Erteler misin? Savsaklar mısın? Gel yamacıma :)

Haziran ayıydı sanırım, evet haziran olmalı. Twitter’a bakarken bir link dikkatimi çekti, algıda seçicilik, klimalarla ilgili bir yazı. Teknolojikanneler.com’da yayınlanmış. Yazı gayet güzel ama ufak tefek eleştirilerim oldu, teknolojik annelerden Derya ile yazıştık, derken Derya sen de bir yazı yazsana dedi. A neden olmasın? Yazarım tabii… Allah seni inandırsın üç ay sonra yazıyı gönderdim. Ertele babam ertele… Ama sanma ki tamamen aklımdan uçup gitti, bu süreçte konu ile ilgili yeni yönetmelikleri anlatan bir makale bile yazdım, sayısız kaynak okudum, araştırma ve derleme yaptım.. Bu arada birçok blog yazısını ve diğer tüm işlerimi hiç anlatmıyorum bile. Sezon bitti, kimsenin klima filan alacağı kalmadı, ben o makaleyi sadeleştirerek Derya’ya gönderdim. Bravo bana!

Evet ben Yeliz, ben bir sistematik erteleyiciyim…

Daha kötü örnekler verebilirim. Sevkiyata ve belge almaya yetiştirmek zorunda olduğum kullanma kılavuzlarını yalapşap hazırladığımı biliyordum, açıkçası içime de sinmiyordu, diyordum ki “bunları bir sonraki sevkiyata kadar düzenlerim, ilk parti böyle ama sonrakiler düzgün olur”. Ama hep ertelendi. Kataloglar öncelikliydi, satış pazar raporları öne alınmalıydı, fiyatlar mühimdi, en iyi pazarlık yapılmalı, projeye en düşük fiyat verilmeliydi… Boş mu duruyorum hayır hatta hiç durmuyorum ama sonuç n’oldu, ertelene ertelene patladı o kılavuzlar! Şimdi son iki haftadır bütün kılavuzları kilitledim kendime ve bitireceğim diye canım çıkıyor. Diğer işler? Bil bakalım n’oluyor? Erteleniyor!

Sonra arkadaşlarımla görüşmeyi erteliyorum. Bu en kötüsü… Aylardır görüşmeyi planladığım arkadaşlarımla yıllardır görüşmediğimi fark ettim. Bu nasıl bir manyaklık?

Bir taraftan hayatıma bakarsan boş da durmuyorum. Çalışıyorum hem de günümün on iki saatini ayırıyorum çalışmaya, sonra blog yazıyorum, kişisel tatmin :P , Arca malum, kitap kulübüm var, ev, ailem var, sosyal medyada bir mevcudiyetim ha bir de kocam var ayol bak unuttum puhahahah…

"Erteleme sanatı" kitabını da ben yazacaktım ama ertele ertele bak sonunda John Perry diye bir adam yazmış. 

Aslına bakarsan benim gibi bir erteleyicinin bu kitabı okumayı da ertelemesi gerekiyordu. Hadi Yekta Kopan'ın kitap hakkındaki eleştirisini okudun, hemen de sipariş ettin, geldi. Geldiği gün okunur mu? Okunur! Eğer yapılacak daha önemli işler varsa onların hepsi ertelenerek bu kitap okunur, hem de bir solukta!

Son zamanlarda (ki uzun zamandır okumuyordum) okuduğum en eğlenceli kişisel gelişim kitabı. “Ben yazacaktım” derken inan ki abartmıyorum, zira Perry’nin yazdıklarını birebir yaşıyorum.

O alarm ertelemesi… Aman yarabbi! 06:20 itibariyle başlıyor 07:00'de telefonun şarjının bitmesine ramak kala kalkmayı başarıyorum. Gerçi bunun için Perry’nin bir şarkı listesi ve son alarmın kahve makinesinin yanına koymak gibi fikirleri var. Ben o kadarını yapamam, o saatte Arca’nın uyanmasını tercih etmiyorum.

Perry, ertelemenin bir özür değil bir zaaf olduğunu söylerken bence haklı. Sistematik erteleme aslında bir şeyleri başarmanın bir yöntemi. Bir şeyleri ama başka bir şeyleri. Ya da yapılacaklar listesindeki maddelerin önceliğinin değişmesinden ibaret diyebiliriz. Yukarıda bahsettiğim gibi teknolojik anneler için bir türlü yazamadığım yazı sayesinde aslında o yazıyı bahane ederek oldukça detaylı ve faydalı bir makale yazdım. Daha sonra da yapabileceğim bir işi öne almış oldum.

Neden erteliyoruz? Pek çok sebebi olabilir. Mesela gözümüz korkabilir. Benim işte olduğu gibi. Ama ne yapıyorum Kaizen yöntemi uyguluyorum. Yapıyorum lan ben bunu. Ama bunun bir yöntem dahası Kaizen adında bir yöntem olduğunu bilmiyordum. Büyük projeleri küçük adımlarla gerçekleştirmek. Evet tam olarak bu. Gözüm korkunca kendimi telkin ediyorum "adım adım yeliz adım adım hepsi hallolacak..."

Bir de şu bilgisayarda “önemli işler klasörü” denen yöntem var. Benim Eclisomda mevcut hatta diğer klasörler arasında kaynamasın diye – çünkü klasörlerim alfabetik sırayla düzenlendi – klasörün adını "AAA-önemli işler" koymuştum. Kendime ait bölümü ilk açtığımda karşıma çıkıyor, arada kaynama olasılığı yok. Yaaaa…. Dedim işte bu kitabı  yazsam bu kadar olur.

Erteleyicilerin bir başka mazereti mükemmeliyetçilik… Hadi hepimiz biliyoruz, mükemmeliyetçilik dediğin şey iş görüşmelerinde “en kötü yönüm ehüehü” cümlesinde geçer. Gerçekliği yoktur. Mükemmel yapma, mükemmel yapamazsın zaten, yeterli yap ,zamanında yap canımı ye.

Bana yatay düzenleyici diyorlarmış, bunu da öğrenmiş oldum. Aslına bakarsan düzensiz demek daha doğru. Misal benim bugün masam böyleydi, daha doğrusu hep böyle, hatta ders çalışırken de böyleydi. Ben dağınıklığın içinde bir düzen kuruyorum, buna yatay düzenleyicilik diyorlarmış işte. Aradığımı buluyor muyum? "Buluyorum !" diye nara atmak isterdim, umumiyetle buluyorum deyip geçeyim.

Bir başka öneri de ertelemeyen bir iş arkadaşı bulmak. Yani seni dürtükleyecek biri… Tabii ona kafayı yedirtmezsen. Benim hayat arkadaşım olacak muhterem benden beter. Normalde koca olsun bu gece olsuncu bir zihniyete sahip olan kocam, nedense bazı konularda kendini aşıyor. Atılması gereken bulaşık makinesi hala mutfakta tezgah oldu bir nevi… Sonra telefonu iptal etme konusunda iki haftadır konuşacak nerdeee? En son dayanamadım ben aradım. Bir taraftan erteleme konusundan senden beteri varsa etrafta dizginleri ele alıyorsun bak bu da önemli…

Aslında ben an itibariyle bilgisayarı işten getirmiş, güya çalışacağım, olmadı blogun tasarımıyla ilgili aldığım notları hayata geçireceğim ya bak oturmuş blog yazıyorum. Yani bu kitap bana erteleyiciliğim konusunda yardımcı olamamış olabilir ama kendimi daha iyi hissettiğim kesin! Savsaklayıcılara kendisiyle barıştıran sevdiren kitap :)

"Erteleme sanatı" Mark Twain'in sözü ile başlıyor, biz de noktayı aynı cümle ile koyalım...
“Bugünün işini yarına bırakma, mümkünse ertesi güne bırak” 

Not: Evet yazı dün akşam yazıldı ve tabii ki yayınlanması ertelendi, ya ne olacaktı?