Ödev

Anneler ikiye ayrılır:

1. Eli faaliyete yatkın olanlar

2. Olmayanlar

Olmayanlar da ikiye ayrılır:

1. Beceremediğini kabul edip yaptıracak birini tahsis edebilenler

2. Beceremediğini kabul etmeyip, kendi becerisinin çok üzerinde bir şeyler yapmaya kasan, yapmaya kasarken küfreden, çocuğa ve kendine günü zehir eden, hem çocuk katkı yapsın diye uğraşan hem de beceremedikçe stres olan….

Ben ikinci türdenim.

Okul ödevi: Astronot veya uzay gemisi yapmak. Çocuk yapacak sen yardım edeceksin.

Her şey güzel başladı. Planladığım gibi… Önceden çalışmıştım. Arca işin yüzde seksenini yapacak, ben sadece fikir sorarsa dahil olacaktım. Zaten ödevin amacı da bu değil mi?

Elbette bu plan, benim pinterestten bulduğum birkaç "do it yourself" uzay gemisi için oldukça uygulanabilirdi. Tuvalet kağıdı rulosunu alüminyum folyo ile kapla bir koni yap tepesine, tamam.

 

Bir şeyi hesaba katmamıştım. Bizim cüceyi.

Ön çalışmamı beğenmedi. Meraklı Minik dergilerinin eski sayılarını yığdı önüne. Uzay mekiği dediğinin kocaman yakıt tankı olurmuş, yanlarında da roketleri. Uzay mekiği uzaya çıkınca akıt tankı ve roketler mekikten ayrılırmış. Bir ruloyu folyoya sarmakla olmazmış. "Lanet olsun senin detaycılığına!" demedim tabii, en son birlikte yaptığımız bir timsah maketinin ön sıralarda yer bulmuş ve beğenilmiş olmasından cesaretle bir an gaflete düştüm ve "TAMAM" dedim.

Neyine lan senin uzay mekiği bilmemnesi!

Saatler sürdü. Salon yirmi kişilik bir anaokulu sınıfının el işi dersinden çıkmış haline döndü. Arca iki defa odasına gönderildi. Bir defa kendisinin işlere dahil edilmediği şikayetini aldım, tam da folyoyu keserken söylediği için lafı ağzına tıktım. Üç kere kağıt kesmenin ne kadar zor olduğunu dinledim. En az birkaç kere sesler yükseldi. Bir de "gelmişine geçmişine s…." Şeklindeki küfürlü cümlelerim yan odada sandığım cüce tarafından işitilerek ayıplandım. Birbirine tutturamadığım roketler yamuk oldu. Ay yeminle içim şişti. Gerim gerim gerildim. Tam bitti, sabaha kadar ellenmeyecek diye talimat verdim, dakikasına Arca içindeki uzay mekiği uçurma dürtüsüne engel olamadı, ipler iyice koptu.

Şimdi bu ödevler çocuklara anneler yardım etsin diyeydi, değil mi? Bu ödevler anne-çocuk birlikte vakit geçirsinler diyeydi, değil mi? İyi. Ama öyle olmadı. En azından bizim evde olmadı. Evet ben durumu iyi yönetememiş olabilirim, yeteneğimden fazla bir hevesle olmayacak işlere girişmiş olabilirim. Ama sonuçta günüm rezil oldu mu, oldu. Bu kadar, dağılabiliriz.

Ha dağılmadan… Öğleden sonra da depremin artçıları devam etti. Birlikte bakkala gittik geldik. O top oynayacak, ben yemek yapacağım. Yemek yapmak kadar iyi bir terapi bilmiyorum ben.

Arca top oynarken koridordaki koca nazar boncuğunu kırdı. Hadiii, yemeğin altını söndürdüm, cam kırıklarını temizledim. Kızmaca yok, kazadır olur.

Aradan zaman geçti. Ben yemek yapmaya devam ediyorum, baktım Arca cam masanın üzerinde koca cam kavanozları üst üste koymak suretiyle bir kule yapmakta. Elimdeki bıçakla bir üzerine yürümüş bir hönkürmüşüm ki sorma. Derhal balkona kaçtım, derin nefes bir kiii…

Kimse bana bu çocuk akıllı filan demesin. Cam kavanozlardan kule yapılmayacağını, yapılırsa düşüp kırılacağını, kırılınca yine anasının temizleyeceğini yedi yaşının arifesindeki bir çocuğun bilmesi gerekmez mi? Gerekir. Peki anasının gözü dönmüş katil gibi çocuğun üzerine yürümesinin adet öncesi sendromundan başka bir açıklaması olabilir mi? Olabilir: sürekli didişerek geçirilen bir sabah mesela!

 

 

Posted with Blogsy