Çocuk

Kış olmasa bahar bu kadar sevilir mi?
Baharın geleceğini bilmesen kış çekilir mi?



Bugün yürüdüğüm parkta mimozaların tomurcuklarına denk geldim, nicedir gözlüyordum.
Mimozalar bahar dalları gibi bir güneş parıltısına tomurcuklanacak kadar safdil değildir. Tomurcuklandıysa bil ki bahar kapıda.

Baharı bekleyen kumrular gibi değilim elbet, daha erken biliyorum, gönül yaylarına dokunacak havaların zamanı değil daha. Bir ayaza bakar, o bahar dalları çiçeklerini döküverir, sen de umutlarını.
Yine de yaklaştığını bilmek hoşuma gidiyor, havadaki o haberci koku, ah...

Çocuklar bir sonraki adımın ne olacağını bilerek kendilerini güvende hissederler.
İnsanın güvencesi de döngü işte.

Deli soğuk bir Şubat günü gelmişti.
Ben, doğumun ve dokuz aylık bekleyişin yorgunluğunu uyuyarak atarken bedenimden, o bütün gece yanı başımdaki koltukta babasının göğsünde uyumuştu. Uykucu cüce.
Doğduğu günle ilgili hatırladıklarım bu kadar. Muhtemelen mimoza tomurcukları filan yoktu o gün.

Dün okulda kışı kovaladılar, Fashing mi ne, Deutsch icatları işte.
Pek yorgundu, kolay mı? Ama aferin iyi kovalamışlar, bugün mimozalar tomurcuklanmış.

Baharla gelen çocuk, iyi ki geldin, iyi ki benim çocuğum oldun.