Kasım

Sevgili İstanbullu arkadaşlarım, allah gani gani kolaylık versin sizlere. Bir daha "İzmirde trafik" gibi bir laf edecek olursam allah benim belamı versin! Abicim o ne öyle yav! Siz nerde yaşıyorsunuz!

Sabah her şey lokum gibiydi, neden çünkü, ofise metro ile tahmin edilebilir bir saatte geldim. Öğleye kadar toplantı vardı. Toplantı sırasında yağmur başladı. Çinli arkadaş, Gürcistana gidecekmiş hem de önce taksimdeki oteline uğrayıp oradan da Sabiha Gökçene geçecekmiş. Tabii ki kendisini uçak saatinden yaklaşık beş saat önce uğurlamak icap etti. Ben de biraz geç kaldım ama komisyon toplantısına yetişirim, dedim yemekten sonra taksiye atladım. Saat iki, güzel kardeşim, ne işiniz var yollarda? Bok mu var evinizde oturun! O Nispetiye caddesine varasıya kadar, yaşlı taksi şoförüyle ne dualar ettik bir bilsen, neredeyse erecektik. ‘Allah yolumuzu açık etsin’le başladık. Seçtiğimizin güzergahın boş olmasına, kaza veya allah muhafaza arızalı araba olmamasına … daha nelere nelere… En son “hayırlı işler bol kazançlar” temenni ettim bir süre de tabanvay gittim. Neyse yetiştim toplantıya. Yoğun bir gündem fakat çok da makul bir saatte toplantı bitti. Yani daha beş bile değil saat. Yağmur bastırmış, şemsiyem neyim yok zaten, ama şansım var ki bir taksici abi durdu. Yan kapıda Çarşı logosu, hmmm süper dedim atladım. Havaalanı dedim, bir yutkundu ama bir şey demedi. Sohbeti ilerlettiğimizde yani yaklaşık bir saat sonra “abla yağmur yağıyor diye kıyamadım indiremedim ama vallahi bu saatte buraya girmem aslında” diyecekti. Neyse…

Beni havaalanına bıraktığında, artık neredeyse akraba olmuştuk, o bana abla, ben ona abi…. Yaklaşık iki saat süren bir yol arkadaşlığı… Tabii ki, sohbet edeceğiz. İlkokul mevzunu Urfalı bir abiydi, 22 sene önce gelmiş İstanbula şivesine kurban, nasıl da tatlı dilli. İyi bir facebook kullanıcısı, Gezi olayları takipçisi, ilkokul çağındaki çocuğunun Gezi olayları sırasında sorduğu sorulardan sorgulamalarından çok etkilenmiş, nesil iyi diyor, iyi olacak diyor. Yurtdışı politikalarımıza hakim, tarım politikalarımızdan hoşnut değil, verimli Urfa toprağını ektirmiyorlarmış, neden? Aklı ermemiş ama o toprak öyle kalır mıymış? Petrol, bor madeni, üçüncü köprü nerden bahsetsen muhabbeti var. Hep bu face’ten öğrendim diyor. Sosyal medya gücü işte. Gazete almıyorlar ama sosyal medyadan takip ediyorlar. E5’ten kaçıp TEM’den devam ettik ve iki saatte ancak varabildik, hani biraz daha geç çıksan uçak kaçar.

Kendimi havaalanına attığıma şükürler ederken, kalabalık bir grupla kapılardaki güvenlikten geçiyoruz. Ben ötmeye kılım. O yüzden kemerime kadar çoktan çıkarıp çantama koymuş olurum. Soracaklarını bildiğimden bilgisayarı bile çantadaysa çıkarırım. Hatta şimdi İstanbulda çizme çıkarttırıyorlar, mümkün mertebe ayakkabı giyiyorum. Neyse önümden geçen kadın öttü ve güvenlik görevlisi tarafından dedektörle kontrol edildi. Sonradan farkına vardığım aralarındaki diyalog ben olayı anlayasıya yüksek sesle tartışmaya dönmüştü.

Kadın: Hayır efendim, bize paltonuzla geçebilirsiniz dediler.

Güvenlik görevlisi: Kaşe paltolar kalın oluyor, onları çıkarmanızı istiyoruz. Daha ince pardesü ile geçebilirsiniz.

Kadın: Aaa havaalanına geliyorum diye açılacak değilim!

Güvenlik görevlisi: Açılın demiyoruz, uygun giyinin paltoyu çıkarmanıza gerek kalmasın diyoruz.

Kadın: BEN NE İSTERSEM ONU GİYERİM BURASI ÖZGÜR BİR ÜLKE!

Ağzım açık kaldım. O gün bir defa daha anladım ki, bu ülke baş örtüsü ve kadının kapanması konusunda ÖZGÜR bir ülke ama gazetecilerin işlerini yapması için ÖZGÜR bir ülke değil. 

Kasım'da neler yaptım neler ettim ne öğrendim diye uzun uzun yazacaktım. Öğrendiğim bu işte! Daha ne olsun! 

Not: Herkese geçmiş olsun dilekleri için teşekkürler, Arca daha iyi. Beni deliler gibi korkuttuğu ne ilk ne de son olacak biliyorum, allah dermansız dert vermesin:)