“ama ama öyle olmaz! öyle öyle olmaz”

Sabahın erken saatleri…

Göz pınarına yerleşmiş bir damla yaş, “ama ama öyle olmaz! Öyle öyle olmaz” derken yerçekimine yenik düştü. Sonrasında kapıp koyuverdi kendini. Göz pınarları şelale oldu.

Aklı almıyordu.
Bunu yapan iki kişi, biri babası, biri annesi. Onlara güvenemeyecekse kime güvenecekti bu hayatta?

Nasıl yaparlardı? Onun gibi çocuğa yapılacak şey miydi bu?


“Yapılır mı be bana? Yapılır mı ha!!” mealinde anlamaz gözlerle baktı, kaldı.

Uzun süre kabullenemedi. Kendini yerlere attı. Annesiyle babasının telkin edici sözleri bile onu yatıştıramadı. Hem annesinin kucağına gelmek istiyor hem de onu pataklamak istiyordu. Canı acımıştı, onun da acısındı.

Ağladı ağladı…

Ona izin vermemişlerdi, “yarın” demişlerdi, yoksa “3 gün yok” demişlerdi. Ama kendileri… O iki koca hain insan…

Kandırılmıştı, aldatılmıştı.

Sonra babası geldi yanına, başladı mırıl mırıl anlatmaya…

Olayı tüm ince ayrıntılarına kadar öğrendi. Hala kızgındı ama en azından neden oldu, nasıl oldu, biliyordu.

Annesi odaya girdiğinde sakinleşmişti, konuşmaya başladı.

“Annem ben uyuduktan sonra siz babamla iş çalışmışsınız. Sonra çok karnınız acıkmış. Dolapları açmışsınız, yok bir şey. Sonra benim çikolatalarımı görmüşsünüz, yemişsiniz.”

Son söz:
Artık biliyoruz… sabah tartıda gördüğümüz rakamlar (ve benim 38 beden utancım) tamamen Arca’nın laneti… Yemeyecektik lan o çikolataları, hadi şimdi sebze çimçimleneceğim diye uğraş dur, peh!


En son söz:
Arca "öyle öyle olmaz" derken koptum. Çünkü benim çocukluk yıllarımdan en hatırda kalan sözümdür. Şimdi bile babam hep benim o zamanki "öyle öyle olmaz"larımı anlatır.
 
En en son söz:
Fotoğrafın tabii ki konumuzla alakası yok. Parmak boyası yaparken yanında durmak zorundayım, evi boyar şerefsizim! O vosvosunun kaporta boyalarını tamir ederken canım sıkılmasın diye çekilmiş bir kaç kareden biri.