Julie ve Julia : #80şükürvesilesi Nr 2

Aslında bu şükür nesnesini zor zamanlar için saklıyordum. Ama sonra dedim ki aynı nesne farklı sebeplerle ve farklı zamanlarda şükür vesilesi olabilir. Neden olmasın? (bu etiketi “arzu nesnesi”nden devşirdim, nesne yerine vesile mi diyeydim, daha mı iyi olurdu yav? – tam da şu anda aklıma geldi ve hop 3 günlük bir anket koydum sağ tarafa)

Mesela önümüzdeki seksen gün içerisinde sizi kusasıya kadar Arca denen şükür nesnesiyle muhatap edeceğim. Şükretmek için çocuktan daha ala bir vesile olabilir mi? Mutsuz toplumların nüfus yoğunluğunun bu kadar çok olmasının sebebi bu mu acaba? Hmmm…

Ama bugünkü çıkış noktamız bir film. Adı Julie ve Julia. Konusunu pek bilmiyordum, tamam Julia Child denen bir kadın varmış ve yemek denince hazır gıdadan başka bir şey anlamayan Amerikalılara Fransız mutfağını ve yemek yapmayı öğretmiş, bunu biliyordum. Bildiğim diğer şey ise bu karakteri Meryl Streep oynamış. Evet tüm bildiklerim bunlar. Ve sizi bilmem ama, bazı filmleri izlemek için bu kadının rol alıyor olması bence yeterli.

Julia Child’dan etkilenen Julie adında bir kadın ise, günümüzün sıradan bir metropol insanı. Sevmediği bir işte uzun saatler çalışıyor, korkunç bir metro hattı kullanıyor işe gidip gelirken ve hayatından hiç mutlu değil. Milyon dolarlık iş bağlayan eski dostları var, ama onun anlatmaya değer bir iş günü bile yok! Kendini rehabilite edecek tek terapi yolu, mutfak… İşte tam burada o uyuz Julie ile aramızda ufaktan bir yakınlaşma filizleniyor.

Mutfakta olmak ve ocakta pişen yemeğe burnunu dayayarak kendinden geçmek… Doğradığın domateslerin kokusuna dertlerini akıtmak… Pişirdiğin yemekten bir lokma aldığında gözlerini kapatıp tüm duyularınla hissetmek o anı… Hepsi ve daha fazlası… Benim o ben!!

 Kameralarımız şimdi benden tekrar Julie’ye dönüyor. Julie oldukça mutsuz, birkaç yazarlık denemesi hüsranla sonuçlanmış, kitabı geri çevrilmiş. A ne tesadüf! Kamera! Lütfen Julie’ye dönelim! Julie “kitap yazamıyorsam blog yazarım diyor” (o yooo yazarlık ego tatmin merkezi) ve Julia Child’ın tariflerinden kendine bir mücadele projesi tasarlıyor.

Julie, tüm film boyunca Julia sayesinde dese de aslında tamamen kendisi Julie olarak insanlara dokunmayı başarıyor. Üstelik de bunun için insanüstü bir çaba da göstermesine gerek kalmıyor. Sadece bu hayatta en çok yapmayı sevdiği şeyi yapıyor, evet zor zamanlar da geçiriyor ama zor zamanlar da dahil olmak üzere her anından müthiş keyif alıyor ve hisleri bir bilgisayar ekranından bir klavyenin tuşlarından insanlara ulaşıyor.

Film iyi miydi, değil miydi? Açıkçası bunu yorumlamam çok zor. Ben sadece Meryl Streep denen dehaya saygıda kusur etmem, onu söyleyeyim. Diğer taraftan klişeydi yav! Araya bir doz ayrılık üç doz romantizm derken Hollywood kokuları yayılmadı değil… Allahtan Julia Child Julie’nin blogunu okumamıştı ve herkesin beklediği o Julie ve Julia buluşması sahnesi gerçekleşmedi de, neredeyse kaybetmek üzere olduğum senaryoya saygım tazelendi.

Şükür bunun neresinde mi diyorsun? Soruyor musun hala?! Yav kıymetli vaktinizi ahanda tam şu anda harcamıyor muyum bacım? Yanağınızdan bir makas almıyor muyum siz bu satırları okurken? 

Yani hayatlarınıza dokunmuyor muyum? Bu mıçtığımın dünyasında herkesler, en sevdikleri ile bile teğet geçerken biz birbirimize bu blog sayesinde temas etmiyor muyuz?

İşte tam da bunun için blog = #80şükürnesnesi Nr 2!

Bu arada sizce #80şükürnesnesi mi kalsın #80şükürvesilesi olarak değiştireyim mi? Siz de boş durmayın dokunun bakayım!

küçük bir not: Blog yazmaya yaklaşık on yıl önce, yaptığım yemekleri öyküleştirerek başlamamın yanı sıra blogun adının da "café bon appetit" olması filmi izlerken gülümsetti beni. Bon Appetit !