Donanım

Bir yerde gözüme çarpmıştı, iş hayatındaki başarın kişiliğine, diğer kişilerle olan ilişkilerine, sorun çözme ve pazarlık edebilme yeteneğine doğrudan bağlıymış, yani teknik bilgi tüm kriterlerin sadece %15’ine denk geliyormuş. Evet o yüzden ben hep %85 üzerinden değerlendiriliyorum :P Ay yok mütevazilik değil yav, mezun olalı on beş sene olmuş, teknik bilgiden geriye ne kaldı ki?

Demem o ki; mesleğinde iyi olmak, başarılı olmak için tek kriter değil yani. Bütününle varsın iş dünyasında hem de hayatta. Sorumluluk sahibi misin? İşlerini zamanında bitirmek için adam gibi çalışıyor musun? Kendinden bir şeyler katabiliyor musun? Bir iş yemeğinde konuşacak kadar hoş sohbet bir insan mısın? Tüm bunları okulda öğretmiyorlar, biliyorsun. Daha doğrusu bizim eğitim sistemimizde böyle detaylara yer yok. Bizim kuşak ve yeğenimden biliyorum, şimdiki TEOG kuşağı mensupları sadece iyi okullara girebilmek için derslerinde çok ama çok iyi olmak üzere yetiştik, yetişiyorlar.

Ama iş hayatında kimse bana ÖYS’den kaç puan aldığımı sormadı mesela. Diploma derecesi ise belli bir yere kadar…

Bir kişiye hayat yolculuğunda, bitirdiği okullardan ziyade (tamam hadi haksızlık etmeyelim, bitirdiği okullarla birlikte) donanımları eşlik ediyor.

Donanımdan kastım; birden fazla yabancı dil bilme, bir müzik enstrümanı çalabilme ve/veya bir spor dalı ile ilgilenme, bir hobi sahibi olma, bol bol okuyarak genel kültür sahibi olma…

Liste uzar gider…

Tabii bunları, Matrix’teki gibi bir bilgisayara bağlanıp hop diye zihninize yükleyemiyorsunuz. Emek, zaman, disiplin ve süreklilik istiyor.

Aman sıkıldım, ne diye lafı döndürüp dolaştırıyorum bilmiyorum ki! İşte alın çocuğunuzu hafta sonları kurs murs götürün. Bir piyano gitar filan çalmayı öğrensin, bir spor dalıyla ilgilensin takım çalışmasına yatkınlığı artar, dil öğrensin sonra bebesi Almanca Fransızca konuşurken mal gibi bakmasın, dünya vatandaşı olması için uğraşın çabalayın, bu boktan memleketten kaçması icap ederse sudan çıkmış balığa dönmesin. Donatın çocuklarınızı, sevebileceği ilgi alanları olasılıkları sunun, belli olmaz aralarından bir tanesi onun ergenliğinde sarılacağı, kötü alışkanlıklardan ve kötü arkadaşlıklardan kurtaran bir dal olur, belli mi olur? Hem belki o hobisi gün gelir alternatif işi olur. Olmasa da boktan işine katlanmak için bir çıkış yolu olur. Donatın lan yavrularınızı! Donatın, ben o çocuğunu kurs murs gezdirenlere, çok değil daha birkaç sene önce bok atarken şimdi tükürdüğümü yalıyorsam ve bir kurstan çıkıp öbürüne götürüyorsam, siz de götürün!

Adamın asabını bozmayın.

Şaka bir yana, bana o kadar da koymuyor, çünkü ben bu bekleme olayını fırsata çeviriyorum. Okuyorum, kahve içiyorum, sosyal medyada takılıyorum. Geçen instagramda kendim gibi çocuğunun kursunu bekleyen annelerle rastlaştık. Hatta Blogcuanne Elif “Bringing up bébé” isimli bir kitaptan bahsediyordu. Orada diyormuş ki; çocuğunuzun kurs olayını ona donanım (evet benim yukarıda bahsettiğim) kaygısıyla değil, iyi vakit geçirmesi ve ilgi alanlarını keşfetmesi için kurslara götürün. Daha doğrusu bunu Fransız anneleri diyormuş, Amerikalı yazar Pamela Duckerman da bunu gözlemlemiş ve kitabına yazmış anladığım kadarıyla… Bu fikre katılmakla beraber, okumadığım halde önyargılı olacağım, ben bu Fransız anne kadın bilmem ne modasına biraz kıl olduğumu fark ettim. Bunu diyenler herhangi bir anne olsaydı bu kadar tepki verir miydim, hmm sanmıyorum. Çünkü dediğim gibi “Fransız” olayına genel bir kıllığım var. Bizim ittihat ve terakki dönemimizdeki Alman hayranlığı ne ise, bu Amerikalıların Fransız hayranlığı o. Sanatını, dilini, yemeklerini her şeyi seversin katılırım da artık bence b.ku çıktı. Bir süre deli gibi Fransız kadınların yiyerek zayıf kalmasına hayranlık duydular, çarşaf çarşaf yazılar yazdılar. Ayol insanlar Akdeniz mutfağına özgü yemekler yiyorlar, senin gibi bel çevreni iki katına çıkaracak kafam kadar hamburgerler yemiyorlar. Öyle onlar yani ne diye bunun hakkında kitap yazıyorsun! Sen de otur salatanı zeytinyağlını yap, illa Fransız mı olman lazım? Şimdi de bu annelik meselesi. Zaten ya kadınlık ya analık illa bir şeylerimizi dillerine dolayacaklar, Amerikalılar diyorum, onların dayatma Fransız hayranlığı diyorum…

Niçin bir İtalyan erkeği gibi nasıl olunur makaleleri okumuyoruz, şöyle Biscolata erkeklerinin fotoğrafları eşliğinde, ha? 

Not: "ne anlatıyordun nereye bağladın?" blog yazısı kategorisinin şaşırtma dalında birinciliği kimselere kaptırmam! Sahi öyle bir yarışma olsa, böyle bir kategori olsa .... tamam sustum:)