Zor çocuk yoktur, çocuğunu iyi tanımayan anne baba vardır.

Çocukların temel ihtiyacı nedir? Sınırsız sevgi dışında tabii ki:)

Gıda, temizlik, barınma, eğitim ve uyku değil mi? Yani anne babalar olarak çocuklarımıza sevgimizden sonra bunları vermeliyiz. Hele bebekken uykusu gıdası, tek derdimiz bunlar.

Kimi çocuk uykuda kimi çocuk gıdada, kimi ikisinde de zordur derler ya, bunun aslında tamamen anne babayla ilgisi var. 

Zor çocuk yoktur, çocuğunu iyi tanımayan anne baba vardır.

Benim velet altı yaşına girecek ya, oh rahat rahat ahkam kesebilirim.

Hatta dur bir tane daha attırayım; "yeni anneler üçe ayrılır, uykusuzluktan çekenler, iştahsızlıktan çekenler ve ikisinden de çekenler"

Bugün çocuğunu büyütmüş hemen her anne, “su yolunu bulur, kasmayasın” diyecektir ama işte gel de acemi anneye anlat. Kendimden biliyorum.

Bizim evde yemek hemen hemen hiç sorun olmadı. Dönem dönem yemek seçmeleri ve ara sıra “sen yedir” nazlarını saymıyorum. Bunda Arca’nın genel olarak iştahlı bir yapısının olmasının yanı sıra benim de daha rahat olmamın etkisi var biliyorum. Yalnız geçen okulda bir soru sormuşlar “arkadaşınız yemek yemezse ona dersiniz” demişler, bizimki “yemeğini yersen sana oyuncak alırım” demiş. Ulen it! Ben sana ne zaman ödülle cezayla yemek yedirdim lan! Bilmeyen de bu çocuğa her lokmada oyuncak alınıyor sanacak. Acayip kıl oldum kendisine! Neyse konumuz o değil…

Konumuz uyku.

Şimdi Arca’nın uyuma halleri pozlarını paylaşıyorum instagramda, genelde maç izlerken uyuyakalır ya da kitap okurken… Onun dışında öyle gideyim de kendim uyuyayım diye bir meziyeti yok, baştan söyleyeyim. Hatta anneliğimin ciddi bir bölümü Arca’ya uyku eğitimi vermeye çalışmakla geçti.

Kendi kendine uyumalı ki, gece uyanmasın. Tek derdim buydu. Oldum olası uyku seven bir tip değildim ama gecede on sefer kalkıyorsan, uykusuzluk dert olabiliyor. Ben taktıkça Arca’nın uyku sorunları arttı. Peki tarih de vereyim, Arca’nın ilk senesi ve 18 aylığa kadar olan dönem diyelim. Tracy’nin yatır kaldırlarını mı denemedim, odada yanında oturup kendi kendine uyumasını saatlerce beklemeyi mi… (bir tek o ağlatma yöntemi var ya… hah onu uygulamadım, çünkü o kadar evropai bir insan değilim, duygularım var, yemişim özgüvenini ama bir taraftan da attachment parenting mi ne onu da sevmiyorum arkadaş… öyle ciddi bir dönem bocaladım)

Of ki ne offf…

Bir şekilde gece uyanmaları azaldı ve uykular arttı, kendi kendine de dalabilmeye başladı, yeayyy… Dedim ki yöntemler işe yarıyor galiba. Hatta sayfa sayfa blog yazılarımı gönderdim merak edenlere Tracy önerdim, falan filan…

Ve ne oldu bil bakalım? Arca hastaneye yattı, bir aya yakınbir süre. Her gün damardan ilaçlar, her gün işkence, teşhis yok, bekleme… Yaş2. Ve ben Arca ile koyun koyuna uyudum, istisnasız her gece. Hani Tracy hani?

Bizimle refakatçi kalan İlknur, ablam hep anlattılar, gece yan yana yatarken dehşet içinde uyanıyormuş, gözler kapalı elleriyle beni arayıp buluyormuş ve koynuma girip uyumaya devam.  O günler geride kaldı ama o günden sonra ben Arca’ya bir defa bile git yatağında tek başına uykuya dal demedim. Asla! Tabii ki beraber yatamadık, o bizim yatakta uyumak istemedi, ben orada rahat edemedim. Ama ne zaman çağırsa gittim, hasta olduğunda onunla uyudum ve yatağımıza gelmek istediğinde derhal yorganı açtım, girdi.

O bin türlü yöntemle kendi kendine uyumayı öğretmeye kastığım günlerime kızdım, al çocuğunu koynuna ne olacak? Ne olacak hepi topu birkaç sene…

Diyeceğim o ki, çocuğunu tanımaktan geçiyor her şey. Uyku düzenini nasıl uyumaya ihtiyacını olduğunu anlamamışım ben.

Şimdi uyuyakaldığı akşamlar haricinde uyku düzeni belli. Saat 21:00 oldu mu, pijamalar giyilir, kitaplar seçilir, diş, çiş ve okuma sonunda da birbirine sarılıp öpüş koklaş uyuma…

Benim bu annelik serüveninden çıkardığım şu ki, bir şeylerin ters gittiğini düşünüyorsan, hop bir dur, düşün, gözlemle, incele. Ondan sonra nedenlerine in ve sorun varsa çöz, yoksa onun sana gösterdiği yolda ilerle. Gerçekten çocuklar ihtiyaçları konusunda annelerinden çok daha keskin içgüdülere sahip ve harika yönlendiriyorlar. Bundan sebep ben daha yaşına basmamış çocuklara uyku eğitimi verildiğinde acı acı tebessüm ediyorum ve hiç de “ulen it okula başlayacaksın hala ananla uyuyorsun, bebeler kendileri uyuyor” filan demiyorum. Bırak suyu aksın, yolunu bulsun.

Bu şükür vesilesi de o hastane günlerini atlatmamıza gelsin mi? Hadi gelsin… Sağlıkla kalın hoşçakalın…