Korkunç bir günün sonlarından bildiriyorum.

Yasal uyarı: Aşağıdaki yazı çok gıcık bir ruh haliyle yazılmıştır, ağır şikayet ve mutsuzluk içerir! Sonra yok uyarmadın yok ben seni böyle bilmezdim, yok bilmem ne... istemiyorum, peşinen uyarıyorum, şikayet istemiyorum!

Regl öncesi sendromuna mı kurban gidiyorum bilmiyorum ama bugün birini elime geçirirsem sağlı sollu girişebilecek asabiyete sahibim. Çin’deki kontağıma ağzımdan köpükler saçarak çemkirdim, bilgisayarının bozulmuş olması benim suçum mu?

Telefon eden iş arkadaşlarım en kötü ihtimalle “iyi diyelim iyi olalım” cümlesini işiteceklerini masumca tahmin ederek halimi hatırımı sorduklarında, onlara Güzin Abla muamelesi çektiğimi tüm şirkete yaymış olacaklar, akşam dörtten sonra telefonum çalmadı. En son sinirden dişlerimi sıkmakta olduğumu müthiş baş ağrısı peyda olduğunda fark ettim.

Ve son olarak Arca’nın öğretmeni arayıp bizim yer cücesi dediğimiz haydudun en sevdiği arkadaşına yumruk atıp burnunu kanattığını söylemesi tüy dikti. Vallaha hiç “bizim oğlan yapmaz” demedim. Zaten sinyallerini alıp duruyorum. Yok, bilmem kim kareteciymiş ama bizimkini pataklayamıyormuş. Yok, efendim, bilmem ne sınıfındaki çocukla dövüş oyunu oynuyorlarmış. Sen kimsin lan Fight Club’a mı çevirdiniz okulu? Ay deli olacağım biz oğlanın poposuna bir şaplak vurmamışız, bizim en büyük ebeveynlik zulmümüz konuşarak beynini yemek olmuş, nereden öğreniyorsun çocuğum sen yumruğu uçan tekmeyi? Var ya hiçbir şey diyemedim, gık dedim kaldım. Öğretmen bunlarla konuşmuş, sarılıp öpüşüp oynamaya devam etmişler ama tekmeli yumruklu arkadaşlık mı olur yav? Ben bu oğlan çocuklarının dünyasına uzağım arkadaş. Kız olsa en fazla öğretmenine aşık olur, bunlar birbirini yiyor.

Bari İlker iyileşmiş olsun. Dün ateşlendi. Ben anladım ki, hastalığa tahammülüm yok. Adama hasta oldu diye demediğim laf kalmadı. Kıyamam sonunda “hasta olmak benim suçum mu n’apayım?” diye dudak büktü. Galiba bütün hafta sonu yemekli misafir (yok lan bu defa pide söylemedik, harbi harbi rakı balık sofrası donattık) üzerine de ütü, yemek, Arca derken canım çıkmışsa demek, İlker’in hasta yatması sinirlerimi zıplattı.

Sinirlerim zıpladı deyince aklıma geldi, ben bugünlerde ig hesabımı filan kapatabilirim, vallahi bak. Kılım. Ben burada zilyon tane boktan işle uğraşırken insanların birbirlerine çaya kahveye gitmesine, etkinlik etkinlik gezmesine, ojesini rujunu paylaşmasına, çocuğunu okula bırakıp bir günün “kendine sadece kendine” kalmasına kılım! Ay evet tamam ev işi, evin sorumluluğu hepsini biliyorum hepsine empati kuracak kadar benzer meşguliyetlerim var, dötümden ahkam sallamıyorum yani, ama bir Allahın günü için “bugünü sadece kendime ayıracağım, çocuğumu okula, eşimi işine uğurlayıp temizliği, ütüyü, yemeği yarına bırakacağım bugün sadece kendime ait bir gün olacak” kararını verebilme ihtimalini seviyorum ben! Ve benim bunu önümüzdeki iki ay boyunca diyebilme ihtimalim ne biliyor musun? 0. Yazıyla “sıfır”.

Muayyen günüm yaklaşıyor demiş miydim? İyi o halde bu yazının yorum kısmını kapatsam iyi olacak, kime klavye terbiyesi vereceğim belli olmaz. Bence bugün beni sevmeyin!