Bana ne ya!?

 Öylesine bir hüzün halindeyim. 

Ota boka ağlamak istiyorum istemekle de kalmıyorum, kenarda köşede ağlıyorum. Kendimi sosyal medyada fittirmeye ve kitaplara gömüyorum yine de kar etmiyor. İçimden bir şarap açayım, bir bira devireyim demek bile gelmiyor- ki bak bu iyi, hüzünlüyken içmektense çay koyarım mis- . 

Ütü yapmam lazım, karşılıklı oturduk birbirimizi süzüyoruz. Bir uyduruk film seçsem de iki parça ütü yapsam, hani sırf dağınıklık kalksın diye.

Ve sırf ütü yapmayı ertelemek için kitabı yarıladım: Behice’nin yarım kalan işleri

Ya benim yarım kalan işlerim?

Az önce Flamanca öğrenmeye kastığım uygulamadan bildirim geldi, nerdesin diyor, yarım bırakma dersleri diyor. 

Heh işte bir başka yarım kalan işim.

Depresyon mu acaba? Yok daha ziyade bir şeylerin sonuna yaklaşırken duyulan o his, hüzünle bitkinlik arası melankoli mi? Hani ne olduğunu bilsem adını koyuversem kaybolacak gibi. 

Gözümü kapatsam günlerce uyurum gibi. Olur ya öyle üzerinden bir tır geçmiş gibi uyuşursun. Üniversite sınavından sonra 24 saat uyumuştum mesela, olmuştu bitmişti, uyuyunca tüm o yılın stresi silinivermişti.

İçeriden maç izleyen pipililerin sesi geliyor, benimse içimden hönküre hönküre ağlamak. Sahi benim üzerimden ne geçti? Galiba koca bir altı yıl. 

Bana ne ya! Ben neşemi geri istiyorum! Mıçarım hüznüne!

İspanya tatilinden bir fotoğrafla hüznü dağıtma çabaları