Yorgunuz lan biz!

Sadece benim sanıyordum, yanılıyormuşum.

Geçen gün Arca’nın okulunda bir veli öğretmen görüşmesi vardı. Randevu saati ne akşamüzeri ne sabah, günün ofise git gel yapılmayacak kadar kötü bir zamanı. Sabahtan yarım gün yıllık izin aldım. Arca’yı uğurladık. Yıllardır ilk defa sabah çayımı bitirebildim, hatta ikinciyi içtim. Kahvaltıdan sonra giyinmek için kalkar, yanıma da çay bardağımı alırım, bir odadan diğerine elimde çay bardağıyla dolanırım. O bardaktaki o çay hiç bitmez. Genellikle de evin girişindeki sehpaya bırakır, çıkarım. Her akşam eve geldiğimde o yarısı dolu çay bardağı karşılar beni ve ben her sabah şu çayımı da bir keyifle içeyim de öyle çıkayım diye söz veririm kendime, nafile bir çaba…

Ama o gün öğleye kadar çalışmamak iyi geldi. Normalde işte olduğum saatlerdeki şehrin görünümünü garipsedim. Karşı okulun normalde hiç duymadığım ders zilini duydum mesela. O saatte televizyonda ne var diye baktık, birazdan kadın programı başlar dedik, İlkerle. Sonra sokaktaki insanların yavaşladığını fark ettim mesela. Benim sokağa çıktığım o mesai saatine yetişme kaygısıyla acele edenler yerini telaşsızlara bırakmıştı.

Kitap kulübünün atölye toplantısı olduğu akşamdı. Böyle atölye falan deyince havalı oluyor, aslında işin özü başka; kitapları bir ayda bitirsek bile özleşiyoruz, kendimize ara buluşma bahanesi yaratıyoruz. Pek çok hemcinslerimizin aksine bir araya gelip dedikodu, iş-koca-çocuk çekiştirmesi yapmıyoruz (yalannnnn) bir konu üzerinden derin sohbetler yapıyoruz. Lütfen:P Yani kısacası canımız istedi, buluştuk, kaynattık da diyebiliriz ama bir şeyleri tartışma amaçlı bir araya gelmek hoşumuza gidiyor, bizi beslediğini düşünüyoruz.

Evvelden masal geceleri yapardık, sonra atölyeye çevirdik, masal, arketip, dergi.. diye devam etti. En son film tartışalım dedik. Herkes Ferzan Özpetek’in Cahil Periler filmini izleyip gelecek, hakkında konuşacaktık. Tahminlerimin ötesinde keyifli bir akşam oldu. Bundan sonra da bol bol film geceleri yaparız kanımca.

Dönüş yolunda Özlem’le bunları konuşuyorduk. Sonra haftaya yıllık iznini kullanacağını söyledi. İçim cız etti. Ay dedim ne güzel. Neler yapacağını planlamış, arkadaşlarıyla gündüz tenis maçı, kahvaltı, ev gezmesi, dikiş ve sabahtan akşama pijamayla oturacağı bomboş bir gün. Öyle tanıdık geldi ki bu planlar. Böyle zamanların, yani sadece kendine ait boş tatil zamanlarının özlemini bir tek ben çekiyorum sanıyordum, yanılıyormuşum.

Çalışıyorsan, yani mesaili ve ofis ortamında bir işin varsa, çalışmayan insanların aslında her gün yaptıkları sana çok özel geliyor.

Yıllar var ki çalışıyoruz, benim kurumsal hayatta on beşinci yılım, Özlemin yirmi iki bitmiş bile. Bizim yaş grubumuz böyle… Taş mı taşıyoruz? Yo, işimizi, tamam hadi gerçekçi olalım işimiz değilse bile çalışmayı seviyor muyuz? Eh tabii ki, dahası çalışmak zorundayız. Ama yoruluyoruz, bu da bir gerçek. Burada çok affedersin, ayrımcılık yapacağım, erkeklerden daha farklıyız. En katılımcı, iş bölümcü kocası olanlarımız bile en azından çocuk doğuruyor yav! Yani duygusal, fiziksel yıpranmamız çok daha fazla erkeklerden.

Erkeklerin en özendiğim özelliği yazık ki bizde yok. Neyse o, diyorlar abicim, didiklemiyorlar, fazla sorgulamıyorlar, sadece o anı düşünebilme hatta düşünmeme gibi bir eşsiz bir yetenekleri var. Bak mesela bir adama sor “ne düşünüyorsun” diye, o da sana “hiçbir şey” dedi mi, inanmazsın değil mi? İnan bacım. Senin benim beynimdeki tilkilerin kuyrukları birbirine değerken, evdeyken işi, işteyken evi, alışverişi, arkadaşı, onu şunu bunu düşünürken onlar düşünmüyor (gerekmiyorsa). Sadelik, basitlik genlerinde var. Kötü anlamda demiyorum, tam da iyi anlamda söylüyorum. Ve gıpta ediyorum. Çünkü işte bu yüzden kadınlardan daha az yıpranıyorlar. Belki de o yüzden biz kadınların erkeklerden biraz daha fazla molaya, biraz daha nefes almaya ihtiyacı oluyor. Yorgunuz lan biz! Mezarda emekliliğe hayır! Kadınlara 40 yaş emekliliği geri dönsün! diye geyiğe bağlar kaçarım!