Hurried Child Sendromu = Acele ettirilen çocuklar

Acele işe şeytan karışır
Acele giden ecele gider
…
Benim gibi telaşe memurlarını biraz sakinleştirmek için atalarımız tarafından söylenmiş, pek sevilmiş, bugüne kadar gelmiş sözler. Bir de bizim zamanımızda “Acele işe, ben de işeyeceğim” geyiği vardı değil mi? Evet biliyorum iğrencim:P

Geçtiğimiz günlerde İzmirli anneler mail grubunda tartışılan konu başlığını görünce evden çıkmazdan önceki “hadi hadi”lerden bahsedilecek sanmıştım. Meğer bambaşka bir şeymiş.

Hurried Child sendromu
Türkçesi “acele ettirilen çocuklar” ama bence başka bir şekilde ifade edilmeli.

“Yarış atı sendromu” ya da “sidik yarışı sendromu” olmalı. Her şeyi tam olarak İngilizceden çevirsek “chicken translation” da gayet doğru bir tanım olurdu.

Neyse dağıtmayalım konuyu. Biz daha çocuklarımızı o kurs senin bu ders benim gezdireduralım David Elkind denen adam, yirmi yıl önce bu sendromun adını koymuş ve ebeveynlere “hey hop ne yapıyorsunuz, bir rahat bırakın çocukları!” diye fırça atmış.

Niye?

Çünkü çocuklara sınırsız fırsat sunulacak, “mikemmel” olacaklar diye, ailelerin hiçbir fedakarlıktan kaçmayarak küçücük bebelerine özel ders aldırmaya kadar giden saçma sapan bir dizi uğraş içinde olduklarını gözlemlemiş. “Mikemmeliğe” oynayan günümüz ana babası, oyunu değersiz görmekte, kaliteli zaman adı altında akademik yatırımlar yaptırmaktaymış yavrusuna.

Zaten tamamen anaları tarafından “yapılandırılan” ajandaları o kadar doluymuş ki yavruların oyuna zamanları kalmıyormuş.

Sonuç? Anaları tarafından yapılandırılan bir hayatı olan çocuklar, hayatını oynamakla geçiren çocuklara göre daha başarılı filan olmamış. Hatta fazlasıyla korumacılığa maruz kalan bu çocukların ergenlik döneminde problem çözmekte zorlandıkları bile görülmüş.

Üstelik yetişkin hayatının hızına ayak uydurmakta zorlanan nesilde kronik yorgunluk, stres, uykusuzluk da tavan yapmış.

Stres çocuklarda hata yapma korkusunu arttırmış, çünkü mükemmel olmaya programlıymışlar.

Halbuki hata en iyi öğretmendir!

Ve oyun çocukların gıdasıdır.

Oyun... ama yetişkin denetiminden uzak oyun. Yapılandırılmamış oyun. Özgürce… Bunun için çocuğun vakte ihtiyacı var. Boş zamanlar bırakılmalıymış çocuğa. Çünkü boş zamanlar yaratıcılığı geliştirir. Çocuğa sıkılmak için zaman bırakılmalı ki, boş zamanını kendi kendine değerlendirecek yetiye ulaşabilsin, boş zamanı değerlendirmek de bir sanattır.

Aman şimdi çocuğu alıp “boş zamanları değerlendirme” kursuna filan götürmeyin çok pis dalarım!

Bir de çocuğun zamanını yapılandırmayacağım diye kasarsan bizim evdeki numunenin yaptığı gibi o senin evini yapılandırmaya kalkabilir, bu riski de bir zahmet göz ardı etmeyelim.

Benden akademik söylemler bu kadar olur, dayanamam, cıvıtırım. Ben okuduklarımdan aklımda kalanları yazıyorum kardeşim. Daha çok bilgi isteyen bir zahmet gugıllayıversin David Elkind denen psikolog arkadaşı, bir dolu bilgi var hakkında.

Unutmadan… kendi çocukluğumdan naçizane örnek vererek bugünkü dersimizi kapatacağım, son paragrafı okuyun ve dağılın!

Çok şükür ailem tarafından her fırsat önüme sunuldu, baleden gitara, folklorden spora her türlü kursa gittim. Ha ben büyüktüm (ilkokul, ortaokul), eğleniyordum, kendim istemiştim, sokakta da bol bol vakit geçirmişliğim olduğundan belki dengeledim, bilmiyorum ama sonuç ortada.

Bir bok olunmuyor. Kasmaya gerek yok yani:P