21 Ağustos 2015 Cuma

Belki de...

Uçak ikramlıklarının içinden çıkan peçeteyi uzattı, kafam kitaba gömülü, bir teşekkür mırıldanıp aldım. Bunu hep yapıyorum, yolculukta sanki etrafımda hiç kimse yokmuş gibi hareket ediyorum, yüzüme krem sürüyorum, ayakkabılarımı çıkarıyorum, rahatça uykuya dalıyorum. Farkında değilim belki burnumu bile karıştırıyorumdur, sanki koca uçakta tek başımayım. Şimdi de ağlıyorum, aferin! Kimse fark etmeyecekti sanki!

Az önce koltuk ekranını tepsi sanıp önüme açarken müdahale eden, tepsinin kolçağın içinden çıktığını gösteren adamdı, bu. Elinde İngilizce kitap görmüştüm de, turist sanmıştım, hani. Ağladığımı fark ettiğinde, o elimdeki kitaba nasıl merakla baktıysa, ben de yanımdaki koltuğun önündeki cebe sıkıştırılan kitaba öyle bakmıştım. Çünkü okumayı sevenler, diğerlerinin ne okuduğunu merak ederler, refleks gibi bir şey. Bu sadece kitapla sınırlı bir refleks değil, balık tutmayı çok seven İlker, sahilde yürüyüş yaparken oltasını denize atanların yanında duran kovalara bakmaktan kendini alamaz mesela… Öyle bir şey işte, tutkunun merakını körüklemesi…

Çeneme kadar akan gözyaşımı ve sümüklü burnumu sildim.

Hayatın yol ayrımlarındaki seçimleri, kişiyi insan olarak bir bütüne taşıyor. Geçmişe değil, geleceğe bakmak, içinde pişmanlık kırıntıları ile yaşayanlar için zor. Pişmanlıkların ise çözümü yok. Geçmişi değiştiremiyorsun, olduğu gibi olduğu kadar kabullenmenin bir yolunu bulmalı. Gelecek? O zaten yok, en azından şu anda yok.

Anı yaşamak deyince, eskiden küçük anlık mutluluklar, yüzeysel doyumlar gelirdi aklıma. “Çağımızın dini mutluluğun gereklerini yapmalı, kendimize mutlu anlar bahşetmeli ve onları sürekli yapmalı, yapmalı ki mutlu anlarımızın sayısını artırarak hayat muhasebesinde artıya geçmeli” gibi bir yanılsamanın girdabındayken aslında önemli bir noktayı kaçırdığımı fark ettim.

Önemli olan mutluluk filan değil, biliyor musun! Önemli olan biziz. Her birimiz, ayrı ayrı birey olarak biziz, biz ve hayatlarımız. Kendimize, yaşam muhasebemize, geçmişimize, geleceğimize ve bugünümüze kafa yormak, kendimizi her şeyin merkezine koymak, aslında hayatımızı daha değerli yapmıyor biliyor musun? Aslında evrende noktanın sivilcesi bile değiliz, biz ve o “kocaman” hayatımız!

Hayatlarımıza, kendimize o kadar dönük bencil yaratıklarız ki, tek derdimiz kendimiziz. Beğenilmek istiyoruz, bunun için iyi giyinmek istiyoruz, “iyi” yaşamak, göstermek, bunun için çalışıyoruz. Aslında sahip olmak isteyip istemediğimizden bile emin olmadığımız şeylere sahip olmak için çalışıyoruz, sevmediğimiz işlerde. Çünkü biz kendimize dönük devekuşlarıyız, kafamız bile kendimize gömük! Ama bunda bizim çok suçumuz yok, biz böyle oldurulduk.

Bizler, Chuck Palahniuk’un Dövüş Kulübünde dediği gibi; tarihin ortanca çocuklarıyız. Bir amacımız ya da yerimiz yok, ne büyük savaşı yaşadık ne de büyük buhranı. Bizim savaşımız ruhani bir savaş, en büyük buhranımız hayatlarımız. Bizi bir gün milyoner olacağımıza, film yıldızı, rock yıldızı olacağımıza inandıran televizyon programlarıyla büyüdük, ama bunların hiçbirini olamayacağız. Bunu yavaş yavaş öğreniyoruz ve o yüzden çok ama çok kızgınız

Bu buhranı aşabilmek için mutlu olma kaygısıyla yaşıyoruz. Şunu yaparsak mutlu oluruz, bunu yaparsak tamamlanırız…

Bırak eksik kalsın, bırak.

Sen evrende küçük bir noktanın sivilcesisin. Bırak öyle kalsın. Tamamlanmasın.

Belki de huzur bu kabulleniştir, belki de huzur mutluluktan evladır.

16 yorum:

  1. Arca'nın gözlerinin içine bak Yeliz'cim.
    Çünkü mutluluk orda.
    Ben böyle zamanlarda kuzularımın gözlerinin içine bakıyorum. Gözlerinin içine bakıyorum.
    Sanada naçizane tavsiye ederim.

    YanıtlaSil
  2. ...Geçmişe değil, geleceğe bakmak, içinde pişmanlık kırıntıları ile yaşayanlar için zor. Pişmanlıkların ise çözümü yok. Geçmişi değiştiremiyorsun, olduğu gibi olduğu kadar kabullenmenin bir yolunu bulmalı....
    Bulamiyorum Yeliz :(
    Tatildeyken okudugum kitaplardan birinde diyordu ki gecmisten tasidigimizpismanliklar ve icimizdeki ofke(ki sen benim icimdekini ve nededini biliyorsun) hayatimizin onundeki en buyuk ket. Aynen seinin dedigin gibi diyordu ki, kabullenin ki onunuzu gormeye baslayin. Unutmayin, affetmeyin ama kabullenin. Kabullenemedigimi farkettim. Tam da dedigin gibi mutluluk belki de bu kabulleniste...

    PS:Hikaye gibi okudum. Her gun daha da guzel yaziyorsun...

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. canım çok teşekkkür ederim.
      kabullenmek bence de çok zor. çünkü pişmanlıkların da senin bir parçan aslında.
      barışmak lazım parçalarımızla. yoksa hep geçmişte kalacağız.

      Sil
    2. gulcın hanım merhaba.gecmısle barısmak,affetmek ve kabul etmek cok zor ama eger bunu basarırsanız ne kadar hafıfledıgınıze ınanamıycaksınız.ben affettım.bu yapılanları onaylamak degıl tabı sadece onların (yanı benım hıkayem boyle) boyle olduklarını kabul etmek ve herkesın gönlunun ekmegını yıyecegıne ınanmak.gecmısı gerıde bırakınca gelecegı daha net goruyor ınsan

      Sil
    3. Funda hanim merhaba, cok tesekkurler. Bir de ben basarabilsem. Cok istiyorum ama bir turlu basaramiyorum ne yazik ki. Cok sagolun guzel sozleriniz icin. Dilerim ben de basaririm

      Sil
  3. Yeliz, gerçekten de hikaye gibi olmuş... Bir solukta okudum... Sahi ne okuyordun? :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. çok teşekkürler. Iza'nın Şarkısı. Kitap buydu, ve çok duygu yüklü bir kitaptı, ben bayıldım resmen:)

      Sil
  4. Yeliz'cim cok guzel bir yazi hissedeeek okudum.pismanligi hatalari kabul edip onumuze bakmali.kitabi ben de okumak istesem alabilir miyim senden?sevgiler.

    YanıtlaSil
  5. Yeliz ben de bir öykü sandım, deneme yaptın diye düşündüm ki bence öyle olmuş:)

    YanıtlaSil
  6. Geliyor, hissediyorum bir kitap geliyor. Bugün değil belki ama bir gün. Bu kadar güzel yazarken, bunun için emek verirken, hele bir de istersen neden olmasın ki:)
    Ally McBeal diye bir dizi izliyordum, üniversitedeydim sanırım (lise miydi acaba?) “Herkesin sorunları var. Sorunlarını başkalarınınkinden önemli kılan ne?” diye soran arkadaşına “Benim olmaları” diye cevap vermişti Ally. Evet doğru, ama bir o kadar da yanlış diye düşünmüştüm. Biz çok önemliyiz evet, bizim hayatımız, bizim çocuğumuz, bizim işimiz, bizim evliliğimiz… Onun için belki Cem Yılmaz’ın o meşhur “kaynımda da var” hikayesini yaşıyoruz hepimiz. İnsanları dinlerken bile kendimizi düşünüyoruz çünkü. Biri kötü bir şey yaşadığında “aman evlerden ırak” mı diyoruz yoksa onunla birlikte üzülüyor muyuz? Büyük bir başarı yaşadığında komşunun çocuğu, onunla birlikte mutlu mu oluyoruz yoksa “ayy inşallah bizimki de” deyip kendimize pay mı çıkarmaya çalışıyoruz? Bencilik mi yoksa insan olmanın doğal bir sonucu mu bu, bilmiyorum. Bildiğim, başka hayatların da seninki kadar değerli olduğunu kabul edebildiğinde iyi bir insan oluyorsun. Başkalarının ne düşündüğünün o kadar da önemli bir şey olmadığını farkettiğinde daha rahat bir insan oluyorsun. Senin düşüncelerinin de yanlış olabileceğini, hata yapabileceğini, kusurların olduğunu, bunun da normal olduğunu farkettiğinde daha huzurlu bir insan oluyorsun. Bir de barışabiliyorsan hatalarınla/pişmanlıklarınla (ki bence en zoru bu) işte o zaman dünyada cennet:) Sevgiler..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. duygu hanım harıka ıfade etmıssınız.ally mcbeal a bende bayılırdım.hele onemlı bırsey soylemıyormus gıbı durup cuk oturttugunda bayılırdım ally e.

      Sil
  7. Çok güzel yazmışsın Yeliz.İnsanın içine dokunan , çok gerçek kelimeler.

    Konuyla alakasız ama bir arkadaşım uçakta etrafındaki insanlarla mutlaka göz göze geldiğini, konuştuğunu söylemişti."Belki uçak düşecek ve son gördüğün insan o yanında oturan olacak" demişti.O da bir yerlerde okumuş.Yolculuklarda kimseyle konuşmayan ben bu bakış açısından çok etkilendim.Bu konuşmadan sonraki ilk uçuşum da bu cumartesi, bakalım benim için bir şeyler değişmiş mi?

    Sevgiler..

    YanıtlaSil
  8. Her yazını keyifle, merakla, hayranlıkla okuyorum biliyorsun ama bu yazın çok başka olmuş Yeliz; bambaşka bir yerden seslenmişsin bize. Hepimizin çıkıp kendi hayatına bakması gereken bir yerden. Bana çok iyi geldi bu satırlar.
    Bu arada ben de bir kitabın ayak seslerini duymaya başladım :)

    YanıtlaSil
  9. Ayakkaplarını çıkarmanın da hikaye olduğuna inanmak istiyorum.

    YanıtlaSil
  10. bayılıyorum yazılarına,içtenlıgıne,samımıyetıne ...

    YanıtlaSil