Haftaya başlarken…

Tamam ben de dün başladım haftaya ama nasıl başladım hatırlamıyorum. Sabah altı buçukta kalkıp kahvaltı hazırladım ve çıktım. Sonra tüm gün boyunca Cuma günü izin kullanmış olmanın bedellerini ödedim. Arada küçük bir mola verip ilkokula dün başlayan yavruları ve analarını aradım. Biz geçen hafta o dilekçeyi vermemiş olsaydık, Arca da başlayacaktı dün, aynı heyecanlar…

Akşam eve hep beraber girdik, ben yemek hazırlarken İlker sabah sofrasını topladı, sonra da evvelki gece astığım kurumuş çamaşırları… Yemek yedik, sofrayı topladım. Arca’yla takıldık biraz. 

Bütün hafta sonu yazlıktan taş getireceğiz diye söyledik söyledik unuttuk ya, yuh bize! Bari tatil fotoğraflarından seçelim, üç tane gönderecekmişiz. Bir bahçede, bir teknede, bir dedenin değirmeninin başında tamam işte… Telefondaki fotoğraflara bakarken instagrama koyayım diye çektiğim kahve fincanı fotoğrafını gördü cüce, kahkaha atarken koltuktan düşüyordu. “kahvenin fotoğrafı çekilir mi ya puhahahah, instagrama koy da bunu gülsünler sana” dedi it! Fotoğrafçı oldu ya başımıza, kendini Ara Güler sanıyor.

Okulda resim yapmışlar, resimleri anlattı tek tek… Bir tanesi çok koydu. Denizde bir kadın ve Arca resmi… Ay dedim ki içimden beni çizmiş, ay İlker üzülecek şimdi, benimle denize girdiği günü çizmiş. Anlattırdım. DEĞİLMİŞ! Bir defasında babaannesiyle yazlığa gitmişti, İzmirden komşusu da onlarla gelmişti. Tam beş saat sudan hiç çıkmadan oynamışlardı, BUYMUŞ!! O kadın ben değilmişim babaannenin komşusuymuş. Var ya hayatımda hiçbir kadını bu kadar kıskanmamıştım!

Hiç yorum yapmadım ama boğazıma bir yumru geldi oturdu.  Artık anladı mı, yoksa cidden fotoğraflara bakınca mı hatırladı bilmiyorum, “ay ben bu resmi yanlış çizmişim, aslında en güzel gün…” hah dedim, o kalamara gittiğimiz gün, hani benimle ilk defa akşam denize girdiği… “… yağımız bitip denizde kaldığımız gündü!” dedi. Peh! Yağımız bitmesinmiş ama yine öyle derinlerde kalalımmış. Ulen benim totom üç buçuk attı, allahsız!

Çok uzatmadım, uykumuz geldi, diş, çiş, kitap bammmm … Gece üçte uyandığımda kendi yatağımdaydım. Ne ara gittim, uyudum hatırlamıyorum.

Görüldüğü üzere, sabah ve akşam yolculuklarım sırasında okuduğum birkaç sayfayı saymazsak kendim için hiçbir şey yapmadım. Hiç-bir-şey!

İşte böyle “bir tıklayam da şu çorbacı ne yazmış bir okuyam, okuyam da günüm şenlensin” diye umutlanaraktan bu sayfayı dıklayan kardeş… Küfür ettiysen canın sağ olsun, bak artık hiç tepelemiyorum. Tepelemek için de enerji lazım değil mi?

Bu sene sonbaharı görmezden gelmemin tek açıklaması olabilir, plansızlık. Ciddiyim bak! Kişisel plan, proje ve kendini geliştirme üzerine araştırmalar yapmaya ve sadece birkaç hafta için bile olsa uygulamaya geçmeye acilen başlamam lazım yoksa her günüm böyle geçecek!