“Bir çocuğa nasıl davranman gerektiğini bilmiyorsun!”

Hani öyle kalırsın, hani ne diyeceğini bilemezsin, bakarsın oğlanın suratına. “Etraftan ne derler?” diye çekinmekten çoktan vazgeçmişsindir de böyle bir tepki eşekten düşmüşe döndürür adamı. Bunu hak edecek bir halt ettiğin de yoktur ha!

Dürümünü tam istediği gibi yaptırtmana rağmen masadaki turşu ve elindeki ayran daha cazip gelmektedir cüceye. Bir söylersin, iki söylersin, ı-ıh yok oralı olmaz. Dahası gözünün içine baka baka hüpletir ayranı. Sonunda sabrın taşmıştır. Önünden turşuyu elinden ayranı alır, masanın öte yanına koyarsın ve “yemeğini ye!” dersin.

O n’apar? Gözünü gözüne diker ve “Bir çocuğa nasıl davranman gerektiğini bilmiyorsun!” diye yapıştırır lafı!

Yan masadan kulağı kabartılmaktan böreğe dönen adam, içeceğini püskürtür. Hızlı gonzales garson bir anda senin siparişini masaya kaplumbağa hızıyla koymaya başlar. Ön masadaki kadın kafasını uzatmıştır göz göze gelirsin, gözünü kaçırır. Zaman durur ve lokantadaki herkes bir sonraki hamleyi bekler. Gülecek misin? Bağıracak mısın? “Sus bakim terbiyesiz anneyle öyle konuşulmaz” mı diyeceksin? Hadi bakalım çok okumuş çokbilmiş anne nefeslerini tutmuş beklerken lokanta sakinleri, sen şimdi ne halt yiyeceksin?

“hmm nasıl davranıyor muşum?”

“kötü davranıyorsun!”

“ayranını ve turşuyu şuraya koyuyorum, bu kötü oluyor?”

avazı çıktığı kadar bağırarak, “kötü davranıyorsun!”

hmmm güzel bağırıyorsun, ama...

“Karnım acıktı, yemeğimizi yiyelim, yemekten sonra konuşalım, afiyet olsun Arca”

Ve döndüm garsonun elinden tabağımı aldım, döndü gitti, beklediği aksiyonu alamadı. Ön masadaki kadına kafamı uzattım, “nasıl beğendin mi” gibilerden baktım, oralı olmadı. Yanımdaki adam tabağına gömülmüştü, hiç istifini bozmadı. Ama Arca bağırıp çağırmaya devam etti. Ben de yemeğimi yemeye devam ettim. Neden sonra o da yedi biraz. Benim yemeğim bitince hiç onu beklemeden önünde kalanları toparladım, paket yaptırdım. Çıktık. Kapıdan çıkarken insanüstü sabrıma bir alkış bir tezahürat beklemedim desem yalan olur. Sırtımı sıvazladılar desem kuyruklu yalan.

Birkaç adım yürüdük, sonra tuttum elinden kaldırıma oturduk.

“Ben bir çocuğa nasıl davranılması gerektiğini bilmiyorum”

“Bilmiyorsun!”

“kötü davranıyorum”

“çok çok kötü davranıyorsun"

“sen de bana bağırıyorsun, sen de bana kötü davranıyorsun”

“VHHHHHIIII” (doğru söylediğimdeki sinir olma efekti)

“sen de anneye nasıl davranman gerektiğini bilmiyorsun”

“hmmmmm” (çok pis ters köşe olduk efekti, ardında hihih diye gülmeye başlayacak biliyorum)

“şimdi ben bir çocuğa nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum sen anneye nasıl davranman gerektiğini bilmiyorsun, ee ne olacak? Biz hep böyle didişecek miyiz?”

Gözleri parladı, kahkahayı patlattı.

“EVET!!! DİDİŞECEZ!!!”

Didişeceğiz! hepsi bu!