"Sıkıldım."

“Donunun içine bir avuç arı koyayım bak bakalım sıkılıyor musun?”

Hayal gücündeki derinliğe bakar mısın?

Böyle cevap verirdi annem bize, "sıkıldık" dediğimizde, geçen ablam uğradığında yine kulaklarını çınlattık annemin:)

Annem “pedagojide yaratıcılık” semineri verecek potansiyeldedir, ders verse ön sıradan yer tutarım :)

Raporlu olduğum haftayı, evde yayarak geçirdiğimi düşünen varsa, korkmasın, sabah kahvemi içtim, tepelemeyeceğim : ) Lakin fena halde yanıldıklarını bilsinler, b.k atmasınlar.

Evvelden başlayıp kenarda tuttuğum birkaç kitabı bitirdim.

Yav bir Allahın kulu da bana madalya takmıyor ya çok pis içerliyorum! Bir alkış bir sırt sıvazlama? Nerde…

“Can sıkıntısını bir armağan olarak kabul edin" diyor kitap. Yaratıcılık için bir fırsat.

Genelde kitap satırlarının altlarını çizmem ama “Daha Sade Bir Hayat” isimli kitapta resmen fosforlu marker kullandım : )

Kitap tabii ki annem kadar muhteşem söylemlere sahip değil, ama dili döndüğünce “bırakınız sıkılsınlar” diyor. Siz onların eğlenceden sorumlu kulları değilsiniz, animatör, şaklaban hiç değilsiniz diyor. Hatta sıkıcı olun, sıkıcı olun ki kendilerini eylemek için başka çareler bulsunlar diyor.

Geniş zamanlar, geniş alanlar verin, verin ki içlerindeki yaratıcılığın çıkması için fırsatları olsun. Belki onlar da günün birinde benim annem gibi gülümseten laflar üretecek yaratıcılığa sahip olurlar:)

Ne demişler? Canın mı sıkıldı, sıkı can iyidir çabuk çıkmaz puhahah…

Not: Annemin lafı aklıma gelmese kitabın bu bölümü için “Hurried Child Sendromu” ile ilgili yazımı link verir geçerdim zira benim meramım aslında başka… O da başka bir posta kalsın.