"Bütün hayatımızı, aslında yapmaktan başka çaremiz olmayan şeyleri, rızamızla seçmeyi öğrenmekle geçiriyoruz."

Bugün bizim buraların havası huysuz kadın gibi, estirip gürlüyor, silkeliyor. Ama çok nadir de olsa, yağmur fırtına durdu mu, tatlı bir güneş ışığıyla gülümsüyorsun. Elinde değil, öyle nadir ki... Sonra yine başlıyor, artık kim ne yaptıysa dünyayı başımıza yıkıyor doğa ana.

Aman bana göre hava hoş. Ben zaten pazarımı çalışmaya adayacaktım. Havanın asabiyeti işime geldi, en azından aklım dışarıda kalmadı.

Nergis bizim saksıdan :)

Bencilce bir şey yaptım. Saksıda yetiştirdiğim nergislerden bir dal kestim, çalışma masama koydum. Çalışmaktan sıkıldıkça koklamak için. Bu fırtınada, her motivasyona ihtiyaç duyduğumda balkona çıkacak değildim ya! pişman değilim.

Muhterem pazar gününü, kah Flamanca çalışarak, kah yer cücesiyle play station oynayarak geçirdi. Keza yer cücesi de play station ve ipadden kalan zamanlarda çigib roman okudu. Demem o ki, kimse bana ilişmedi.

Çalışmaktan keyif aldığımı, vaktin nasıl geçtiğini fark etmediğimde fark ettim. Bunu söyleyeceğimi hiç tahmin etmezdim ama ben işimi seviyorum, tüm yoğunluğuna ve zorluklarına rağmen.

Derken aklıma Ursul K. LeGuin'in şu sözü aklıma geldi:

"Bütün hayatımızı, aslında yapmaktan başka çaremiz olmayan şeyleri, rızamızla seçmeyi öğrenmekle geçiriyoruz." 

Öyle mi gerçekten? Bu sözü ilk okuduğumda, en yoğun hissim acımak oldu. İçim paralandı. Ne yani, büyük bir yanılsama içinde miydik?

Aslında Ursula bize sadece bir durum tespitinde bulunuyor, bu tespitten ne çıkaracağın biraz okuyana kalmış. Üzerinde biraz düşününce farklı hisler oluştu, "takdir etmek" gibi. Çaresizliğe karşı kapılıp gitmektense, hayatta kalmanın bir yolunu bulmak, ve yine de bir şekilde aslında gerçekten istediğini, öyle ya da böyle yapmak, yapabilmek takdire şayan değil de, nedir ki?