Hastane günleri

Bir kaldırımın anneme ettiği... kırık bir bacak. Acilde geçirilen ilk gece. Alçıyı takınca hah dedik eve gidiyoruz. "Puhahaa" şeklinde götüyle güldü kader ve tıp ilminin temsilcileri "ameliyat" dedi. Biz yürü git dedik yok anneme değil o yürüyemiyor biz bunu doktorlara dedik ama dinletemedik. Bir de acil dediler aman hemencecik ameliyat olacak diye seviniverdik. Kader bir "puhahaha" daha çekti cümlemize.

Zira ameliyat gereçlerini alıp kan da temin etmişken -demek ki daha acil - iki vaka araya girdi. Yine dedik ki hayırlısı... Kader bize gülmekle meşgulken biz hastanenin en iyi profesörünü bağlamakla uğraşmaktaydık. Kader, profesöre bir bisiklet kazası tertip edip yüzünün tüm kemiklerini kırdı. Şu anda bu satırları okuyan bir ortopedi servisi doktoru varsa, kaderimizin laneti bulaşmasın diye istifa dilekçesini hazırlamaya başlamıştır kanımca.

Ha bir de özel oda için günlerdir etmediğimiz kalmadı, arkadaşımız var söz sahibi, ayarlayacak bir oda ama yok ulan yok! 7/24 haber bekliyoruz. Tüm bunların içinde tek tesellimiz ortopedi servisinde olmamız zira refakatçi sandalyesinde eğrilen belimizi tedavi için en doğru yerdeyiz!

Şaka bir yana....

Evet hastane psikolojisi bile kötü. Ama seçimi sen yapacaksın "ah ah vah vah ameliyata bile giremedik, vah vah uyuyamadık" diye de mızıklayabiliriz, etrafımızdakileri görüp halimize şükredebiliriz de. İlkinin moral bozmaktan başka bir işe yaradığı yok ikincisi en hayırlısı. Allah daha beterinden korusun.

Resim: arca'nın elinden hastane günleri. Soldan ikinci alçılı bacağıyla anneanne. O alçının üzerine yapacağı resimler için şimdiden yeni keçeli kalem siparişi verildi. "Sen sor" diyor "sen sor bakalım, benim çocuğum anneannesini görecekmiş girebilir mi de" annem yasak diyorum sen bi sor belli beni sokarlar diyor. Hey allahım!