Porselen demlik

Az önce 38,8 dereceyi ateş ölçerde gördüm ve ağlamaya başladım. Son birkaç saatimin hatırı sayılır bir kısmını (onar dakikadan dört defa) duşta küçük kurbağa şarkısına eşlik ederek geçirdiğim düşünülürse Arca'nın ateşinin iki ateş düşürücü üzerine 39,9 dereceye çıktığını tahmin etmek zor değil. Tabii düşen ateşe sevinçten ağladığımı da...

En son doktoruna telefon edip seyri anlatınca novalgin vermemi önerdi. Bana kalsa acile bile gidebilirdik. Zira İlker yok ve ben hastalık konusunda maalesef sağ duyu sahibi olmayan ebeveynim.

Acil lafına kulak kesilen Arca duşta evvelden mızıklarken "bu sıcak annem daha soğuk açalım suyu" gibi kalıbından beklenmeyecek cesurca bir laf edince, bana isterik kahkahalarla karışık bir ağlama nöbeti gelmişti ama onu saymıyoruz zira gözyaşlarım duş suya karışıp kanalizasyonu boylamıştı.

Halbuki anne arca harika bir hafta sonu geçiriyorduk. İlker balığa gitmişti biz de arkadaşın parçalanan çantasının yenisi ile kışlık bot almak için gezip tozuyorduk. Ödevler bitmişti, kek bile pişirmiştik. Birden her şey önemini yitirdi. Geriye sadece ateş ve öksürük kaldı.

Ateş nöbeti gecelerinde türlü önlemlerim vardır. Kitap okumam mesela ya da kanepeye uzanıp film izlemem. Uyuyakalma tehlikesi yüksektir.

Çay demlerim. Çay mühim. Mümkünse hatta değilse bile mümkün kılınız, demlik porselen olacak...

Yıllar önce yurtta bir gece proje için sabahlayacağım, bir arkadaşla mutfakta rastlaştık. Çay demliyorum dedi, iyi dedim kolay gelsin. İçer misin dedi yok dedim zift gibi nescafe zıkkımlanıyorum. Ama porselen demliğim var dedi, ben tabii kafa bi dünya anlamadım, iyi hadi dedim. Zaten sabaha kadar çay kahve cola... O vakitler enerji içecekleri yok muydu ben mi bilmiyordum? Neyse... İçtik. Ah işte bu! Annemin çayı... Annem çayını her zaman porselen demlikte demler. Nedense bunu o güne kadar hiç fark etmemişim. Yurtta poşet çay ya da okulda metal demlik filan derken çaydan iyice baygınlık gelmişti, o akşam porselen demlikten içince çayı...

Ne diyordum? Hah uyuyakalmamak... Bir annenin en asli görevi budur. Uyuyakalmayacaksın en azından ilaç saatine kadar. Ben de çayımı demler, ya şu anda yaptığım gibi yazarım ya da televizyonda aptalca bir şey izlerim mümkünse sandalye tepesinde. Az önce de altın kelebek ödül törenini izliyordum voleybol takımları gibi ön sponsor ismi almış. Yakında ben de bloga alacağım, lale işkembecisi günün çorbası blogspot falan filan...

Ödüllere bakıyorum, aklım arcanın ateşinde bu gece bir daha kırkı görmeye param olsa tamamını yatırırım, kulağım öksürüğünde... Üzerimde pijamalar, ayağımdaki çoraplar farklı çiftlerin tekleri, dişlerim kaşınıyor fırçalamam lazım... Önümde benim yaşlarda insanlar, ödül alıyorlar, teşekkür edip bir şeyler söylüyorlar... Arca böğürürcesine öksürdü kusabilir yine diye kucağıma aldım ve "ben de o insanlar gibi olabilirdim" düşüncesi belli belirsiz aklımdan geçti, gözlerim doldu yine... Arca'nın sıcak bedeni kucağımda kıpırdanınca fark ettim. Orada öylece dikiliyordum, pijamalarımla gözlerimde mor halkalarla ve farklı çiftlerin teklerinden oluşan çoraplarımla... Küçük insanların size katıksız bir güvenleri olur. Hissedersiniz. Gitmeyeceğinize, hasta olduğunda onu iyi edeceğinize, başından ayrılmayacağınıza ve ömrünüzün sonuna kadar onu seveceğinize güvenirler.

Boynuma gömdüğü burnunu havaya dikip sordu: ateşim düştü mü annem?

 

Posted with Blogsy