Hayalleri "35"bin bakımına almak kazım

Geçen hafta bir öğlen eski bir iş arkadaşımla yemeğe çıktık. Tatlı tatlı sohbet ediyoruz, imrendim adama. Neden dersen, adamın beşer yıllık periyotlar halinde kariyerinde neler yapacağına dair planları mevcut. Hem de öyle ulaşamayacağı şeyler değil, ulaşır da, zira ben onun beş sene önce de yaptığı planları biliyordum, şimdi tam da o konumda.

Düşündüm, benim beş sene sonrasına dair bir planım yok.

Elimden kayıp giderken bir şeyler, bir iş arkadaşım, “niye üzülüyorsun ki, hepimiz para kazanmak için çalışıyoruz, sen aldığın paraya bak, boşver, sıkma canını” diyerek teselli etmişti beni. Züğürt tesellisi mi? Sanmam, kanımca gerçek hisleriydi. Yani kendisi için de evvelce varmış olduğu tespitleri paylaşıyordu, bir büyüğüm olarak.

Ne yapıyorduk ki? Hayat mı kurtarıyorduk? Dünyanın yarın sonu gelse bizim yapmakta olduğumuz iş sayesinde mi insanlık kurtulacaktı? Hadi insanlığı geçtim kendi totomuzu kurtarmamıza yetecek miydi sabahtan akşama kadar yapmakta olduğumuz iş? Ne biriktiriyoruz? Para! Onu da biriktirebilene helal olsun. Zira sen insanlığı bile kurtarmayacak bir işte çalışasın diye çocuğunun asgari ihtiyaçlarının iki katı kadar daha masraf yapmak zorundasın, fiyakalı görünesin diye kıçına daha kaliteli bir çaput geçirmelisin. Daha fazla kazanmak sana ancak daha fazla harcamak olarak geri dönecek. Bunu hesap etmek için matematik profesörü olmak icap etmiyor, bir durup düşünmek, anlamak için kafi.

Hani dedim ya, arkadaşıma imrendim diye, derdim daha çok kazanmaya ya da kariyerinde daha üst noktalara gelmeye ait planlar değil. Onun planı hep buydu ve planladıklarını gerçekleştirmesi onun adına çok güzel bir şey.

Ben? Benim beş sene sonrasına ait bir planım yok.

İlk işe başladığımda oryantasyon sırasında tanıştığım çok tatlı, naif bir kadın vardı. Yaşlarımız yakındı, beş senedir çalışmaktaydı orada. Yaptığı işleri anlattıktan sonra “bunları bunları yapıyorum, bir de bakmışsın ki akşam olmuş ve gün bitmiş, zaman geçip gidiyor.” dedi, çocukları vardı, kocası vardı, ev almışlardı, kredi ödüyorlardı, işte öyle…

Sıradan birkaç cümle değil mi? Değil işte! O zaman bunları duyduğumda düştüğüm dehşeti idealistliğime bağlamış, içimden “gençsin daha” demiştim, hırsların var, hedeflerin var. Yıllar geçti, arkadaşımla yollarımız ayrı düştü. Duydum ki ruhsal bazı sorunlar sebebi ile işten ayrılmış, hatta doktor kesinlikle çalışmaması yönünde rapor vermiş. Çok aradım ama ulaşamadım, zira işten kimseyle görüşmüyordu.

Geçenlerde birisi işimi sorduğunda benzer şeyler gevelediğimi fark ettim. Yaşadığım dehşeti ve paniği tasvir etmeme imkan yok! Baksan çarşaf çarşaf iş tanımı, baksan sayfalar dolusu özgeçmiş, yılların tecrübesi… Ama biri sana işini sorduğunda gözlerini kocaman açıp yaptıklarını anlatırken yüreğindeki heyecan gözbebeklerine yerleşmiyor. Gözlerinin içi gülmüyor. Hatta konuşmak bile istemiyorsun. Ne olacak? Yarın dünya batsa, senin yaptığın iş mi kurtaracak insanlığı?

Bir yerlerde okuduğum bir şey geldi aklıma, Michaelangelo sanırım, neyse kimse kim, demişti ki “En büyük tehlike yüksek hedefler belirleyip bunları yerine getirememek değil, düşük hedefler belirleyip onlara ulaşmaktır”.

Belli ki vaktiyle hedeflerimi düşük tutmuşum, ulaşalı çok olmuş.

Hayalleri “35” bin bakımına almak lazım. Yeni hayaller kurmak, yeni hedefler belirlemek lazım.