Anı biriktirmek

Arca işbölümü yapmış aramızda oyun İlker’in payına düşüyor, kitap benim.

Ben oyun konusunda pek becerikli değilim, faaliyetle filan işim olmaz. Zevk almıyorum ve Arca da salak değil zevk almadığımı illa ki hissediyor.

Koşmaca seviyorum, saklambaç… Az biraz büyüsün de yakan top oynayalım istiyorum, sonra ortada sıçan oynayalım. Yani öyle araba yarıştıralım, yok kudurmaca oynayalım bana göre değil. Dedim ya sakarlıklarımdan nasibini alan Arca da akıllandı bana adrenalini düşük faaliyetleri uygun gördü.

Geçenlerde okuduğum bir kitapta bir adamın çocukken annesiyle yaptıklarını hatırlamasıyla ilgili bir bölüm vardı. Birlikte piknik yaptıklarını anlatıyordu, ölmüş olan annesiyle ilgili öyle güzel anıları vardı ki… Aklıma geldi, Arca büyüyünce annesiyle ilgili ne hatırlar acaba. Neler kalır aklında?

Çok düşünmedim aslında, biliyorum çünkü. Hayır uykudan önce veya herhangi bir zamanda kucak kucağa okumak değil, o zaten hayatımızın bir parçası. Bu daha farklı bir şey…

Bir gün – umarım – bir yetişkin olduğunda, bizimkilerin yazlığına gelecek. Biraz yürüyüp sahildeki yürüyüş yoluna çıkacak. Birlikte bisiklete bindiğimiz günler aklına geldiğinde gülümseyecek. Ama hayır o değil…

Sağ tarafından güneş batmakta olacak, gökyüzü alacakaranlık. Biraz daha yürüyüp denizin kıyısına ulaşacak. Kollarını kavuşturmuş denize bakarken sahile vuran iki metrelik dalgalar ona o günü hatırlatacak. O bayram günü annesinin ısrar kıyamet “hadi denize gidelim” dediğini ama tembel teneke çocuk Arca’nın bir türlü gelmek istemediğini. Neden sonra ikna olmuştum, diyecek içinden.

 “Hayır oyuncak yok, sadece kolluk ve havlu! Akşam olmuş oğlum, bir girip çıkalım!”

Babasının “yav işiniz mi yok” diye bunlarla alay edip uyumaya çıktığını ama o akşamüzeri ana-oğul el ele sahile indiklerini hatırlayacak.

Dalgalar tıpkı bugünkü gibi kocamandı, evet aynı bugünkü gibi...

Dalgalara el ele koştukları, en büyük dalgayı ta uzaklardan heyecanla takip ettikleri gelecek aklına. İster istemez gözleri ufkun en uzağından en kocaman dalgayı arayacak. Dalga geldiğinde kıyıda el ele tutuştuklarını, kafalarının üzerinden geçip sahile köpük köpük vururken çığlıklarının kumsalda yankılandığını hatırlayacak ve bir saat denizden çıkmadan tekrar tekrar dalgaların altına girip ıslandıklarını, kocaman kahkahalar attıklarını, su yutup geğirdiklerini ve çok ama çok güldüklerini hatırlayacak.

Küçük çocuklara has coşkuyla gözlerini kocaman açıp sonraki günlerde her önüne gelene nasıl da eğlendiklerini tasvir ettiğini hatırlayacak.

Ufkun en uzağından gözüne kestirdiği dalga sahile vurup da ayaklarını ıslatınca sımsıcak gülümsemekte olduğunu fark edecek.

Hepimiz birer anı biriktiricisiyiz aslında ama özellikle çocuklar.

“An”ı yaşıyorlarmış gibi görünüyorlar ama aslında “anı” biriktiriyorlar.