Kısa kısa

Pazardan başlayan kar şehri tamamen kapladı. Hava sıcaklığı en yüksek -8 olduğu zamanlar oldu. Tam bu karın buzun içinde evden burnumuzu çıkarmamak vardı. Ama muhteremin ameliyatı (sinüzit yani ciddi değil neyse ki...) yüzünden pazartesi erkenden hastaneye gittik. 

Bir de bana demesinler mi durma buralarda eve git! Ayol adam çıkasıya şuracıkta bekleyeyim, yok. Bir refakat edeyim? Olmaz. Kös kös eve döndüm. Ama öğleden sonra hastanede kalmasına gerek olmadığı söylenince pek mesut olduk, hemen alıp getirdim muhteremi, iyi şimdi. 

Bunca gün kar yerden kalkmadı. Üşümelerime regl üşümesi de dahil olunca kat kat giyinmek hatta ayağa yün çorap bile kar etmedi. Bak kaç gündür hala da tam ısınabilmiş değilim. Tek tesellim çay. Evet ya muhteremle her akşam devirdiğimiz bir demlik çay da olmasa nasıl içim ısınacak bilmiyorum.

Diyet demeyelim de “sağlıklı ve temiz besleniyorum” konsepti yaşam tarzım olmaya başladı bence. Düzgün beslenmek alışkanlıktan bir adım öteye geçti ve dürtü halini aldı diyebilmeme tek engel çikolata. Onu da usturuplu yemeye çalışıyorum. 

Her gün egzersiz yapmak ise bağımlılık olmaya aday. Zira bu hastane ve regl sebebiyle sabah sporunu iki gün aksatınca benim beyne giden kimyasallarda bir anormalite yaşandıysa demek, bir motivasyonsuzluk, bir bitkinlik... aman düşmanıma vermeye! 

İşler hala ve her zamanki gibi çok yoğun. Olsun. Ama fark ediyorum ki, evden çalışmak fazlasıyla toplantı gerektirdiğinden daha çok yoruyor, daha fazla iş yükü getiriyor. Yarın ofise gideyim de dinleneyim bari, sohbet muhabbet goygoy yapayım. Tabii büyük patrona sunumu bitirince :( 

Kuaförler açılacak. Hükümet sesimi duydu. Daha doğrusu ülkenin kadınlarının yakarışına daha fazla kayıtsız kalamadı. İnsan içine çıkamıyor kadınlar, psikolojileri harap! 

Ay kısa kısa başladım uzattım da uzattım.

Daha kişilikli ve de manalı yazılarda buluşmak üzere esen kalın efendim.