Kader benim oyuncağım

Başımı göğe kaldırdım. Ekim rüzgarının bir yandan öte yana usulca savurduğu beyaz bulutları aradım. Görmek ne mümkün. Tam orada, karşımda dikiliyor, dalları ve yapraklarıyla… Mağrur ve umursamaz göğe yükseliyor. Heybetinden nefesi kesilirken insanın, bulutları görmeye çalışmak nafile bir çabadan öteye gidemiyor.

Sırtımı dayadım, o üç yetişkin kollarımızı sarsak sarılamayacağımız gövdesine. Dayanmak yetmedi, parmaklarımla avuç içlerimle dokundum, gövdenin kıvrımlarına. Gözlerimi kapattım ve düşündüm, aslında ne kadar önemsiziz, ne kadar küçük.

Palamut ağacı

Palamut ağacının asırlık ömrünün yanında küçücük kalan hayatımızın küçücük dertleri ne kadar da önemsiz. Debelendiğimiz, hunharca savurduğumuz yıllarımız kısa… Durup düşünmeye vakit ayırmadığımız, bir mola vermediğimiz hayatımızda nereye yetişmeye çalışıyoruz? Neden bir türlü yavaşlamıyor, sol şeritten bastığımız günlerimiz?

Orada o palamut ağacının altında durup gözlerimi kapattığım o an durmadıysa bile saatler kadar uzundu. Çalışmayı seven ama yaptığı işten haz almak için kendini motive etmekten yorulmuş insanlara özgü o yılgınlık var üzerimde. Sanki gerçekten yapmak istediklerimi yapabilecek fırsatım olsa, tamamlanacağım, şimdi ise onlarca uğraşın ortasında hep yarımım, hep üstün körü. Belki de bu yüzden zaman bir türlü geçmek bilmezken yıllar birbirini kovalayıp gidiyor. Hem bir şeyleri bekliyorum, hem o bir şeyler çabucak gelsin diye hayatı hızlı çekime alıyorum, tüketiyorum ömrümü. Peki ya o “beklediğim” şey – ki bu şeyi tanımlayabilecek olsam derhal istikametimi o yöne çeviririm – hiç gelmezse?  

Gelmezse ben onu bulur getiririm, kader benim oyuncağım... kader benim oyuncağım…

Çünkü onu ben var ediyorum. Yaptığım yanlışlar ve yol ayrımlarındaki kararlarla ben karar veriyorum, olacaklara ben yön veriyorum…

Sonra kader bir fiske vuruyor… küçük bir fiske, sarsılıyorum, ama düşmüyorum…

Yıllar önce bugünlerin hayalini kurarken birden her şey alt üst olmuştu. Hayatta mutlu olmak bir amaçsa o amaca giden yolu biliyordum amma velakin yol kapanmıştı. Çok değil birkaç gün benim için hayat biter gibi oldu. Durduğum yerde gözlerim dolmaya başladı, baş edemedim bir süre. Nasıl oldu, hatırlamıyorum ama bir anda kendimi havuz başında uzanır, gökyüzünü seyrederken buldum. Hafif bir eylül rüzgarının bir yandan öte yana usulca savurduğu beyaz bulutlara dikmiştim gözlerimi ve gayriihtiyari gelecekle ilgili planlar yapmaya başladım. Henüz bitirdiğim bölümümü ve bir süredir icra etmeye çalıştığım mesleğimi sevmiyordum. İşini kimse sevmez sandığım için öylesine çalışıyordum, aslında ben çalışmayı seviyordum. Günlerim hafta sonlarını ve maaş günlerini beklemekle geçiyordu. En azından bunu fark etmiştim, demek ki harekete geçmeliydim. Önce yeni bir ülkeye gitmenin yollarını arayacak ve yeni bir dil öğrenecektim, bu süre içinde de kendimi tanıyacaktım. Evet bunun için uzaklaşmam lazımdı. Aslında birkaç dakika sürmüş fakat bana saatler gelen sürenin sonunda yeni hayat taslağım oluşmuştu.

Dedim ya kader benim oyuncağım…

Birkaç hafta içinde işler değişti, o yıkıldı sandığım hayallerime kavuştum ve o gün o bulutlu gökyüzünün altında oluşturduğum hayat taslağım da hayatın tozlu raflarında kayboldu gitti. Unuttum. O günkü farkındalıklarımı bilinçaltımda bir yerlere gömdüm ve hayatın bana getirdiklerini sorgulamadan, hayatın getirdiği kadarıyla kabul ettim. Çünkü sorgulamayla vakit kaybedemeyecek kadar mutlu, özgüvensiz ve sorumluluk sahibiydim.

Ve kalıbımı basarım, kader bir yerlerden bana gülümsüyordu. İşte diyordu, al sana oyun, hayat oyunu, oyna bakalım…

Oyunbozan değilim, mızıkçılık yapmam ama ben oyunun bu kısmından sıkıldım. Ben kaderle oynamak istiyorum yeniden, yeniden hayat taslakları tasarlamak istiyorum, yeniden başka bir istikametten ilerlemek istiyorum. Kaderle oynadığını sanarak avunan o genç kız olmak istiyorum yeniden.

Palamut ağacının gövdesinden minik bir el ayırdı beni, gözlerimi açtım, ağacın gölgesinden söküp aldı, güneşin ışıklarının vurduğu açıklık alana çekiştiriverdi ve “anne ben bu ağaca nasıl çıkacağım? Kaldırsana beni dallarına tutunayım” dedi.

O kadar yüksekti ki, dallarına çıkaramadım ama onu kaldırdığımda ulaştığı meyveleri topladı. Artık hiç de hafif olmayan o çocuk bedenini, belim çıkasıya kaldırmaya çalışırken ekim rüzgarının bir yandan öte yana usulca savurduğu beyaz bulutların arasından güneş ışıkları gözüme girdi. Henüz detayları hakkında en ufak bir fikrim olmayan yeni hayat taslağıma gülümsedim.

Kader benim oyuncağım, kader benim oyuncağım…

Palamut