Ben olsam ben de!

Çocukken sorulan açık ara en iğrenç soru: “anneni mi daha çok seviyosun babanı mı”

Biz de Arca’ya pislik olsun diye bazen soruyoruz, cevap hep aynı: İkisini de!

En çok sevdiği insanları sayarken anne-baba ilk sırada sonra diğerleri geliyor.

Normali de bu. Ama açık konuşayım, ben eskiden beni daha çok sevdiğini düşünüyordum. Anneyim ya o bakımdan. Annelik kontenjanından çok ekmek yedim allah için. Senelerdir mutlaka anne ile uyunur, anne ile yumuşulur, anne seyahatte ise büyük hadiseler yaratılır,  anne manyağı bir çocuktan da başkası beklenemezdi zaten.

Artık öyle düşünmüyorum. Bence, Arca, evet ikimizi de eşit seviyor fakat İlker’le daha farklı.

En son kitap kulübüne gitmeme itiraz etmeyip ertesi gün İlker’in balığa gitmesine müthiş tepki vermesinden sonra daha bir emin oldum.

Ben anne kontenjanından ekmek yerken İlker boş durmamıştı. Çok çalıştı, çok çabaladı, geldiği noktayı hak etti kanımca.

Her gün ben gelesiye kadar birlikte ipad oynamalar, maç yapmalar (bunları belli rutinlere oturtup her gün yaparak ortak anılar inşa etti), birlikte maça gitmeler… Ben şehir dışındayken dışarıdan çıtır tavuklar, pizzalar söylemeler (evet ya evde yemek bıraksam bile dışarıdan söyleniyor. Çocuğun zihnine kazınmış. Babayla fast food yenir, oh mis, anneyle AVM bile geziyor olsalar, eve dönüp tarhana çorbası içilir!), dondurmalar, abur cuburlar… ödevlerin en eğlencelilerini (Türkçe ve matematik) babayla yapıp, nefret edilen araştırma ve hayat bilgisi ödevlerini anneye kakalamalar… Haftanın belli günleri okuldan küçük beyi alıp gezmeye gitmeler…

Ben olsam ben de İlker’i daha çok severdim!