Hakkımda bilinmeyen fakat “bilinse de olur bilinmese de olur” türdengerçekler

Muhterem kocam ve kardeşi çocuklukları hakkında pek az şey hatırlıyor. Hayret verici zira ben bile İlknur’un çocukluğuna dair pek çok şey hatırlıyorum. İlknur neredeyse otuz yaşında olduğuna göre, var sen düşün İlker’i ne kadardır tanıdığımı.

Ben? Ben doğumumdan öncesini bile hatırlıyorum. Gülmeyin len! Hatırlıyorum. Babamın babası, herkes tarafından çok sevilen bir insanmış. Herkes hürmetle anar kendisini. Bir de bir resmi vardı bizim evde. Tamam işte! Onunla ilgili anılarımı bile anlatırdım. Rahmetli, ablam üç aylıkken vefat etmiş.

Herkes terapiye ihtiyaç duyabilir, özellikle benim gibi arıza tipler. Gün gelir de bir psikologa gitme ihtiyacı hissedersem, müstakbel uzmanımdan peşinen özür diliyorum. Zira biliyorum ki, çocukluğuma inmek isteyecek ve “anlat” diyecek. İşte o zaman sazı elime alacağım ve ben doğmadan dört sene evvel hakkın rahmetine kavuşmuş olan dedemle anılarımdan başlayacağım. Malulen emekliliğini istemezse, şerefsizim.

Çocukluk anılarım arasında en taze olanı zenci bebek. Yok o sosyete haberindeki gibi değil, hani bekarlığa veda gecesinde zenci bir dansçıyla işi pişirmiş de dokuz ay sonra zenci bebeği kucağına almış abla gibi değil yav. Bildiğin oyuncak bebek. Artık nerede kimde gördüysem, simsiyah bir oyuncak bebek talebiyle uzun yıllar dudak büküp iç geçirdim, yetmedi, gözyaşı döktüm. Arca yaşlarındaydım. Çok değil otuz sene sonra bir tane oldu. Abicim o kadar güneş kremi, yok Trukid yok mineralli yok bilmem ne çocuğu badanalar gibi çıkardık güneşe, yine de zenci bebek oldu çıktı. Ne iş anlamadık. Bizi bir arada görenler, Rus bakıcı ile çocuğun taşıyıcı anneden olduğu arasında hummalı bir tartışmaya girer de, anası olduğuma ihtimal vermez.

Çocukluk demişken, benim gibi bir kitap manyağının ilkokuldaki yılbaşı çekilişinde hediye olarak kitap geldiğine oturup ağladığına kim inanır? (Kadir İnanır gibi iğrenç bir espri yapabilir miyim?) “O kokulu arı mayalı silgilerle simli kalemlerden istiyordum ben, kitap ne lan!” demiş, nankörlüğün zirvesine oynamıştım. Şimdi biri bana, bırak hediye etmeyi, kitap ödünç verse boynuna sarılıyorum. Maç izlemeye gittiğimizde Tufan Anna Karanina’yı verdi ve allah seni inandırsın sevinç gözyaşları dökecektim. Anna Karanina demişken ben ilk gençlik yıllarımda ve hatta çocukken hiç klasik okumadım desem mesela? Bir “Şeker Portakalı” dendiğinde, bir “Küçük Prens”ten bahsedildiğinde bile mal mal bakan bir insanım hala. Hala eziklenirim içten içe. Bak psikologla bunu da paylaşmalıyım. Psikoloji camiası beni kara listeye alacak, “aman” diyecek “bu kadını danışanınız olarak kabul etmeyin”, meslekten soğutur.

Hazır psikologa gitmişken benim şu kitaplık önündeki mesailerimi de konuşsam iyi olacak. Evin hiçbir yeri ile ilgilenmeyen ben, sık sık kitaplığı boşaltıp tekrar düzenliyorum. Okunmamışları ayırıyorum, sonra onları kucağıma alıp rahat bir koltuğa kuruluyorum, teker teker inceliyorum, okuyacağım zamanlarını tespit ediyorum, sonra tekrar kitaplığa koyuyorum. Ve evet normal değilim biliyorum. Ve sen, yazının sonuna kadar sabreden derviş, muradına ermiyorsun belki ama sen de benim normal olmadığımı artık biliyorsun.