Yürürken dönüp bir daha bakma ihtiyacı hissettiğiniz şeyler
çıkıyor mu karşınıza? Benim çok çıkıyor.
Çoğu ilginç şeyler değil. Pusetinde uyuyan bir çocuk, el ele
tutuşmuş yaşlı bir çift, farklı dövmesi olan bir kimse, bakışlarını üzerimde
hissettiğim ve aniden dönüp ürkütmek istediğim annesinin elinden tutan küçük
çocuk… Yanımdan geçip gittiklerini sanırlar ama dönüp tekrar bakarım onlara ve
bir fotoğraf karesi alırım, çaktırmadan klik! Sonra hafıza denen albümün
sayfaları arasına katarım o anı, bazen unutulur gider bazen de yazılarda servis
edilir.
Fotoğrafçı olsaydım, ki Allah biliyor çok isterdim olmayı,
sokak fotoğrafçısı olurdum.
Sokak fotoğrafçısı = an hırsızı.
O “an”ı çalıveriyor, bir fotoğraf karesine hapsediyor ve sanatçının çektiği her karede en azından bir öykü gizleniyor. Belki bir portre çekiminde de hikayeler yakalayabilirsin ama sokakta yaşam var, sokaktaki öykü başka.
O “an”ı çalıveriyor, bir fotoğraf karesine hapsediyor ve sanatçının çektiği her karede en azından bir öykü gizleniyor. Belki bir portre çekiminde de hikayeler yakalayabilirsin ama sokakta yaşam var, sokaktaki öykü başka.
Ben de işte o öyküleri fotoğraflayabilmek isterdim. Hayali
bir deklanjör refleksim var ama her zaman gerçek anlamda çekemiyorum,
üşeniyorum, galiba biraz da çekiniyorum. Oradan öküz göründüğüme bakmayın,
naif, utangaç bir yönü var karakterimin, lütfen gülmeyelim …
Üşenmeyeceğim/utanmayacağım da tutuyor bazen ve cebimden
telefonu çıkarıp çekiveriyorum. Bu genelde Arca yanımdayken oluyor. Çünkü Arca
ile aheste hareket ediyoruz ve yolda gördüğümüz ilginç her şeyi birbirimize
anlatıyoruz. Ve ilginçtir, birlikteyken daha fazla ilginç şeyle karşılaşıyorum,
Arca o iflah olmaz merakıyla etraftaki en sıradan şeyleri bile ilginçleştirebiliyor.
“Dur bir fotoğrafını çekelim, babaya gösteririz” de oldukça cesaretlendirici
bir cümle oluyor. Ve eğer yanında küçük bir çocuk varsa kendini hiç de korunmasız
hissetmiyorsun. Etraf senin yaptığın o “yetişkinler
yapınca yadırganacak” hareketlerini, yanındaki çocuğun hatırına anlayışla
karşılıyor.
#80şükürvesilesi Nr 9…
10 yorum:
Ne kadar güzel bir fotoğraf ve şükürvesilesi olmuş! Aferin Arca'ya ;)
(Burada ister istemez övgülerin hepsini Arca alıyor, sen istediğin kadar Arca olmasaydı da görürdüm de. Kih kih kih)
Slm, ben en cok armut dalı ile destegin arasına konulmus beze hayran oldum, bu nasıl bir dusuncedir ya :) Yemin ederim herkes birbirini hatta onu gectim kendini boyle dusunse dunya, ulkemiz ne mutlu ne guzel olurdu.Allah gercekten hepimize bu armutları dusunen kısı gibi insanlarla karsılastırsın ve iyi ki varsınız, cok uzakta olsakta, yuzyuze tanısmamıs olsak da sizi okumak bana guc ve mutluluk veriyor. Sevgiler Ceren
Bir de imla hatası yaptıysam lutfen duzelt ki bacım ben de ogreneyim ya da daha dikkat edeyim. Ne de olsa insan sevdigi birini kızdırmak istemez :) Ceren
İnce düşünceyi fotoğraflayın deseler bu kare ödül alır bence, ne kadar naif bir davranış, kim yaptıysa eline,yüreğine sağlık.. Böyle iyi insanlar çoğalsa keşke,her yerde olsalar..
İnşaat alanının etrafını ince sac gibi bir malzemeyle çevirmişler.Ama bir yerde o sac plakalardan biri devrilmiş ve bir ağaca yaslanmış.Biri ağaçla plaka arasına yastık koymuş.Her gün servisle önünden geçiyoruz ne kadar duygulanıyorum anlatamam.Fotoğraf çekip bloğa koymaya çalıştım ama bir türlü denk getiremedim.Bir haftasonu sırf görüntülemek için oralara gideceğim, mutlaka herkes görmeli bu inceliği çünkü.
Armut desteği de aynı hissi uyandırdı bende.Kızım bu insanlarla aynı dünyada yaşıyor diye sevindim.
Sevgiler.
Bence de:)
Cerencim kesinlikle haklısın :) bana da senden böyle güzel yoyçrumlar güç veriyor iyi ki varsın iyi ki
Hahah yok yav burası serbest atış burda özgürlük var. Ben kitaplarda ve bloglarda dikkat kesiliyorum:)
Evet nasıl nazik bir insan kimbilir... Şöyle bir elini sıkmak istedim ben de
Ah ne müthiş:) evet ya var böyle insanlar allahtan var dünya o kadar da boktan değil
Yorum Gönder