Ömrümün yarısı

Kitaplara aşığım ama o hiç sevmez, on sekiz senedir tanırım, elinde tek kitap görmedim.

Balerin olmak isterdim, bale gösterileri izlerken kendimden geçerim, gözlerim bile dolar, ama o nefret hatta alay eder. Kuğu Gölü balesini puhahaha şeklinde terk etmek zorunda kalmışlığımız var.

Benim öz evladım bana ninni söyletmezken, onun sesini dinlemek için çocukken düğünlere orgunu taşırlarmış.

Futboldan hiç anlamam ama o müthiş oynar (öyle diyor, izleyenler)

Atletizm takımına ite kaka girmiş, koşturmuyorlar yüksek atlama yaptırıyorlar diye kaçmıştım takımdan. O milli atletmiş lisedeyken.

Beden dersinde arkadaşlarım turnikeyi benim atmamı isterlerdi, - dalga geçmek için - , o lise basketbol takım kaptanıydı.

Sporun hiçbir dalına ilgim yok ama o Eurosporttaki ne idüğü belirsiz karşılaşmaları, GS’ın 1984 yılı maçlarını izler.

Benim kitaplığım var, onun film koleksiyonu.

Benim sinema bilgim Selvi Boylum Al yazmalım ile sınırlıyken o beni Almodovar ile, Fellini ile tanıştırdı.

Bir oturuşta beş bira devirebilirim, o bir meyve kokteyli rica eder veya bir duble viski.

Ben şambaliyle şöbiyeti birbirinden ayıramam, o tarifini bile verebilir.

Ben günlerce televizyon izlemesem aramam, o eve girer girmez televizyonu açar.

O facebook’u sadece oyun için kullanır, hadise varsa benim twitter’ımdan takip eder, benim sosyal medya hesaplarımın haddi hesabı yok.

Ben maddeciyim, o maneviyatçı.

Ben toprak severim, o deniz.

Ben sebze severim, o meyve.

Ben sabahları nefret yüklü uyanırım, o neşe…

O gündüzdür ben gece…

Siz nasıl anlaşıyorsunuz be kadın dersen, Allah seni inandırsın bilmiyorum ben de…

Ömrümün yarısı iyi ki varsın, on şükür gücünde şükür vesilesi…

 

 

Posted with Blogsy