Sıra ona gelmedi

Fark ettim ki, ben kendim için bir şey yapmıyorum. Hiçbir şey yapmıyorum. Başta manevi sonra da maddi sebepler ağır basıyor.

Vaktim yok. Gerçekten vaktim yok. Nasıl mı?

Her allahın günü, sabah yediye doğru uyanıp, en fazla akşamdan makineye attığınız çamaşırları sermek için vakit ayırabiliyorsanız vaktiniz yoktur. Adam akıllı bir kahvaltı edemeden, kahvaltı niyetine sadece bir haşlanmış yumurta alıp çıkıyorsanız sabahın karanlığında sokağa, vaktiniz yoktur. Evden sabah yedide çıkıp akşam yedide eve giriyorsanız, vaktiniz yoktur. Ve “çok çalışıyorum” diyenlere buruk bir gülümsemeden başka verebileceğiniz bir teselli yoktur, çok çalışıyorum diye dertlenecek kadar vaktiniz yoktur zira.

Çocuğunuzu kocanız karşılamak için hafta içi erkenden eve gelmek durumunda olduğundan hafta sonu çalışması gerekir ve siz biraz kendime vakit ayırmak istiyorum demeye utanırsınız, hayat kimse için kolay değil. Hatta bazı zamanlar zaten hafta içi hemen hiç görmediğiniz çocuğunuzu bırakıp kendinize bir saat ayırmaya karar verdiğiniz an vicdan yapmaya başlarsınız, en iyisi hiç baştan hiç yeltenmeyeyim diye düşündüğünüz çok olmuştur. Beyaz yakalı çalışana biraz burun kıvırırlar, kapatıp gidiyorsun, mesain belli saatin belli derler. Değil işte, çoğu zaman iş de kafanla birlikte sen nereye o oraya… Ve

işi de sürekli cep ajandası gibi yanınızda taşıdığınızdan aklınızı dinlendirmeye bile vakit bulamazsınız, hep yorgun hep gergindir yüzünüz.

Ben galiba tükendim diyorum bazen. Bazen bir küçük çantaya iki çamaşır atıp bir yerlere, tek başıma gideyim diyorum. Hatta dedim, bir hayal kurdum geçen haftalarda. İşten iki gün izim alayım dedim. Sonra yok canım nasıl alacaksın, sen o kalan izinlerini Arca’nın sömestr tatilinde kullanmaya karar vermemiş miydin?

Peki, bir gün olsun diyelim. Kendim için ne yapabilirim o bir gün? İlker mesela balığa gidiyor, onun o denizde kafa dinleyebilmesine çok imreniyorum. Ben öyle yapamam ama belki İstanbul’a giderim dedim. İş için her hafta gidiyorsun ya deme, ofis ve havaalanından başka mekan görmüyorum ki… Evet ya, sonbaharda İstanbul şahane olur. Hatta dedim ki, Elif ve Perihan’ın dijital topuklar zirvesine gideyim. Sevdiğim kadınların yanında olurum hem, hem kadınlarla olmak bana her zaman iyi gelmiştir. Sonra uçak biletlerini araştırdım, sonra dedim ki benim blog yazmaktan başka hiçbir dijitalliğim yok ki, ne para kazanırım bu işten ne profesyonel bir sosyal medya içerik üreticisiyim. Otur oturduğun yerde, lüks şimdi senin için. Hem daha geçen doktora dünya para bayılmışken ve ayak ağrısı için daha doğrusu ameliyata gerek kalmaması için bir de tabanlıklara para verecekken, sırası mı? Değil elbet, sırası değil. Sıra bana ne zaman gelecek acaba?

Çok demagojik olacak ama mezar taşıma “sıra ona gelmedi” yazacaklarından korkuyorum.

Sızlanmaları dinlediniz, esen kalın.