Çocuk demeye dilim varmıyor

Ne yalan söyleyeyim varmıyor.

Ben bu kadar çabuk büyüyeceğini hesaba katmamıştım. Önergenliğe birkaç yılın vardır, diyordum. Hazır değildim.

Çocukluğunun tadını ne ara çıkaracağız biz? Benimkine zerre benzemeyen çocukluğuna yeni yeni alışırken, şimdi bir de bu çıktı başımıza. Sorgulamalar, kendine bir fazladan güvenmeler, bir haller, bir bilmişlikler. Her daim belirgin ukalalığının son aylarda iyice tavan yapması... Diğer yandan mütemadiyen artan ayarsızlıklar.



Şikayetim büyümenin bu denli hız alması. Bana yaşlandığımı hissettiren her belirti gibi sen de tüm varlığınla karşımdasın. Sen büyüyeceksin ve biz yaşlanacağız, bu böyle... Ama işte ne bileyim, bir burukluk da yok değil. Büyümene değil, yaşlanmama... Yani konumuz bu değil.

Konumuz ne söyleyeyim. Konumuz bir birey olarak büyümene tanık olurken hissettiğim korku. Hayata hazırlanmanda sana iyi birer rehber olabiliyor muyuz?
Çok mu üzerine geliyoruz? Çok mu rahat bırakıyoruz?
Hayattaki seçeneklerini artırmak için kalkıp başka bir ülkeye geldik, iyi mi ettik? Nedir yani?
Ne olacaksın sen? Nasıl olacaksın?
Nasıl bir gelecek bekliyor seni?
Biz o geleceğin bir parçası olabilecek miyiz? Hep yanında - arkanda olabilecek miyiz?
Kimlerle karşılaşacaksın bu hayatta?

....

Bilmiyorum. Bilmemek yoruyor, korkutuyor.

En nihayetinde geriye tek bir şey kalıyor:
İyi ki doğmuşsun balık oğlan, iyi ki bizim çocuğumuz olmuşsun.