"Hepimiz tatil için çalışıyoruz"

Annemle babam Ekim ayının ve bayram sonrasının sakinliğinde küçük bir tatil yapmak istediler. Bayramda bir aradayken  de otel araştıralım dediler. Tam onların isteyeceği gibi bir otel bulduk, odayı satın aldık, rezervasyon bilgilerini de benim e-mail adresine gönderttik.

Buraya kadar her şey güzel…

Aradan birkaç gün geçti. Sabah 06:20’ye kurulu saatimi, tabii ki iki defa daha erteleyerek – bahanem de hazır zaten son on dakikalık keyif yapmak için erkene kuruyorum saati:P tabii tabii ben de yedim! - 06:40’ta kalktım. Yumurtayı ocağa koydum. Yüzümü yıkadım, cücesinin terli ensesinden kokladım. Eskiden, işe arabayla gittiğim zamanlarda uyandırırdım onu, vedalaşmamız önemliydi. Ama toplu taşıma kabusuna uyandığımdan beri, evden çıkış saatimi, her geçen gün biraz daha biraz daha erkene alıyorum. Daha güneş doğmadan bir çocuk uyandırılmaz, kusura bakmayın pedagog kardeşler! Sizin o dediğiniz ev iş arası yakın olan medeni memleketlerde filan oluyor. Tüm aile sabah kahvaltısında buluşuyor ve sonra işe okula mutlu öpücüklerle yollanıyorlar. Başka bir gün İzmir’de toplu taşıma rezaletini anlatırım ama şimdi konumuza dönelim.

Bir buçuk saat süren çilemin sonunda ofise vardım. Haşlanmış yumurtamı etraf fazla kokmasın diye yumurta yeme rekorunu kırarcasına tıkınırken iş maillerime baktım, malum biz uyurken Çin çalışıyor. Günlük iş planımı yaptım. Sırtımı dayadım sandalyeme ve sabah çayımı yudumlarken yoğun tempoya mola verdiğimiz bayram tatilini düşündüm. Bu defa Çin’in geleneksel bilmemne tatili ile çakıştığı için maillerden mesajlardan uzak birkaç gün geçirmiştim, iyiydi. Hatta ajandamı açtım ve bir sonraki resmi tatil ne zamanmış, hafta sonuyla birleşiyor muymuş diye baktım. Acı bir gülümseme yayıldı yüzüme. Şu halimize bak tatilden yeni çıkmışız ve bir sonrakini düşlüyoruz, peh! İşe güce gömülmeden şahsi maillerime de bir göz atayım dedim, ve bam! Posta kutusundaki mailin konu başlığı: HEPİMİZ TATİL İÇİN ÇALIŞIYORUZ!

Oo, yooo… 

Annemlerin tatil satın aldığı şirketin sloganı.

Dalga mı geçiyon lan! Diyemiyorsun tabii, hoş desen de duyan yok. O şirkette çalışanlar tabii ki tatil için çalışıyorlardı, sana bana tatil satmak için, işin o tarafından bakarsak itiraz edecek bir yan yok. Ama hadi itiraf edelim biz de tatil için çalışmıyor muyuz? Tatil bir ödül, çalışıp kazanmalısın onu. Ödül ceza sisteminin yetiştirdiği bir nesil olarak bunda garipseyecek bir şey olmaması lazım. Ama ben garipsiyorum. Arkadaş bu hayatta insandan başka hangi canlı tatil yapıyor?

Biz bu dünyada yaşayan en garip yaratıklarız. Her gün çalışıyoruz, yılda bir hafta ultra her şey dahil bir otelde ya da son yıllarda trend olduğu üzere Yunan adalarında geçirebilmek için. Daha doğrusu geçen yaz yapmış olduğumuz tatilin parasını ödeyebilmek için. Sonra ne oluyor? Hop yine tatil zamanı geliyor… Döngü devam ediyor. Ta ki emekliliğe kadar diyeceğim, ama yok demeyeceğim. Emekliliğin de insanoğluna ait bir icat olduğunu da söylemeyeceğim. Bunu zaten hepimiz biliyoruz! Öte yandan emeklilik artık ulaşılabilir olmaktan çok uzak. Bizden önceki nesil gibi 42 yaşımızda emekli olacağız desek, diyemiyoruz. Mezarda emeklilik bizimkisi.

Bayram tatilinde hava müsaitti, tekneyi depodan alalım da Çeşmeye götürelim dedik. Depo Güzelbahçe’nin iç kesiminde Palamutluk denen bir mevkide. Hani o asırlık palamut ağaçlarının olduğu yer… Güzelbahçe’yi - çocukluğumun Kilizman’ını - çok severim. Bana hep kendin pişir kendi ye lokantalarına gittiğimiz, piknik yaptığımız mutlu eski günleri anımsatır. İlker’le sohbet ederken, home Office filan çalışsam burada yaşamak isterdim dedim. Düşünsene yavaş sakin, üstelik şehirden de öyle aman aman uzak değil. Bak emeklilik demiyorum, dikkat edersen diye ekledim. Çünkü emekli olduğumu görebileceğimi sanmıyorum.

Tatil ya da emeklilik çalışana bir ödül olmamalı. Daha doğrusu klasik anlamda tatil ya da emeklilik olmamalı. Hepten hayatımızda çıkmalı onlar!

Cümleten koyun sürüsü gibi çalışıp cümleten çıktığımız, tatilde açık büfe sırasında birbirimizin tabağına göz diktiğimiz tatiller, samimiyetle soruyorum, dinlendiriyor mu bizi, mutlu ediyor mu? Resetleyebiliyor muyuz zihnimizi? Yoksa aklımız işimizde mi oluyor hep ve hep dönüşümüz buruk mu oluyor? Öyle oluyor, neden biliyor musun? Çünkü biz yaptığımız işle sadece para kazanıyoruz, başarının para demek olmadığını, başarının ne kadar kazanırsak kazanalım, kendimizi tatmin edebildiğimiz sürece gerçek anlamda başarı olduğunu hissettiğimizde, tatile de emekliliğe de ihtiyacımız olmadığını anlayacağız.

Sürüden ayrılalım, aman para kazanmayalım, falanca köye yerleşelim ve domates yetiştirelim demek istemiyorum. Senin “happy place”in odur, berikinin yarattığı projeyle tatmin olmasıdır, ötekinin “daha iyisini yapabilirim” diyerek sürekli kendini aşma güdüsüdür. Bunun bir şablonu yok…

Bugün doksan yaşına gelmesine rağmen hala elini eteğini hayattan çekmeyen onlarca isim sayabiliriz, onlar emekli olmazlar çünkü yaptıkları işle var olmaya devam ederler. Çünkü yaptıkları işle hayata anlam katarlar, hayata kattıkları anlamla beslenirler.

Uzun lafın kısası, “kalk bu blogun başından ve istifa dilekçeni yaz, beyaz yakalı kardeşim”, diyecek değilim, "önce sen" derler adama : ) Ama şunu yapabilirsin, hayatına anlam katacak, insanların hayatlarına dokunacak, belki de onların da hayatına anlam katacağın, kendini ifade edebileceğin bir şeye tutunabilirsin. Ne olursa…

Bir nokta yap ve bak bakalım seni nereye götürecek?*

*: Arca’nın "NOKTA" isimli kitabına gönderme… Ama onu başka bir posta bırakıyorum, bu çok uzun oldu. Ben bile sıkıldım ayol o kadar yazılır mı! Yalnız fark ettiysen bu postu yazarken tam üç yeni post taslağı çıktı bile! Biri beni durdursun:)