Vicdanın sesi radyosu

Bazı günler Arca ile anlaşmak imkansız oluyor. Defalarca yapmaması konusunda uyarmış olduğumuz bir şeyi inadına gibi yapabiliyor. Bazen de ben müthiş gergin ve sabırsız oluyorum ve herkes gibi Arca da bana sürekli batıyor. Geçenlerde bir cumartesi ateşlendi ve evden çıkmamaya karar verdik. Meğer ben bu cüceyi kurs kapılarında beklemekten hoşnutmuşum. Eh yani kim kitap okuyup kahve içmek istemez? Kim kendi ile baş başa kalmak istemez?

O gün onunla evde tıkılı kalma psikolojisinden nefret ettim. Bir de üstüne “birlikte zaman geçirelim” demez mi? Çocuk sanki sülaleme küfretmiş gibi bir başladım bağırmaya: “ben senin arkadaşın mıyım? Benim canım oynamak filan istemiyor”, “bıktım, yoruldum, sıkıldım, beni rahat bırakın” bunlar hatırladıklarım. Bir de kim bilir hatırlamadığım neler var. Kendimi tuvalete kapattım ve Arca’nın beni merak etmesine yetecek bir süre orada kaldım.

Sonra ağlamaktan gözlerim şiş halde çıktım. Üzerimdeki iğrenç pijamaları çıkardım. Sanki eve misafir gelecekmiş gibi daha düzgün bir üst ve eşofman altı giydim, lenslerimi takıp saçlarımı düzelttim. Ve Arca’yı karşıma alıp konuştum, büyük insan gibi: “Bütün hafta çalışıyorum, sonra ev işleri, sonra sıkıntılar, yorgunluklar… Kendime ait çok küçük zamanlara ihtiyacım var. Kahve içmek, okumak ya da yürüyüş falan yapmak istiyorum.”

“Benimle vakit geçirmek istemiyor musun?” dudak bükülü, gözler buğulu…

“Seninle vakit geçirmek istiyorum ama ne yapacağımı bilmiyorum. Futbol oynamayı sevmiyorum, sırf sen seviyorsun diye oynamaktan sıkılıyorum. Futbolcu kartlarından hoşlanmıyorum, o adamları tanımıyorum, tanımak da istemiyorum. Ipad oynamayı sevmiyorum. Eskiden seninle lego yapardık, puzzle yapardık, hafıza kartı ya da kutu oyunu oynardık, şimdi sen bunların hiçbirinden hoşlanmıyorsun, ben de senin oyunlarını sevmiyorum. Başka oyun da bilmiyorum!”

Evet gerçekten durumumuz bu. Küçük bir çocukken iki minderden dünyalar yaratan ben kendi çocuğumu eğleyemiyorum. Aslında eğlemek istemiyorum. Artık Arca büyüdü, kendi başına oyun oynamalı, bana ihtiyaç duymadan. Birlikte iş yapmayı seviyorum, mutfakta totomun dibinde olmasını, birlikte çamaşır asmayı, ben yerleri temizlerken onun toz almasını veya birlikte gezmeyi, yürüyüş yapmayı seviyorum ama oyun zevklerimiz bakımından ayrı dünyaların insanlarıyız.  

O konuşmayı yaptıktan hemen sonra, burnumuzu çektik sarıldık birbirimize ve sonra çok ilginç bir şey oldu. Arca bir oyun yarattı. Kendince bir düzenek kurdu. Lego, Jenga kutularından ve okyanus suyu sprey şişesinden. Sonra eline bir top aldı ve kutuların üzerindeki topu ya da kapağın arkasında kalan şişeyi devirmece oyunuydu bu. Hepsinin puanı vardı, sırayla atış yapıyor en yüksek puanı toplamaya çalışıyorduk. İsteksizce başladım. Sonra iyice müdahil oldum, düzenekte ufak değişikliklerle oyunu geliştirmeye yardım ettim. Hatta çok eğlendim! Evet gerçekten eğlendim ve zamanın nasıl geçtiğini anlamadım, bir baktım bir buçuk saat oynamışız. Yemek yapmadım o öğlen, çikolata kahve ve süt ile geçiştirdik öğleni. Arca bu umursamazlığım karşısında o kadar şaşırdı ki, günlerce önüne gelene öğle yemeğimizi anlattı, sanki anlattıkça daha da gerçek olacakmış gibi… (Bir daha rüyanda görürsün öyle yemeği:P)

O gün tepkilerimle ve her sözcüğümle sorun tepeden tırnağa bendim. Bilmeme rağmen duramadım, saçmaladığımın farkındaydım ama bağırmayı da bırakamadım. Benim için oldukça ilginç bir deneyimdi. Bir yerlerde bir iç ses, “fazla tepki veriyorsun bir sakinleş” diyor, bir başka iç ses “yeter ulan şiştim cümlenizden” diye anırıyordu. Kişilik bozukluğu mu var bende? Belki de…

Kendimi böyle durumlarda Arca’nın yerine koymaya çalışıyorum, kolay olmuyor ama deniyorum. Ve fark ettim ki, ben çocuk olsam, bağırıp çağırmak değil de kafamın okşanması ve yüzüme gülümsenmesi hoşuma giderdi. Yani ne söylediğinden ziyade nasıl söylediğin… Bunu yapmaya çalışıyorum artık. Herhangi bir şey söylediğinde gülümsemek… İşe yarıyor sanki. Sanki o zaman benimle iki çift laf etmek yetiyor, illa uzun saatler oyun oynayalım diye diretmiyor. Galiba istediği bir içten gülümseme, bir de ilgi. Çok da bir şey değil yani:)

Her çocuğun annesinden istediği şeyler…

Vicdanın sesi radyosunu dinlediniz esen kalın.