inanamıyorum!

Allahım kurtar beni ! Gelenekselleşiyorum!
Geçen gün kendimi Arca’ya bir parça peynir yedirmek adına yalvarırken buldum. Hayır bu ben değilim, olamam!

Zira yemek konusundaki mızmızlık zamanlarımdaki hissiyatımı çok net hatırlıyorum. Hiçbir yemeği birinin zoruyla tatmadım, beğenmedim. Bazıları sonradan tamamen kendi çabamla menülerime dahil oldular. Mesela kereviz… Patates diye kaktırılmaya çalışıldı yıllarca, portakallısını keşfedinceye kadar ağzıma sokmadım. Yemeğe konan bibere tahammülüm yoktu, yıllarca menemen yemedim şimdi bibersiz günüm geçmez. Gaz yapıyor bahanesiyle bulgur pilavından kaçmaya çalıştığım günlere şimdi gülüyorum, mis gibi domatesli bulgur pilavını kim sevmez?

İşte bu sebepten Arca’nın bir gün doğru yolu bulacağına inanaraktan, kah kakalayaraktan, kah başka yemeklerden ihtiyacını karşılıyor diye teselli bularaktan bugüne kadar yemek konusunun üzerinde durmadım. Ne zaman ki hastalıklardan süzüldü gül yüzü, benim de gerçek yüzüm yavaş yavaş ortaya çıkmaya başladı. Dediğim gibi gelenekselleşiyorum. Mutlu değilim, kendimle çelişiyorum, ama yemesini istiyorum, zayıf düşünce üzülüyorum. Anne yüreği de, istersen “idle parent” olacak döt yok sende de, ne dersen de, durum böyle.

Ben yakında terlik fırlatmaya da başlarım.

Uzun lafın kısası, yemekten yana yeniliklere kesinlikle karşı olan muhafazakar gurme Arca cücesini, yeni bir tatla tanıştırmak ve hatta bu tada alıştırmak, organik tavuk haşlamak kadar uzun zaman alır.

Ancak İlker’in ballandıra ballandıra anlattığı ballı muzlu sütü deneme konusunda fazla direnmedi. Son günlerdeki muhalefet tavırlarına bakınca “şaşırmadım” desem yalan olur. Ama muzlu süt candır be!

Unutmadan geçen gece çişe kaldırdığımda sayıklıyordu: "süüüt muzlu süüüttt"