Alışkanlıklardan kurtulmak kolay değil ama mümkün

 Hemen bir anda bırakamadım. Yavaş yavaş, azalta azalta... insanın sevdiği bir şeyden kopması kolay değil, kafada bitirmesi, içine sinmesi gerekiyor. Birlikte yaşadıklarının da belli bir takım alışkanları bıraktığını görmek motivasyonu artırıyor elbet ama asıl bunu senin kademe kademe, sindire sindire bitirebilmen mesele... bıraktığında kendine bunun ne kadar faydası olduğunu görmen de çok iyi geliyor, bırakma kararı aldığın güne de, bırakabildiğine de şükrediyorsun. 

Evet ütüden bahsediyorum.

Ev işi işbölümü kapsamında yazılı olmayan kurallar çerçevesinde markete gitmek, yemek yapmanın büyük kısmı, ev temizliği, et balık pişen tavaların elde yıkaması, duş temizlenmesi, bulaşık makinası boşaltma muhtereminse, market listesi, erzak optimizasyonu, döküm tencerelerin elde yıkaması, tuvalet temizliği, çarşaf değiştirmek, bulaşık makinasını doldurmak ve çamaşır ütü benim işim. Neden? Çünkü ben organize kadınım. Ne zaman elektrik ucuz, ne vakit çamaşır makinaya atılır, makinadan çıkarılır asılır, benden sorulur. Üstelik yıllar içinde geliştirdiğim çarşaf nevresim değiştirme sistemimde yalnız çalışmayı tercih ediyorum, iki saatte bir nevresim geçirmeyen evin pipilileri gitsin çöpü filan atsın! Onların yastık kılıfı değiştirdiği sürede ben iki yatağın nevresim ve çarşafını değiştirmiş oluyorum. Fizibilite mühim. 

Zaman içinde muhteremin bazı kendi işleriyle ilgili kurnazlıklara başvurduğunu fark etmem, uyanışım oldu. 

Robot aldı eve. Evet halılar kalktı, ev gün aşırı robota teslim edilmeye başlandı. Haftalarca elektrik süpürgesinin çalışmadığı oldu bu evde, bacım sen ne diyorsun! 

Muhteşem yemekler yaptığı için muhteremin bu kaçamağını görmezden geldim, evde toz var mı? Yok. E ne haddime sesimi çıkarmak? Lakin içten içe onun bir işten sıyrılmasını kıskandım. 

Hemen bir yolunu bulup üzerimdeki işlerden birkaçından kurtulmalıydım. Gözümü Arca’ya diktim. Ara sıra çamaşır asma işini kaktırdım, bazı bazı  market listesini yaptırdım ama yok hiçbiri temizlik gibi büyük bir işin dengi olamadı. 

Ve ütü burada devreye girdi. 

Ütü severim ben. Televizyonda dikkatimi vermeme gerek olmadan izlenebilecek/dinlenebilecek püfürükten bir dizi de edinebilirsem, - ki her sezon bir ütü dizim olur - çok da şikayet etmeden ütü yaparım. Daha doğrusu yapardım. 

Her şey ufak ufak başladı. Önce çarşafları ütülemeyi bıraktım. Derken donlara geldi sıra. Ev kıyafetlerinin ütülenmesinin, hayattan çalınmış bir süre olduğunu ben değil ilk muhterem dile getirdi. 

El ütüsü kavramı, havlulara ve sweatshirtlerle pijamalara ulaştı. 

Elbiseler askılara asılarak ütü gereksiniminden kurtuldu. 

Kıyafetlerinin katlanarak çekmecelere yerleştirilmesi işi Arca’ya verilince gürüldü ki, o çekmecelere jilet gibi ütülü de koysan kırış buruş giyilecek, bir leğen içinde teslim edilmeye başlanmasının kimseden itiraz aldığı yok, yeni norm haline geldi. 

Nihayet sadece kol altları ter izi olan gömleklerimi de düşük santrifüjde durulamayı akıl edip askıda kurutma yöntemimle ütü tamamen hayatımızdan çıkmış oldu.

Ütü insanlık suçudur diyemem, saçma! Takım elbise giymenin zorunluluk olduğu mesleklerde ütüsüz gömlek pantolon da hoş değil. Ama şu olabilir, ütü yapan kuru temizlemeciler, insanlar var, onlara mis gibi ücretini ödeyerek ütü yaptırabilir, hem istihdam hem de pantolonda tek çizgi keyfini yaşayabilirsiniz:)

Neyse uzun kafın kısası, muhterem nasıl günaşırı tozlanan eve makina tutmaktan yurttıysa ben de ütüden yırttım. Ütüden yırttığım zamana kitap okumayı, kocamla oğlumla sohbet etmeyi, sporu dahası bu yazıyı sığdırabiliyorum. İşin kötü tarafı, edindiğim diziler (sen çal kapımı ve menajerimi ara) bizim hafta başı çay eşlikli dizilerimiz oldu :))) hem de ütüsüz pür dikkat!