His

Üreticideki kontakt arkadaşım işten ayrılıyor. Birkaç haftadır pek sessizdi, her şey yolunda mı diye sormuştum, tam isabet, değilmiş. Ailevi sebepler vs… En az üç dört yıldır birlikte çalışıyorduk. Genç düzgün bir arkadaş, kendisini, çabasını, elinden gelen desteği vermesini takdir ederdim. 

Ben biraz kılımdır, çok pis pazarlık ederim, bir açıklarını yakalarsam da feci silkelerim. Bundan önce Korelilerle çalışırken de böyleydi, bana sıkı pazarlıkçı diye takılırlardı, şimdi Çinlilerle de böyle. Neyse, arkadaşım bilgisayarını boşaltırken eski bir fotoğrafımı bulmuş, epey eski, haberimiz yokken çekilmiş bir fotoğraf. Muhtemelen fuar filan geziyoruz. Fotoğrafla ilgili birkaç güzel cümle yazmış ve “my queen” diye bitirmiş. Eyvallah…

İnsanların hayatlarından geçiyoruz, onların bizimkilerden geçtiği gibi… Mühim olan zihinlerinde olumlu izler bırakmak. Olaylar bitiyor, işler öyle ya da böyle bir şekilde çözülüyor, belki çok da bir şey paylaşmıyorsun özelinle ilgili… Baki kalan sende bıraktığı his, hepsi o.

Kitaplar gibi. Alıntılar yapamam, pek çok detayı hatırlayamam. Hele üzerinden yıllar geçmişse, aklımda kalan sadece belki birkaç imge, belki birkaç karakter… Ama bir kitabın bıraktığı hissi mutlaka hatırlarım.

Geçen akşam tüm imkanlarımı zorlayarak, Kitap kulübünün Ursula K. LeGuin (my queen:)) atölye toplantısına gittim. Arca’nın okul günüydü, İlker balıktaydı, çok kısa oturup kaçmam gerekiyordu. Ablam servisten aldı Arca’yı ve ben Yerdeniz serisinin final toplantısına gidebildim, şükür. Ege Üniversitesi lokalinin bahçesinde ağaçların altında bir masada, küçük bir grup Ursula’nın bize kattıklarından bahsettik. Kurtlarla Koşan Kadınlar bizi birbirimize yakınlaştırmıştı, 

Yerdeniz serisi ile kenetlendiğimizi hissettik.

Bundan yıllar sonra bir gün biri bana Yerdeniz serisi ile ilgili düşüncemi sorarsa, tavsiye der misin derse, ona muhtemelen o hissi tasvir etmeye çalışırım, “kenetlenme, bir olma hissi” …