Arca ve spor

Arca’ya bazen üzülüyorum. Bence onun için hayat zor.

Çünkü karşısında sürekli “konuş evladım, meramını düzgünce anlat, mızıldanma” deyip duran ebeveynleri var. Garip bir hayal dünyasından onu sürekli çıkaran tipler bunlar. Karakter yapılarımız hiç benzemiyor. Tamam zaten o bir birey, bağımsız bir birey tabii ki benzemeyecek de, zıtlıklar yoruyor. Uzlaşmaz bir döngünün içinde debelenip duruyoruz. Biz muhteremle tüm farklılıklarımıza rağmen asgaride buluşabilen insanlarız. Ailenin diğer üyesindeki bu aykırılık da neyin nesi?

Ota boka ağlıyor. Bazen gel yavrum ağla için açılsın diyorum da bazen de eh be çocuğum buna da ağlanır mı diye düşünmekten kendimi alamıyorum. Hemen dudak bükülsün, hemen gözler dolsun. Tüm neşesine rağmen hassas ve melankolik bir yapısı var.

Diyorum ya, hayat onun için zor. Küçük balık burcu…

Hayat sadece ebeveynlerinden bu kadar farklı olduğu için değil, yeteneği ile ilgi alanlarının aynı doğrultuda olmadığı için de zor. Bu hayatta en kıskandığım insanlar, hayatlarının başında neyi tam olarak istediklerini, neye yeteneklerinin olduğunu fark eden ve hayatını buna göre yaşayan insanlar…

Bir test yapmışlar okulda. Çoklu zeka kuramına göre çocukların daha yetenekli oldukları zeka türlerini bildiriyorlar sana. Neyse geldi elimize sonuçlar. Tam tahmin ettiğimiz gibi! Sporcuların sahip olduğu o bedensel zeka türünden zerre yok Arca’da. Üzüldüm çünkü tam bir spor manyağı. Saatlerce futbol maçı izleyebilir, ortalama bir futbol izleyicisinden kat kat spor bilgisi mevcut. Evde sürekli ama sürekli maç yapar. Futbolcuların hareketlerini taklit eder. Okulda ona tavsiye edilen lego, eğlenceli deneyler, destination imagination gibi kulüp ve kursları değil, top oyunları kulübünü ve basketbol kursunu tercih etti. Futbola yazdıralım diye başımızın etini yiyor. Ama bize test sonuçları gelmeden önce de biliyorduk ki Arca’nın spora olan kabiliyeti ilgisinin onda biri bile değil. Arca’da dikkat çeken zeka türleri ise işte sözel, sayısal, uzamsal, müziksel gibi sıradan türler.

Bu test bildiğimiz bir şeyi bize teyit etmiş oldu. Arca muhtemelen bir sporcu olmayacak. Ama aslında bir taraftan önemsemediğimiz bir şey var.

Sporu seven bir insan illa ki sporcu mu olmalı?

Lisede basketbol takımında oynayan ve bazı kulüplerden teklif almış gencin babasıyla sohbet ediyorduk. O genç de 8 yaşında başlamış basketbola. Babası, bizimkinde yetenek yok dediğimde, daha belli olmaz, dedi. Dahası illa ki olmalı mı? Yani tabii ki sporculuk kariyeri öncelikle yetenek üzerine kurulu ama spor yapmak için kariyer şart mı?

Spora katiyen önem vermeyen bir toplumuz. Beden dersleri ya test çözmek için ya da ÖYS’ye hazırlanmak için resmen işgal edilirdi. Hem eğitimciler hem de biz öğrenciler tarafından. Beden eğitiminin zerre önemi yoktu. Belki de bu yüzden eve aldığımız yürüme bandı bornoz askısından, kaydolduğumuz spor kulüpleri birer giriş kartından öteye geçemiyor. Ecnebilerin sabah beşte kalkıp yürüyüş ya da koşu yapmasını da garipsiyoruz. Ve spor hayatımızın hemen hiçbir noktasında yer almıyor. Spor yapmak concon bir faaliyet değil aslında. Sadece zenginlerin ya da işe gitmek zorunda olmayanların yapabileceği bir şey değil. Biz tercih etmiyoruz, bütün mesele bu. Çünkü spor yapmayı bilmiyoruz. Spor yaşamımızın bir parçası değil. Halbuki öyle olmalı. Sağlıklı yaşlanmak için, dinç olmak için, mutlu olmak için…

Gel de bunları büyüyünce futbolcu olmak isteyen yedi yaşındaki bir çocuğa anlat. Neyse baktı ki olmuyor, hakemliğe filan soyunur, sonra da bir futbol tartışma programı filan bir yolunu bulur. Lakin çocuğum diye demiyorum, yorumları bir Erman Toroğlu seviyesinde:)