Nerede kalmıştık? Yapay zeka ve korkutan gelecek. (Bölüm 1 için tık lütfen)
Blog içeriği listesinden buraya nasıl geldik hiç bilmiyorum. Ama umuyorum benim yazarken keyif aldığım kadar okuyanlar da okumaktan keyif alıyordur. Belirtmeme gerek yoktur sanıyorum, bu iki yazı içerik listemde yoktu bile!
ChatGPT’nin ilk çıktığı zamanlar yürüyüş yaparken dinlediğim Özgür Mumcu ve Eray Özer’le yeni haller podcasti (Yapay Zeka) beni epey korkutmuştu. Bana çok uzak sandığım gelecek, burnumun dibindeydi ve bilmezlikten gelen o korku keyfimi kaçırmıştı. Lakin yine de bize daha uğramaz diye teselli ediyordum kendimi. Ta ki, önceki postta bahsettiğim örneklere kadar. Evet ekip arkadaşlarım kullanıyordu, evet hayatımızın içindeydi. Ne kadar detay verirsek o kadar doğru bir data veriyordu bize, bizim verdiğimiz datalar ne oluyordu? Kimse bilmiyordu.
O büyük veri bulutunun içinde bize ait her şey yok muydu? Bu kadar bilebilen, öğrenebilen bir zeka varken insana ne gerek vardı?
Bugün işlerimizi kolaylaştıran bu teknoloji, yarın işlerimizi yapacaksa, bize ne gerek vardı?
Zaman içerisinde yok olan sektörlere, tedavülden kalkan mesleklere tanık olduk. Makinalar işleri devraldıkça, meslekler dönüştü, yeni iş alanları ortaya çıktı.
The Intern filmini bilirsiniz, Robert De Niro ve Anne Hathaway başrollerde yetmişlik bir stajyer ve onu genç patronunu oynar. Patronun ofis binası yıllar önce telefon rehberi yapan bir fabrika ve stajyer de orada kırk yıl çalışmış. Filmin odaklandığı jenerasyon farkı konusunun yanı sıra en güzel mesaj, işlerin dönüştüğü, hızlıca akıp giden iş hayatının değişimleri içinde baki olan tek şeyin bizi insan yapan özelliklerin değerini hiç kaybetmemesiydi bence.
Bugün gelinen noktada yapay zeka hızlı, mükemmel, vs olabilir ama insani dokunuşlara sahip olabilir mi? Şimdilik hayır, şimdilik.
Peki biz ne yapabiliriz? Öncelikle öğrenebiliriz, anlayabiliriz, merak ve öğrenme hevesi ile yapay zekayı anlamakla başlayabiliriz.
Ve kendimizi sürekli geliştirebiliriz, analitik ve yaratıcı düşünme yeteneklerimizi artırmanın yollarını bulabiliriz. Zira bir robotun kusursuz ve hızlı yapabileceği bir üretim bandında hala insan çalıştırma ısrarı bugün ne kadar komikse, gelecekte bir yapay zekanın verebileceği operasyonel işi üstümüze almak da o kadar saçma olacak.
İflah olmaz iyimserliğimle, üzerimizden operasyonel iş hamaliyesini alarak bize daha fazla yaratıcı düşünme vakti vereceğini ummak istiyorum. Bizi insan yapan özellikleri nereye kadar öğretebiliriz?
Acaba bir yapay zeka bu blog yazısını yazsaydı, böyle mi yazardı, yazardı da okuyan “blog içerikleri listesinden” “yapay zeka endişesi”ne evrilen götü başı başka blog yazısı bulabilir miydi? Bu şapşik insan dokunuşu değil mi bize iyi gelen?
Peki hadi ben daldan dala blog yazan, küçük okur çemberiyle paylaşan bir blog yazarıyım. Ama bizi bu çemberde birleştiren şey, ortak yanlarımız, farklılıklarımız ama hepsinden önemlisi yaşanmışlıklarımız değil mi?
Bilgi her yerde, peki ya tecrübe? Intern filmine dönecek olursak, oradaki en kıymetli insani dokunuş, tecrübe ve yürekten liderlik idi. Bizi birbirimizden uzaklaştıran teknoloji ise de, birbirimize yaklaştıran tecrübelerimiz.
Katılıyorum :)
YanıtlaSil