deprem

Ben artık üzülemiyorum, hayır ya, üzülmüyorum! Kızıyorum, öfkemi içimde tutmakta zorlanıyorum. 

Deprem oluyor, binalar insanları öldürüyor. Öyle o iş, deprem insan öldürse, bugün bir tane Japon kalmazdı hayatta. Hiç "adamlar depremle yaşamayı öğrenmiş" klişesine girmeyelim, sen de öğren! ben de öğreneyim. Öğrenelim kardeşim bu bizim gerçeğimiz. Dış cephesine mantolama yaptıracağımıza binamızın, depreme dayanıklılığını test ettirelim, yaşadığımız binayı sağlamlaştıralım. 

 Dün öğleden sonra departman müdürüyle toplantım vardı, "kendimi geliştirmem için bana koçluk yap" dediğim, her hafta "ay gelişiyorum galiba" diye toplantıya girip, "senden bir bok olmaz" hissiyatıyla çıktığım, canım yöneticimin beni yerin dibine sokup çıkardığı haftalık değerledirme toplantısının son on dakikasında kopmuşum zira mesajların ardı arkası kesilmedi. Buradaki arkadaşlar, İzmirdekiler... En son itiraf ettim " vallahi Tom kusura bakma benim kafa bir gitti, bizim orada deprem olmuş, normalde hep olur, alışkınız da, bu defa galiba ciddi zira ha boyna mesajlar geliyor, son on dakika silkelediysen beni, hiç hissetmedim, habern ola". O da bir korktu, hemen anneleri ara bana da haber et bak merak ettim şimdi dedi, toplantıyı kapattık.

Tam o sırada İlker geldi eve. Marketteydi, kasaptaydı saatlerdir "geliyorum" diyen lock down kararı öncesi stoklama işini hafta sonuna bırakmamak için oraya buraya savrulmaktaydı. Haberi almış, herkeslerle konuşmuş, merak etmeyeyim diye apar topar eve dönmüş. Annemlerle konuştum, korkmuşlar ama herkes ve her şey iyi, sorunsuz. Zamanla endişemiz kızgınlığa, hatta travmaların yüzeye çıkmasına dönüştü. Televizyonda izlediğimiz her kurtarma çalışması, can pazarı kesiti, beni biraz daha gerdi, en son "yok artık ben izlemeyeceğim" deyip kendimi korumaya aldım. 

Ölmedim, yaralanmadım ama ben 99 depremini İstanbul'da yaşadım. Yirmi yıldan fazla oldu, depremin her saniyesi aklımda, hatta sonrası... Bazı bazı, buz pateni sahasına dizilmiş bedenler geliyor gözümün önüne, artçının birinde ayağımın dibine düşen avize geliyor aklıma ve "hadi lan demek böyle ölecekmişimiz" diediğim deprem anları ve bacaklarımın titremesi ve ablamın "sakın televizyonu açmayın" diye ettiği telefonlar geliyor aklıma, ayol elektrikler kesik açamıyoruz diye kaygısız iki günün ardından gelen elektrikler ve televizyodaki ilk görüntülerle Elvanla birbirimize sarılıp ağladığımız geliyor aklıma... Aklımdan hiç çıkmamış olduklarını fark ediyorum... Yirmi yıldan fazla olmuş bilmem nereye sürülecek akıl yok bizde ki, hala televizyona çıkıp deprem dersleri verenlere aval aval bakıyoruz, hala binaların altında can çekişenleri haber yapıyoruz, hatta kendine bakan diyen sefilin biri şov yapıyor canlar üzerinden.. Hala ya hala! yirmi sene geçmiş, daha dün gibi her yaşadığımız an, ama bir adım ileriye gitmemiş, bir ders alamamışız. Oh olsun diyemem, can bu, ama kızabilirim, hem de çok kızabilirim ! ve hatta küfredebilirim ... sizin yapacapınız işin taaaa!