21 Ekim 2014 Salı

#80şükürvesilesi Nr 9: ARMUT

Yürürken dönüp bir daha bakma ihtiyacı hissettiğiniz şeyler çıkıyor mu karşınıza? Benim çok çıkıyor.

Çoğu ilginç şeyler değil. Pusetinde uyuyan bir çocuk, el ele tutuşmuş yaşlı bir çift, farklı dövmesi olan bir kimse, bakışlarını üzerimde hissettiğim ve aniden dönüp ürkütmek istediğim annesinin elinden tutan küçük çocuk… Yanımdan geçip gittiklerini sanırlar ama dönüp tekrar bakarım onlara ve bir fotoğraf karesi alırım, çaktırmadan klik! Sonra hafıza denen albümün sayfaları arasına katarım o anı, bazen unutulur gider bazen de yazılarda servis edilir.

Fotoğrafçı olsaydım, ki Allah biliyor çok isterdim olmayı, sokak fotoğrafçısı olurdum.

Sokak fotoğrafçısı = an hırsızı.

O “an”ı çalıveriyor, bir fotoğraf karesine hapsediyor ve sanatçının çektiği her karede en azından bir öykü gizleniyor. Belki bir portre çekiminde de hikayeler yakalayabilirsin ama sokakta yaşam var, sokaktaki öykü başka.

Ben de işte o öyküleri fotoğraflayabilmek isterdim. Hayali bir deklanjör refleksim var ama her zaman gerçek anlamda çekemiyorum, üşeniyorum, galiba biraz da çekiniyorum. Oradan öküz göründüğüme bakmayın, naif, utangaç bir yönü var karakterimin, lütfen gülmeyelim …

Üşenmeyeceğim/utanmayacağım da tutuyor bazen ve cebimden telefonu çıkarıp çekiveriyorum. Bu genelde Arca yanımdayken oluyor. Çünkü Arca ile aheste hareket ediyoruz ve yolda gördüğümüz ilginç her şeyi birbirimize anlatıyoruz. Ve ilginçtir, birlikteyken daha fazla ilginç şeyle karşılaşıyorum, Arca o iflah olmaz merakıyla etraftaki en sıradan şeyleri bile ilginçleştirebiliyor. “Dur bir fotoğrafını çekelim, babaya gösteririz” de oldukça cesaretlendirici bir cümle oluyor. Ve eğer yanında küçük bir çocuk varsa kendini hiç de korunmasız hissetmiyorsun.  Etraf senin yaptığın o “yetişkinler yapınca yadırganacak” hareketlerini, yanındaki çocuğun hatırına anlayışla karşılıyor.

O armutları çektiğimiz gün olduğu gibi… Arca olmasaydı da muhtemelen görürdüm armutları, fark edilmeyecek gibi değil. Haşmetleriyle incecik dalın ucundan sarkıyorlar, düşmeleri an meselesi, berelenmeleri ve ermeden çürümeleri… Ama biri, içinde her canlıya verecek kadar sevgi ve iyi yürek taşıyan biri armutlara derme çatma bir destek vermişti. Keşke dallarımıza ağır geldiğimizde düşmeyelim diye kollarımızdan tutan destekleyicilerimiz olsa, koruyucu meleklerimiz… keşke... Belki de vardır, kim bilir? Ama şimdilik en azından bu haşmetli armutların koruyucu meleğine, bize koruyucu meleklerin varlığına dair umut verdiği için şükredebiliriz…

#80şükürvesilesi Nr 9…

10 yorum:

  1. Ne kadar güzel bir fotoğraf ve şükürvesilesi olmuş! Aferin Arca'ya ;)
    (Burada ister istemez övgülerin hepsini Arca alıyor, sen istediğin kadar Arca olmasaydı da görürdüm de. Kih kih kih)

    YanıtlaSil
  2. Slm, ben en cok armut dalı ile destegin arasına konulmus beze hayran oldum, bu nasıl bir dusuncedir ya :) Yemin ederim herkes birbirini hatta onu gectim kendini boyle dusunse dunya, ulkemiz ne mutlu ne guzel olurdu.Allah gercekten hepimize bu armutları dusunen kısı gibi insanlarla karsılastırsın ve iyi ki varsınız, cok uzakta olsakta, yuzyuze tanısmamıs olsak da sizi okumak bana guc ve mutluluk veriyor. Sevgiler Ceren

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Cerencim kesinlikle haklısın :) bana da senden böyle güzel yoyçrumlar güç veriyor iyi ki varsın iyi ki

      Sil
  3. Bir de imla hatası yaptıysam lutfen duzelt ki bacım ben de ogreneyim ya da daha dikkat edeyim. Ne de olsa insan sevdigi birini kızdırmak istemez :) Ceren

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Hahah yok yav burası serbest atış burda özgürlük var. Ben kitaplarda ve bloglarda dikkat kesiliyorum:)

      Sil
  4. İnce düşünceyi fotoğraflayın deseler bu kare ödül alır bence, ne kadar naif bir davranış, kim yaptıysa eline,yüreğine sağlık.. Böyle iyi insanlar çoğalsa keşke,her yerde olsalar..

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Evet nasıl nazik bir insan kimbilir... Şöyle bir elini sıkmak istedim ben de

      Sil
  5. İnşaat alanının etrafını ince sac gibi bir malzemeyle çevirmişler.Ama bir yerde o sac plakalardan biri devrilmiş ve bir ağaca yaslanmış.Biri ağaçla plaka arasına yastık koymuş.Her gün servisle önünden geçiyoruz ne kadar duygulanıyorum anlatamam.Fotoğraf çekip bloğa koymaya çalıştım ama bir türlü denk getiremedim.Bir haftasonu sırf görüntülemek için oralara gideceğim, mutlaka herkes görmeli bu inceliği çünkü.

    Armut desteği de aynı hissi uyandırdı bende.Kızım bu insanlarla aynı dünyada yaşıyor diye sevindim.

    Sevgiler.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Ah ne müthiş:) evet ya var böyle insanlar allahtan var dünya o kadar da boktan değil

      Sil