Şükür vesilesinde on numero beş yıldız bir vesile : Yeşim the sister!

Annemle babama müteşekkir olduğum çok şey var tabii ki ama en başında ablam. İyi ki benden önce ablamı yapmışlar. Tabii ben sonra geldiğim için o öyle düşünüyor mudur bilmem puahahha ama bir çocuğun ablası olması kadar müthiş başka bir şans bilmiyorum ben.

Tamam, itiraf ediyorum, çocukken birbirimize kıl olurduk, kavga dövüş eksik olmazdı.

Küçükken annemle babamın ilgisini sürekli kendi üzerimde ister, hep ön planda olmaya çalışırdım. Bir de hiç hoşlanmamasına rağmen sürekli onu öpmeye çalışırdım. Elmayra vardı hani, “bütün sevgimi sana vericemmm” diye hayvanlara sarılır, zavallıların cıcığını çıkarırdı. Hah işte o benim, Elmayra ve bütün sevgimi ablama vermek günlük rutinlerimden biriydi. Kitaplarına salça olurdum, bütün oyuncaklarına konardım. O evden gider gitmez odasına da kondum. Okula gittiğinde odasının her yerini karıştırırdım.

Biraz büyüdük ama ablamın çilesi dolmadı, acıların genç kızı… Bir kere kıyafetlerini sormadan giyerdim, sonra arkadaşlarıyla arkadaşlık edeceğim diye suni bir olgunluk taslardım (bir genç kız için en kötü tecrübe yeni yetme kız kardeşinin arkadaş grubu içinde var olma çabalarına katlanmak olsa gerek). Diskoya gitmek, gece dışarı çıkmak gibi koparılması gereken izinleri onun üzerine atardım, o yoo hayır annemlerle aramdaki diplomatik ilişkiye zarar veremem, polemiğe filan hiç giremem. Ablam garibim, tüm hayatı boyunca pis işleri üstlenmek zorunda kaldı.

Ben bir kız çocuğunun hele de ablam gibi hanım, ablam gibi uslu, terbiyeli bir kız çocuğunun başına gelebilecek en berbat küçük şeydim!

Büyüdükçe, baş başa kaldıkça anlaşmanın bir yolunu bulmaya başladık. Annemlerin şehir dışında olduğu zamanlar mesela… Yemek bende, temizlik bulaşık ablamda. Toplasan bir kadın anca ederdik o vakitler. O tabii şimdi yemek konusunda çok gelişti ama ben temizlik konusunda hep güdük kaldım. Titiz akrep kadını. Geçen cumartesi bize geldiler, mutfakta muhabbet ediyoruz, ama ablamın elinden bez düşmüyor, arkamı dönüyorum masa silinmiş, arkamı dönüyorum tezgah, bir daha dönüyorum mutfak dolapları, hani biraz yüz versem viledayla girişecek. Bir yerde otuz beşimi bile geçtim ama hala totomu toplar. Bilirsin, oradadır. Çocuğuna bakılması mı gerekti, Yeşim orda, annenin babanın ihtiyacı mı oldu, sen bir gidersin o on gider. Fedakarlığın kitabını yazar. Derdin mi var, saatlerce dinler, çözüm üretir. Alışveriş gurusu gibi kadındır, anlatmıştım, birlikte aldığımız ya da onun aldığı her kıyafetimin ömrü en az on yıllık. Ablalık da taslamaz ha, senin daha iyi olduğunu düşündüğü bir konu varsa, danışır, akıl alır.

Öyle işte… Bugün ablamın doğum günü. İyi ki doğmuş, iyi ki ablam olmuş, kadının fıtratında ablalık var yav!