Uruguay mı Yunanistan mı?

Felaket gündemi bizim gibi henüz çok içinde yaşamayan (allah da yaşatmasın) fakat her anını iliklerine kadar hissedenler için hep aynı döngüde seyrediyor.

Rutin hayat  => Bir bomba, bir eylem haberi, ölen yüzlerce insan haberi  =>  Her biri ile, her birinin ailesiyle ölmek ama ölmeyi başaramadığı için kendini suçlamak  =>  Binlerce satır haber, analiz okumak  =>  Sosyal medyadaki ağır söylemlere maruz kalmak =>  Hiçbir şeye konsantre olamamak  =>  Çocuğunun gözlerinin içine bakıp “hayatıma devam etmeliyim” demek ve bir dizi içsel kişisel önlem çabasına girmek (kitap okumak, alakasız komedi filmleri izlemek…) =>  Hayatı sıradan rutinine çekmeye çalışmak  =>  Rutin hayata dönmek (tabii her olayda biraz daha eksilerek, biraz daha ruhumuzu yitirerek…)

Darbe girişimi, halkın galeyana getirilmesi ve peşi sıra yaşananlardan sonra da benzer bir döngüye gireceğimi düşünüyordum.

Ancak olmadı.

Döngü tam da “hayatı sıradan rutine çekmeye çalışma” aşamasına gelemeden kırıldı.

Bu defa çocuğum gözlerinin içine baktım ve bir dizi içsel / kişisel önlem çabasına girmedim, giremedim.

Ülkeyi yönetenler bir darbeyi sonlandırırken, kendilerinden olmayanı İstanbul’un göbeğinde kesecek kadar gözünü kan bürümüş insanları, tek bir cümle ile nasıl da sokağa indireceklerini hepimize göstermiş oldular.

Yarın bir gün iç savaşın çıkmayacağı, ya da abdnin bize huzuru (?) getirmek için topraklarımızı işgal etmeyecekleri ne malum? Paranoya belki bilmiyorum, bildiğim tek şey burası artık tam bağımsız laik Atatürk Cumhuriyeti değil, burası bir Orta doğu ülkesi. Ve hemen her Orta Doğu ülkesine yaptıklarını bize yapmayacaklarının garantisi mi var? Ben çok affedersin, kimin ülkesini koruyacağım? Tekbir getiren yobazların ülkesini mi? Zira burası onları ülkesiyse ve artık ben azınlıksam, o zaman burası artık benim ülkem değil.

Ben bugün metroda yanımda oturan adama kuşkuyla bakıyorum, yarın birinin iki dudağı arasından çıkacak emri bekleyenlerden olamaz mı? Bugün yanımda işine giden adam yarın benim evimi basamaz mı?

İşte bu sebepten artık B planlarını hayata geçirmek için adım atma vaktidir. Bundan on beş yirmi sene evvel başka bir ülkede yaşama fırsatı aramayışımıza hayıflanırken, artık daha geç olmasın derdine düştüm ben.

Uruguay’da ısrarlıyım. Futbolla kandırmaya çalışıyorum İlker’i. Zira dünyanın en fakir devlet başkanında bahsedince fazla heyecanlanmadı. Eğitim ve sağlığın bedava olması bile… Futbola bel bağladım, bakalım.

O çok uzaklaşmak istemiyor. Alman patrona bir rica et, ben de dönerci filan açsam Almancı olsak diyor. He git gel kolay olsun yani. Almanya’yı bilemiyorum tabii, bir de pek rağbet görmeyeceğini umduğumuz İsveç Norveç gibi ülkelere bakayım dedim, yuh yav çok zor oralar. Yunanistan bir yerde benim topraklar sayılır. Yunanistan’da doğmuş, mübadelede gelmiş dedemin Yunan vatandaşı olduğunu kanıtlayabilirsem, vatandaşlık imkanı olabilir mi acaba? Hey allahım ne günlere kaldık?

Baktık Avrupa olmuyor, artık bir şekilde Uruguay’ı tekrar gündeme getireceğim. Uruguay iyidir bence. Ne kadar uzak o kadar iyi! 

Not: Şaka bir yana çok ciddiyim, mail olur yorum olur her türlü fikre açığım. 
Nereye gidelim, nerede çalışalım, hadi pamuk eller klavyeye:)