Arafta mısın?

O gün erken gittim derse. Matın üzerinde bağdaş kurdum, Deniz’i seyrediyorum, yoga eğitmenimizi. Tütsüleri yakmış zaten, mumları yakıyor, oradan oraya süzülüyor. Birden iyice keyiflendi ve “ah insanın sevdiği işi yapması ne güzel ya” deyiverdi. Karşımda, bu hayatta ne yapmaktan zevk aldığını bilen ve yaptığı işi çok seven biri vardı. Senin için çok seviniyorum, dedim, ne güzel ne şanslısın. O yo, kolay olmadı dedi, ne yapmak istediğimi bulmak on yılımı aldı dedi. Peygamber değiliz ki vahiy insin…

Deniz’le bir iş görüşmesi sırasında tanışmıştık. Aslında birbirimizi İzmirli anneler mail grubundan tanıyorduk, o zaman çalışmakta olduğu firmaya CV’mi vermişti ve beni görüşmeye çağırmışlardı. Böylece Deniz’le yüz yüze tanışma imkanı bulmuştuk. Benim için bir çıkış yolu arama süreciydi, her şeye saldırıyordum. Biraz da saçmalıyordum. O gün görüşmeyi beklerken etrafıma bakmıştım ve “ne farkı var ki, yani şu anda yapmakta olduğumdan farklı ne var burada…” diye düşünürken, kocaman masmavi gözleri ve sıcacık gülümsemesiyle Deniz geldi yanıma. Tam da o günlerde işten ayrılması kesinleşmişti. Artık böyle bir işte çalışmak istemediğine karar verdiğini ve yoga eğitmenliği yapacağını anlattı. Sonra… sonrası işte buradayız.

O akşam süreci sordum, farkındalık sürecini, kırılma noktasını. Yıllarca yoga ile ilgilendiğini ama bir kampa katıldıktan sonra her şeyin daha da yerine oturduğunu anlattı. Emek emek sabırla gelinen bir noktada şimdi.

Benim için zor oluyor, gitmesinden ziyade dönmek, çünkü evime çok uzak, sonra Arca’nın uyku saatine yetişemiyorum maalesef. Ama devam etmek için de içimde inanılmaz bir direnç var. Sanırım Deniz’in sükûnetle içimize doldurduğu enerjisi ile alakalı bir şey bu… Bilemiyorum.

Bildiğim tek şey şu ki, bizim kuşak gerçekten dedikleri gibi kayıp bir kuşak sanki… X-generation diyorlar ya hani… İş hayatında X-kuşağı, sebatkârlıklarıyla, çalışkanlıkları ve sadakatleriyle bilinirler. Y-kuşağı gibi üç kuruş fazla verene, sosyal imkanları az buçuk daha iyi olana zıplayıvermezler, Y-kuşağından on yaş küçük meslektaşın on tane iş değiştirmişken sen mesela on senedir aynı firmada çalışıyorsundur. Babyboomer’lar ile Y-generation arasına sıkışmış kayıp bir kuşağız biz. Çoğumuz idealizmden ziyade para kazanalım, güvende olalım derdindeyiz. İçimize, “ayaklarımız üzerinde duralım” genleri kodlanmış, belki de hep bunu duymuşuz ailemizden. 

Aramızda vizyon sahibi ufak bir azınlığın dışında ne kadar çok işinden memnuniyetsiz insan var? Kaçımızın hayalleri gerçek oldu ve hayalini kurduğu hayatı yaşıyor? Yoksa “artık böyle bir hayatım var” yıllarına geldik ve kendimizi tükenmiş mi hissediyoruz? Ve bunu hisseden ne çok insanız…

Geçen İlker’e bir lise arkadaşımdan bahsediyorum, çiftliği var, sonra bir baktım ki fen lisesinden mezun olup da ciddi anlamda mesleğini icra eden ne kadar az insan kaldı. Bir çırpıda sayıverdim, biri cafe açtı, biri gevrekçi, bir başkası kuyumcu, beriki babasının benzinliğini işletiyor, en can arkadaşım mimarlığı bıraktı, Bodrum’da aktivist, bir başkası tasarım yapıyor. Ayol en yakın örnek İlker, tekstil mühendisliğini bıraktı, tam da kariyer yaparken, inşaatçı oldu…

Sana bir şey diyeyim bunları yadırgamıyorum ben, hatta bunları oldukça makul seçimler olarak görüyorum, hatta onlar için sonunda yapmak istedikleri şeyi bulduklarından dolayı çok mutluyum. Ben geri kalanına - işini sevenler ve işinde başarılı olanlar dışında - , yaptıkları iş sebebi ile mutsuz hissedenlere üzülüyorum. Arafta kalmışlara…

Anneannemin hiç aklımdan çıkmayan bir sözü vardır, “Allah eşinizden işinizden güldürsün” derdi. Ama bence biz bunu yanlış anladık. Biz işimizden gülmeyi, para kazanmak olarak algıladık, ayaklarımızın üzerinde durmak olarak anladık. Halbuki para amaç değildir, yaptığın iş seni tatmin ediyor mu, kafanı yastığına koyduğunda bugün kendimi bir şeyler üretmiş, faydalı bir şey yapmış ve gerçekten tatmin olmuş hissediyorum, diyor musun?

Ben bir süre bunu demedim, diyemedim, ciddiyim bak. Bir süre kendimi oldukça kaybolmuş, yaptığı işi “hayat mı kurtarıyoruz canım, işte para kazanıyoruz, amaann” seviyesine indirgeyen insanlardan oldum. Buradan çıksam başka yerde aynı şeyleri yapacağım aman boşver dedim, defalarca… Ama olumsuzluğa odaklanmanın onunla beslenmenin seni bir yere götürmediğini fark ediyorsun. Bu senin enerjini sönümlüyor, o kadar…  

Kaçmak çare olsaydı, bugün beyaz yakalı bir tane adam bulamazdın, plazalar boşalırdı. Kendi içindeki sınırlarını aşamadıktan sonra dünyanın öbür ucuna gitmek seni özgürleştirecek mi? Hayatına anlam katacağına inandığın meşguliyet planların varsa aklında, durma… Ama yoksa, emin değilsen ve içinde bir şeyler kıpır kıpır dürtmüyorsa seni henüz, teraziler o yönde ağırlık yapmıyorsa, tekrar düşün… Üç defa, beş defa düşün… Deniz’in yaptığı gibi gerekirse on yıl düşün. Çünkü en kötüsüdurgun suda sırt üstü sürüklenmek, biliyorum. Çünkü araftasın, çünkü konforunu uğruna terk edeceklerine değip değmeyeceğinin muhasebesini yapıyorsun.

O zaman tadını çıkar anın. Algılarını aç, farkındalıkların artsın, yeni insanlar, yeni uğraşlara yönel. Dün kitap kulübünde verilen örneklerden biriydi, hayatın dibine vur demiyorum, demek istediğim bu değil. Ufak ufak açmak kendini, ufak ufak hayattan keyif almanın yollarını bulmak.

Bir yılın diğerinden farkının kalmadığını düşündüğün bu dönemde (35 yaş sonrası, ah şair ah sen ne ettin bize…) hayatı kaçırıyorum, geç kalıyorum hissi o kadar normal o kadar sıradan ki… Küçük dokunuşlarla yarattığın farkların bir gün gelip sana bir ilham vermeyeceğini asla bilemezsin.

..................................

PS: Günün şükrü (şükrü kim yav puhahaha) Deniz’e gelsin… Hayatın anlamını sihirli değnek değmişçesine bulunmayacağını, sabrın ve pozitif olmanın bize kazandırabileceklerini gösterdiği için…