Platonik arkadaşlarım

 Tam da yeni bir başlık atmıştım: "kilo alma durumları nasıl"

Sonra önceki postlarıma gelen yorumlara cevap yazmadığım aklıma geldi, döndüm bir daha okudum bir daha içim şefkatle doldu, ve her birine cevap yazdım ve bir defa daha bu bloga ve bu blog sayesinde çevrelendiğim insanlara yani siz okuyanlara şükrettim.

dedim ki, evvela nasıldın bugün bir anlat, başlatma kilona can simidine, semere dönmüş popona, sen anlat... bunu kendine, canım baisy'nin dediği gibi platonik arkadaşlarına borçlusun.

Platonik arkadaşlık çok acayip samimi bir şey. Mesela benim Ahum var, baisy var, Sibel var, Burcu var, talya.ada var, Banu var (kardeşini tanıdğım çok sevdiğim..) yüz yüze ta Ankaralarda tanışma şansım olan Asortik krebim var,Fatma, Hülya, Sibel var, Aslı, Pelin, sbasli1 .... Daha yazamadığım ne çok platonik arkadaşım var benim. 

Bir de platonikten gerçeğe dönüşenler... Burçin, Gülçin, Sıla, Deniz (hatta bu son ikisi benim kitap kulübümden canlarım ve öhöm benim blogum sayesinde tanışıp da birbirleriyle dost olan canlarım... ) öyle işte... 

Bugün İlker'e sosyal medyadan bahsederken fark ettim ki, ben eğer sosyal medyayı doğru temiz kullanabilirsem aslında paylaşımdan beslenen, besleyen bir insanım ve bundan gerçekten keyif alıyorum. Tüm sosyal medya hesaplarım kilitli artık, blog anonim ama zaten platonik arkadaşlarım ve ben varız burada, açık olsun, yeni platonik arkadaşlarım olsun, olsun, okuyandan zarar gelmez...

 Ben asıl ne diyecektim... 

Şu son bir haftadır bana bir silkinme geldi. Burçin'le bir buçuk saat telefoda konuştuk geçen hafta, Elvan'la bir saat... Fatmanın gönderdiği linkler, sonra canım Ayşe'nin hatırlattığı anılar, Ebru'nun abisinin geçirdiği aşamalar...  derken okuduğum kitapar ... ben bir rutin oturttum bu hafta, meditasyon rutini. 

Terapistimin verdiği "çok eskilerden güçsüz çaresiz hissettiğin anılarını toplayalım" ev ödevini zinhar yapamıyordum çünkü ben çaresiz hissettiğim her andan güçlenerek çıkmıştım, yoktu ki böyle bir travmam... yani hatırlamıyordum. Bir haftalık sürekli her sabah aynı saatte 15 dakikalık meditasyon sonucu bir anı buldum, beş yaşımdan , çok da umursamadığım, sallamadığım bir anıydı.

Altın değerindeymiş meğer, oradan doğum hikayeme gittik ( 1 mayıs 78 sokağa çıkma yasağında hastaneye yetiştirilen bir doğum, boğaza dolanan bir kordon ve mucize bebek ... mücadeleci ruh... ne olursa olsun hayatta kalan Yeliz...) , oradan benim korkularımı mentalden ziyade fiziksel yaşamama odakladık. Evet ben boğulmaktan sıkışmaktan, nefes alamamaktan panikliyorum. 

Bunu analiz etmek buraya varmak bana o kadar iyi geldi ki... Bununla ne yapacağımı bilmiyorum şimdilik, bildiğim tek şey benim durdurabileceğim şeyler değildi, benim suçum değildi, kendimi suçlamama pişmanlığa gerek yok, geçmişte kaldı... 

İlker'i şehrin sokaklarında yürüyüşe ikna ettim, terapiyi anlatmak vaadi her zaman işe yarar :) 

Soğuk ve güneşli bir öğleden sonra yüzünü güneşe vermiş, şarap bira içerek kaldırımları dolduran hemşerilerin arasından geçtik. 

İlker beni bir parka götürdü, yıllar önce ev ararken içinden bilinçsizse geçtiğim, şehrin içinde nasıl bir vaha olduğunu hiç fark etmediğim Tenbosch Park.

 Binaların hatta duvarların arasına sıkıştırılmış bir alanda ağaçların arasından süzülen güneşi seyretmek, İlker'e her şeyi anlatırken kamelyaları seyretmek, topraktan fışkıran çiğdemlere rastlamak, şimdilik yapraktan ibaret nergisleri görmek... hepsi nasıl da iyi geldi ..

... ve yargılanmayacağını bilerek güven duyarak birine duygularını açmak...

Naçizane bir öneride bulunayım mı hepimize ? 

Çocuğumuz ağlarsa, bir derdiyle bize gelirse, onu dinleyelim, onun duygularını küçümsemeyelim, onunla dalga geçmeyelim, ona 'geçer' demeyelim ve en önemlisi onu cezalandırmayalım... 

Tabii eğer kırkdört yaşında bir birey olduğunda, bir terapi seansında "ağladığımda hiç rahatlatılmadım, yok sayıldım, kendimi rahatlatmayı bilmiyorum. on iki yaşımda iken günlüğüm iznim ve bilgim dışında okundu ve yazdıklarım yüzünden değersiz hissettirildim ve yok sayılmakla, uzun bir süre konuşulmamakla cezalandırıldım. Ve bir daha hiç güvenmedim, hiç açmadım kendimi" diyerek ağlamasını istemiyorsak...

Sevgiyle...