N’oldu o 3 kilo ?

 Ahu sorduydu, noldu o 3 kilo ? Üçün biri diyelim gitti, diyelim de o üçün ikisi ne olacak?

Ne demiştim?

Planınız varsa uygulayınız. Plan önemlidir, uygulamak daha önemlidir.

Sen uyguladın mı dersen… Eh uygulamadım dersem yalan olur, birkaç ufak fire dışında uyguladım. Karbonhidrattan uzak kalmaya çalıştım (Frankfurt kaçamağını ve anne çocuk Nona Pizzayı saymazsak)

Nefis Belçika biralarından uzak durmaya çalıştım (dümeni şaraba şarabın da beyazına pembesine kırmayı saymazsak)

Porsiyonları küçülttüm. 

Spor yaptım (ama işte stretching gibi Leslie gibi low intensity hareketler) 

Yürüyüşler yaptım (bak ama bunu sağlam yaptım) 

Her gün işe evden salata veya salata çorba götürdüm. Götüremesem de salata bardan yemek yedim. 

Yetti mi ? Katiyen! Ayol bunu zaten yirmilerinde de yapman lazım domat gibi 45ine geldiğinde değil! Hadi neyse nasılsa verdin 1 kilo, kaldı iki kilo. Kalmasın o iki kilo. Efendi ol, kalmasın. Yaşının kadını ol. 

Dedim ve yeni planlara yelken açtım. 

Her sabah kalkıp da ayağına sporlarını geçirmek yarım saat ter atmak iyi hoş da, sen full body work out yapmadan nasıl fit olacaksın? Olmazsın, olamazsın, o halde değiş tonton! 

Dedim ya İlker gitti, bu iyi bir şey. Biz bir aradayken Arcanın dediği gibi çok pis bir takım oluyoruz, sadece çocuğumuzun hayatının içine etmekle kalmıyoruz bir de üstüne sürekli nefis gurme sohbetlerle birbirimizi gaza getirip yiyoruz. Ben şahsi hayatım içinde salatayla, lezzetli olduğu sürece, doyabilirim ama İlker etraftayken her şeyi yiyorum her şeyi! Detaya girip sizin de iştahınızı açacak değilim.

Neyse bugün pazar. Pazar demek, haftaya hazırlık demek. Hareket demek, bereket demek.

Son zamanların en verimli pazarını geçirdim. 

Sabah erken kalktım her zamanki gibi. Çamaşırlar gece ucuz elektrik tarifesinde yıkanmıştı, astım. Kahvemi içerken günlük ve haftalık planımı yaptım. 

Ne yemek yapılacaktı, hangi gün hangisi yenecekti? Günü verimli geçirmek için hangi iş ne zaman yapılmalıydı? Ne yapmak istiyordum bugün? 

Tek tek yazıldı, liste yapıldı. 

Çünkü listelerim olmazsa ben bir hiçim!

Yarın departman yemeği için akşam dışarıda olacağıma göre Arca’nın mikrodalgada ısıtacağı ve beni kıskanmayacağı kadar seveceği bir yemek ayarlamalıydım ama ne? Tavuklu pilav! İlker her zamanki gibi buzluğa tam da haşlamalık bir kemikli tavuk göğsü hazırlamıştı. Bu akşam birazını yarın akşam da kalanını mideye indirir ergenim. Pilavı fazla yaparsam, salı akşamı yiyeceğimiz bamyanın yanına da yakışır. 

Evde ergeniniz varsa ve siz diyet yapmak niyetindeyseniz, öncelikle yemeklerinizi ayrı ayrı programlayacaksınız, zira ne o sizin menünüzle doyabilir, ne siz onun ihtiyaç duyduğu ekstra karbonhidratlara meyledebilirsiniz. Bir gün Arca’yı bir tabak ıspanakla çırak çıkardığımda demişti, “anne ben böyle sebzeyle doymuyorum, doyuyormuş gibi oluyorum hemen acıkıyorum”. O gün bugündür biz yemesek bile ona makarna, hazırda makarna sosu, bulgur ya da pirinç pilavı yapıyorum. 

Liste benim yiyeceklerimi de kapsıyor elbet. Kinoa haşlamak, buzluktaki közlenmiş kırmızı biberi çözdürmek icap ediyor tabii ki. 

Bugünün yapılacaklar listesinde yürüyüş, ütü, sebze tarhının dikime hazırlanması, ofis ve evden çalışma günlerinin planı, haftalık ajanda düzenlemesi, yaklaşan bir event için beğenmediğim sunum içeriğine ufak dokunuşlarla ekibi biraz silkelemek, ekibin yıllık hedeflerini gözden geçirip son haline getirmek, yarın ve sonraki günler için sefer tası hazırlamak, sebze tarhı sonrası totoma benzeyecek ellerime manikür, cilt ve saç maskesi gibi kişisel bakımlar vardı. 

Planı tamamlayınca yürüyüşe çıktım, bir saat deli gibi yürümüşüm. Artık fotoğrafını çekmek ya da koklamak için sürekli duraklayacağım çiçekler yok, her yer yeşilin elli tonu. Olsun. Bu da güzel. 

Dönüş yolunda bizim mahallenin caddelerinde kalabalık gördüm dalıverdim meraktan. hay aksi ikinci el pazarı kurulmuş, adım adım göt göteyiz, geri de dönemedim kendimi caddeye zor attım. 

Eve gelince ergenimle bir koca tava menemeni mideye indirdik. Menemen diyette caiz midir? Sebzeli yumurta da münasip olmayacaksa ne yiyelim? Taş mı yiyelim?

O vakit tavuğu kaynamaya, bamyayı da usul usul kendi suyunda pişmeye verdim. Menemenin üstüne Kahveyi içince bir canlılık geldi, baktım Arca da ders çalışıyor, açtım dükkanı. Tüm o yukarıda saydığım işleri bitirdim. 

Genelde hafta sonu fazla mesai yapmak adetim değildir, Belçikalı yöneticilerimin bunu hoş karşılamadığını da, bunun benim sonraki hafta için verimimi düşürdüğünü de bilirim ama bugünlerde hiçbir şeye yetişemiyor olma rahatsızlığım, yapacağım işlerin keyifli olmasıyla birleşince aman dedim, yapıver gitsin.

İşleri bitirip son posta çamaşır da asılınca, soluğu sebze tarhında aldım. Otlar boyuma ulaşmış neredeyse. Eldivenleri elime geçirdim, bir giriştim otlara aklın şaşar. Tüm haftanın masa başı zihinsel stresini çapalarken attım. Kulağımda müzik vardı, belim ağrıdıkça dikleşip dans ettim. Artık komşular o vakit beni gözlüyorlardıysa, epey eğlenmişlerdir. Böyle böyle tüm o ayrık otlarının köklerini sökesiye kadar devam ettim. Toprak et gibi ilik ilik oldu, dirseklerime kadar battım. Ama o nasıl bir terapidir dostlarım, birkaç metrekarelik bir sebze tarhı, ne dikeceğimi bilmeksizin ve hatta umursamaksızın nasıl da enerji verdi bana. Babasının kızı Yeliz fışkırdı içimden, bahçe manyağı! 

ve sonra eve döndüm.

Arca GS maçını izlemekteydi, elimi ayağımı yıkayıp pilava daldım. Bir de o ara kinoa haşlayıverdim, öğlen salatalarına iyi oluveriyor. Haşlanmış tavuğun etlerini tiftikledikten sonra ve de pilavın pişmesini beklerken soğuk bir Belçika birası içtim terasta, allah affetsin. Diyete caiz olmayan ne çok şey yaptım! Nasıl gidecek o iki? Hayır bir de okuyanları motive edecekti bu yazılar değil mi?

Arca tavuk pilavını ayran ve salatayla gömerken ben de çilekli ıspanak salatasına çatal daldıradurdum. Bak efendi gibi sadece salata yiyorum:)

İki günlük öğle yemeği menüsü belli, yemekten sonra hazırlamak kaldı. Süper tok tutan kinoa salatası ;

Çıkarın kağıt kalemi tarifi veriyorum:

Bir çay bardağı kinoa iyice yıkanır ve bir buçuk çay bardağı suda haşlanır. İçine tuz ve daha sonra çıkarmak üzere defne yaprağı koyuyorum.

Kinoa soğuduktan sonra iki saklama kabına pay ediyorum.

Her bir porsiyon için yarım avokado, birer domates, yarımşar salatalık ile yarımşar minik doğranmış kırmızı soğan. Avokadonun kararmaması için tavsiyem kabuğunun içinde tutun ve içine kırmızı soğanları koyun. İkinci gün öğle yemeğinde de taze taze yersiniz. Birer avuç ıspanak yaprağını da kabaca kıyıp ilave ettim.

Sosunda, yarımşar limon suyu, birer çay kaşığı hardal, sarımsak kurusu ve sumak var. Tabii ki tuz zeytinyağı ve karabiber. 

Daha önce bahsetmiştim, salatalarımı asla sosuyla bekletmem, sos ayrı minik bir saklama kabında hazırlanır, servisten önce karıştırılır. 

Bunda gerekmiyor ama mesela, peynir, kuruyemiş, meyve ilave ettiğim salatalarda bunları ayrı ayrı küçük saklama kaplarında ofise götürüyorum ve servisten hemen önce karıştırıyorum. Maksat ağzımızın tadı mıncımış yapraklarla bozulmasın.

Yeni sefer tası önerileriyle görüşmek üzere, iyi haftalar!

Nerede kalmıştık?

Efendimmm nerde kalmıştık? 

Seçimler bir tarafımızda patlamıştı, yine yeni yeniden. Bana sürekli hemen her seçim postuma geçmiş olsun mesajı bırakan takipçiler, asıl size geçmiş olsun, en çok size geçmiş olsun. Benim tuzum kuru olduğu için değil, ben farkındayım hem de son 10 senedir, siz hala ayamadınız, o da size geçmiş olsun. 

Diyerek Türkiye’deki siyaset içerikli her türlü yazıma ama öncesinde tabii ki düşünceme son noktayı koyuyorum. Ay yok dur koymuyorum, virgül diyelim. Zira bugün Arca’yla olan sohbetimizi anlatmam lazım. 

Bizim oğlanın dünyadan bihaber olmasını sevineyim mi üzüleyim mi bilemiyorum. Akranları memlekette ekonomiden siyasetten konuşurken bizimkinin farkındalığı sıfır! Oğlum bak vatandaşlığını almaya çalışıyoruz, bu sana ne ifade ediyor? Manchester United maçlarına rahat rahat gideriz, İngiltere vizesi gerekmez. Çok da acelesi yok, yaşıyoruz işte burada, Türkiye’ye gidip geliyoruz, Avrupa’da her yeri geziyoruz, rahat yani, ha belki Amerika için de kolay olabilir, o kadar, çok da şeetmeye gerek yok. 

Yok tabii aslında gerçekten yok. Oturum iznimiz var mı, sınırsız, var. Ana oğul vatandaşlığa başvurduk mu evet oldu bu, bekliyoruz (bunun hikayesini başka posta bırakacağım çünkü tam bir kadın olmanın zorlukları acınması yapacağım, burda konuyu piç etmeyeyim) e yani olur bir ara. 

Allahım bana bu veledin rahatlığından bir gram versen, ben gamsızlığın kitabını yazıyor olurdum şimdi. Ama maalesef paranoyaklığın blogunu yazıyorum, siz de canlarım, buna maruz kalıyorsunuz.

Paranoyakmışım ben, bizim oğlanın benimle ilgili gözlemi bu. Doğru olmakla birlikte, aşırı rahatlık gösteren biri oldu mu, paranoyalarım arşa çıkıyor! Misal iki gündür göz küresinde ağrı olduğunu söyleyince derhal aksiyon aldım, bugün bir uzmana götürdüm. Doğuştan bir odak kayması olabilir dedi, göz fizyoterapisti ile uzman göz doktoruna yönlendirdi, hani göz yuvarında bir bokluk olmasınmış. (O bokluk ihtimalinin paranoyasına meyletmemeye çalışıyorum)

Biz bu oğlanı hiç şikayeti olmadı diye, bizim de bunun yaşlarındayken gözlük takmışlığımız olmadığından, 14 yıldır göz doktoruna hiç götürmediydik. Buna hayret edince uzman, ben bir vicdan yap, ben bir karalar bağla… Allah seni inandırsın, o sandalyede küçüldüm küçüldüm un ufak oldum. 

Arca açıkladı, annem biraz paranoyaktır dedi, neyse ki kadın da benim ayarımda bir anneymiş, halden anladı. 

Çıktık, velet diyor ki, “odağı bozuk olan benmişim, sen niye üzülüyon!”

Annelik müessesini anlatmak zaman alacaktı, haklısın dedim, rotayı pizzacıya kırdık, anne çocuk spesiyali Nona Pizza. 

Biz Arca ile bazı cumartesileri anne çocuk günü yaparız. 

Arca’nın çocukluğundan kalma bir gelenek. Ben İzmir’deyken de haftada beş gün çalışırdım, malum Alman kurumsallığı. Lakin hafta içi seyahatti, mesaiydi derken eve gelişlerim hep geç olurdu. İlker bu boşluğu doldururdu, Arca’yı okuldan alırdı ve ben gelmeden birkaç saat birlikte takılırlardı. Ama cumartesi günleri, şantiyeler çalıştığından, yevmiyeler verildiğinden İlker mecbur çalışır, bütün cumartesi cüceyle ikimizin olurdu. 

Laf aramızda ben çocuk oyalamayı hiç beceremem, hani bazı yetişkinler vardır, küçücük çocuklarla oyun oynar, konuşur, yok benim böyle bir becerim yok. Ben Arca’yı gezdirirdim. Bazen arabayla bazen yürüyerek, bazen metro vs her cumartesi bir program yapardık. Zaten çoğu zaman piyano kursu, basket kursu filan olurdu, ben de getir götürünü yapıverirdim. Çocuk oyun grupları buluşmaları filan…

Bana sorsan, belki çok kaliteli zamanlar değildi, lakin bir gün Arca o cumartesileri çok keyifle geçirdiğini, benimle cumartesilerini geçirmekten çok mutlu olduğunu söyleyince, içim ılık ılık oldu. 

Demek ki , dedim dokunmuşum ona. 

insana dokunuş her kim, her ne yaş olursa olsun öyle kıymetlidir ki, aranızda sımsıkı bir bağ kurar. Bazen günlük rutinlerimizde çocuklarımıza nasıl dokunduğumuzu fark etmiyoruz, küçücük anlar, bir ömür hatırlanacak hatıralara dönüşüyor. 

Arca ondördünde bir ergen oldu, İlker çalışmıyor ama biz İlker’i evde bırakıp, yine Arca ile cumartesi anne çocuk gezmeleri yapıyoruz. Tramvayı tercih ediyoruz, merkeze gidiyoruz, dükkanlara giriyoruz, geziyoruz, bol bol sohbet ediyoruz, telefonlarımızı elimize bile almadan saatler geçiyor. Rutinimiz, Nona Pizza.

Nona Pizza Brükselin merkezinde, İtalyanların tavsiyesi, odun ateşinde geleneksel pizza yapan şahane bir mekandır. Her daim doludur. Bizim mahallenin Arzu pidesi gibi.  Ama bizim pidecilerden tek farkı burda ayrıca ev yapımı bira ve şarap bulunur. Ben Brüksel’e ilk geldiğim ve ev aradığım günlerde, bu dükkanın önünden geçer, kaldığım otele giderdim, bizimkiler benimle değil ya, oturup bir pizza söylemek hiç içimden gelmezdi. Anne yüreği diyeceğim yine, susuyorum. 

Sıçtığımın anne yüreği bu işte. 

Aptalca bir şey.

İş hayatımda, en boktan sorunlarda bile, “Oldu çözelim, önümüze bakalım” diyebilirken, Arca’nın en ufak bir sağlık sıkıntısında kendini suçlamak, kendinden nefret etmek, vicdan yapmak, çok boktan çok aptalca bir şey. Ama oluyor. Belki o daha iki yaşındayken bir ay kaldığımız hastane günlerinin sorumluluğunu da üzerime almak bende travma yarattı, belki benimle başlamadı, belki annemin kaygılarını da yük aldım, bilmiyorum, bildiğim tek şey aptalca olduğu.

Ve çok affedersin miktiğimin dertleri de her zaman illa ki İlker İzmir’deyken oluyor. Murphy allah seni bildiği gibi yapsın!  Evet muhterem İzmir’de. 

Ben İlker’in etrafımda olduğu bir çekirdek ailede olduğumda kendimi rahat güvende hissederken, Arca’nın paylaşımlı ebeveynlikten yana olduğunu öğrendim. (Belçikada ayrı ebeveynler paylaşımlı ebeveynlik -çocuk bir hafta annede bir hafta babada kalıyor- yapıyor, bir arkadaşımın iki eski bir yeni kocadan, kocanın da bir benim arkadaş, iki de eskiden çocukları var, ev bazen üç kişilik bazen yedi kişilik oluyormuş :))) belki Türkiyede de böyledir ama benim bildiğim genelde boşanma sonrası çocuk annede baba ancak haftasonları tatillerde filan..) 

Ne lan beni otuz yıllık adamımdan ayıracak mısın hain cüce deyivermişim! Yok dedi, hani sen bir hafta iş seyahatine tatile filan git biz babamla takılalım, şahane. Ya da babam böyle İzmir’e gitsin biz seninle takılalım. Anne çocuk günleri yapalım, ama siz bir aradayken çekilmiyorsunuz. 

Ayol niye! 

Biz ona karşı bir takım oluyormuşuz ve o yalnız kalıyormuş. Bizden herhangi birisiyle baş başa kalmak daha iyiymiş. 

Peki. Artık biz nasıl manyak bir ekipsek İlkerle … Bunu biraz düşünmek gerek. 

Arca kırklarında bir terapi koltuğunda bizi şikayet edecek: “Teker teker gelseler neyse de, birlik olunca yalnız kalıyor eziliyordum… sıçtılar çocukluğuma…”

Aman … Ne demiş bir bilge psikolog ? (Ki o benim arkadaşım Deniz olur) 

“Örselenmemiş çocukluk yoktur.”

Sen de böyle örselenmiş ol, ne yapalım? Nasılsa her şekilde tüm arızalarından anan sorumlu olacak, seninki de babanın işbirlikçisi olsun.

Baban demişken kendisi şu anda gıda turizmi vesilesi ile Antepe indi. Çünkü bazı gıdalar yerinde tüketilmeli. Birkaç aydır, inişli çıkışlı diyetinin neticesinde verdiği kilolarla lokum gibi olan ve fakat her memleket seyahati dönüşü tüm o kiloları alıp bir de üzerine çok yiyip içmekten acillik olmasından korktuğum muhtereme tek tembihte bulundum: Nolur insan gibi ye, insan gibi iç! 

Of rakılar of beyranlar, kokoreçler, of söğüşler, kebaplar, havuç dilimleri, ciğerli kahvaltılar, dönerler, pideler, rakı balıklar, of viski geceleri, of ki ne of! Beni dinleyecek mi? Hayır. 

İki hafta sonra iki aydan daha uzun süredir vermeye uğraştığı kiloları da alıp gelecek. O gelmeden ben biraz daha (*) kilo verebilir miyim? Pizzacıdan sonra sen neden bahsediyorsun diyenler olabilir… 

Acaba akşam yemeğini atlamak ve çilek şarapla geçiştirmek diyette caiz midir?

Değildir elbet. Ama biz bunu hafta sonuna sayalım. 

(*): pek de çabalamadan (malum pizza şarap vs) yeni hedefimi 3 haftada 2 kilo olarak koyabilmenin haklı gururunu yaşıyor, sizleri bir sonraki postuma hasretle bekliyorum. 

Bir ayda üç kilo nasıl verilir?

 Dün sabah canım komşularım Arek ve Ayşe’nin Haziran sonundaki düğünü için gardroptaki alternatifleri denemeye karar verdim. Kendimden son derece emindim. Ne de olsa, ben on yıllar boyunca ergenlikten kalma şortlarımı giyebilmiş, doğurduğumun - hemi de sezaryen - ertesi dümdüz karnımla hemşireleri bile şaşırtan diri bir fücuda (!) sahip olmakla ve tabii ki birkaç ay içinde hamilelik öncesi kiloma dönmekle bilinen ve de hayretli bir şekilde takdir edilen bir kadındım. 

Bu gerçeği madalya gibi gururla göğsümde taşırken epey böbürlendiğimi hatırlıyorum, aferindi bana! 

Altı yedi yıl önce Poyrazın sünnetinde giydiğim pullu sarı elbise olurdu kesin ama tenim bronz olmayacağı için Poyrazın anasıyla babasının düğününde giydiğim (14 sene evvel) siyah elbiseyi mi giysen dedim, illa ki olurdu, eh yani o vakitler emzirmekteydim, memeler fena dolduruyordu üst tarafı, şimdi kesin olurdu. En olmadı, iki sene önce video-event için giydiğim düz siyah elbiseyi giyiverirdim… diyerekten ne İzmir’e gittiğimde elbise bakmıştım, ne de sonrasında çıktığım vitrin bakmalarda… 

Sabah gerçekler yüzüme tokat gibi vurdu. Hiçbiri olmuyordu üzerime. Önümde sadece bir ayım vardı ve benim sıfır alternatifim. 

Evet, tabii ki 38-40 beden bir şeyler alabilirim hala. Evet, tabii ki burası pahalı gelse bile İlker İzmir tatilinden dönüşte yetiştirir bir şeyler, evet tabii ki bir siyah pantolon üzerine pullu payetli bluzla da halledebilirim, ne yani nedime miyiz? 

Lakin, mesele duruma uymak ya da çözüm üretmek değil, mesele, alışkın olduğum S’lere, XS’lere, 36 bedenlere vedamın resmiyete dökülmesi, mesele, artık eski çıtır yeliz olmamam. 45lik balıketli bir kadına dönüşmem! Tehlikenin farkında mısınız? Etine dolgunluk müessesi benim için bu yaştan sonra alışması çok zor bir gerçek. Ben bu etiketle nasıl giyineceğimi, nasıl hareket edeceğimi bile bilemem ki. Nitekim götüm başım her yerleri nicedir devirmekteydi, meseleye aymaya direnç gösteren benmişim, haberim yok.

Aklıma tek tük anılar geliyor, memleketteyken, babam “et tutmuşsun iyi olmuş ne o öyle kemçik gibi dolaşıyordun” , Tuba “botox mu var yüzünde epey gergin görünüyor” derken, beni bıdık gören ablamın aldığı 36 beden elbiseyi, 38 ile değiştirmeye kalkıştığımda bile göbekten üç kat boğum verirken meseleye çoktan aymış olmam lazımdı. 

Evet dostlar önümde bir ay var. Toparlanmak için, kendime gelmek için, üzerime son birkaç yıldır yapışan 3-4 kiloyu atıvermek için.

Bir ayda üç kilo nasıl verilir?

Hiçbir fikrim yok! Ama planım var. Planınız varsa uygulayınız. Bu kontrolde olmak için ilk şarttır. Sürdürülebilir bir plan, sonuç muhteşem olmasa da sürdürebilmek her şeydir.

Planım şu:

- Her gün egzersiz. Ne olursa… Yoga, yürüyüş, sabah Lesliesi, Jo ile yağ yakmaca vesaire…,

- Karbonhidratlara ara. bugün kolum kadar baget ekmeğe salamlı sandviçe hayır deyip, çilekli muzlu protein smoothie ile kahvaltı ettim, bu daha başlangıç!

- Alkole veda ama en çok da o canım Belçika biralarına! Ve yanındaki peynire cipse ve hepsine

- Sebzeye yelken açmaca, bol salataya…

Bu demek oluyor ki öğlen sefertası harekatına…

- ama en önemlisi, kendimi buradan canım blog bacım aracılığıyla motive etmek. Sonra bir gün yine dönüp okuduğumda, bak ne güzel çabalamışım demek, bugünleri unutmamak için her fırsatta yazmak. Bu görsel de ilk photo-motivation olsun. Yaz tatili planı yaparken taze fasulye ayıklama ve ayıklarken smoothie içme konulu görsel . Şekil 1

Neleri başarmadım ki, bunu mu başaramayacağım? Üzerimdeki o “kilo veremiyorum” etiketini de evvelden silmişim, olur mu olur!

Antwerp’te bir gün

 Belçika’da sandıkların açıldığı ilk günün sabahı soluğu sandık başında aldık. Yalnız değilmişiz, bir buçuk saat sırada bekledik. Seçime katıldığım sandıklarda seçtiğim partinin kazanmasına o kadar alışkınım ki -malum izmirlilik- azınlıkta olduğunu bilmek garip bir histi. Olsun. Biz görevimizi yaptık. 

Yurtdışından oy atmanın yanlış olduğunu düşünüyordum, sandıktan çıkacak sonuçtan bağımsız olarak, yaşamadığın ülkenin yönetimi hakkında niye söz sahibi olalım ki diyordum, muhterem mevzuya bakışımı değiştirdi, evet yerel yönetimde elbet söz sahibi olmayacaktın ama ülke yönetimi, senin de yaşadığın ülke de dahil olmak üzere diğer ülke politikalarını da etkiliyorsa, söz hakkın olmalıydı. Bizim buraların seçmeni de dik dur eğilmeci malum, bu dış politika bilincine sıkı sıkıya bağlıysa demek, ben bilememişim. Neyse verdik bakalım oyumuzu, yüzdeyi azaltabilirsek ne ala.

Sonra bastık Antwerp’e gittik. Cumartesileri şahane pazarı olur Antwerp’in, yerlisi hele gün de güneşliyse bugün gibi, ayçiçekleri gibi güneşe verirler yüzlerini, ellerinde şampanyaları önlerinde istiridyeleri sabahın onu demezler, keyfederler. Mevsim pek renklidir zira pazarın meyveleri, özellikle çilekleri, mis gibi gülleri, envai çeşit çiçekleri gözlere bayram olur. 

 Antwerp’e gitme sebeplerimizden biri de ziyarete açılan kütüphaneyi görmek istememizdi. “Hendrik Conscıence Heritage Library” Flaman dilinde kültüründe ve tarihinde büyük öneme sahip bir kütüphane. Pazarı gezmekten aşırı yorgundum ama içeri girer girmez etrafı saran kitap kokusuyla enerjim yükseldi. Benim favori koku sıralamamda ilk üçe girer kitap kokusu, ara ara kendi kitaplarımı koklarım, dilini hala doğru düzgün bilmediğim bu ülkede kitapçılara sırf kokusu için girerim, bu kütüphane bana overdose yaptı, kendimden geçtim. 

Antwerp, Belçika’nın Flaman şehirleri arasında İstanbul gibidir, kozmopolit, keyifli, canlı, özellikle cumartesileri ayrı neşeli. Seviyoruz nitekim. 

Bugün bira pedalcıları muhtereme fondip yapsın diye bira ikram edince, güneşe karşı bira keyfimizi iptal ettim, malum yola gideceğiz, muhterem başka içmesin dedim, dönerciye kırdık dümeni, öyle böyle değil Belçika’nın Almanya’nın bile en iyisi. Türk mahallesinde Kasap Döner, yolunuz düşerse şiddetle tavsiye. Eve dönmeden önce yaptık bir yaramazlık.

Bitirirken, pazardan aldığımız mis kokulu çileklerle buz gibi blush yudumlamaktayım, arz ederim:)

Bu kaçıncı?

 Bu kaçıncı yazı, güzel şeylerden bahsedeyim deyip yine ülke gündemine dönmem? Bu kaçıncı yazı, siyaset konuşmayayım deyip dönüp dolaşıp yine politikadan çıkmam? Hiçbirini yayınlamıyorum, gereksiz çünkü, manasız. 

Dün burada isa göğe mi yükselmiş ne, pazar görünümlü bir perşembe yaşadık. Bütün günü evde twitter fittirmekten beynimi mıncıklamakla geçirdim, twitterdan çıkıp instagrama girdim aa dedem canlı yayında, kaçırır mıyım? Yok dedim böyle olmayacak, boş sokaklara attım kendimi, yoksa sosyal medya zombisine dönecektim. 

İyi de oldu, kitap dinledim. İki yılda tahminimden daha hızlı genişletilen bir ekibe el yordamıyla liderlik etmem bekleniyor, eğitim filan hikaye. Söyleye söyleye sonunda davet edildiğim eğitim ertelenince dedim iş başa düştü, sizin yapacağınız işe…. İşte öyle böyle ha boyna liderlik eğitimleri dinliyorum, izliyorum, okuyorum. Bu aralar Brene Brown’dan “Liderlik etmeye cesaret etmek” kitabını dinliyorum. İngilizcesini alıp başlamıştım ama sarmamıştı, yürürken dinlemek daha iyi geldi. Brene Brown’ın diğer kitaplarını (“mükemmel olmamanın hediyeleri” , “cesur yanınızı kucaklayın” “kuvvetle ayağa kalkmak” ) daha çok beğenmiştim, nedense bu kitapta aynı samimiyeti yakalayamadım. 

Yürürken kitap dinlemek özellikle de kişisel gelişim bana çok hitap eden bir çözüm oldu. Hem iyi bir müzik dinleyicisi olmadığım için hem de bazı bazı kitap okumaya zaman bulamadığım için. 

Okumak deyince, Kindle’dan okumak çok rahat olsa da, ara ara kitap kokusuna ihtiyaç duyduğumda kitaplığıma dönüyorum, hala okunacak onca kitabımın olması şahane! Türkiyeye her gittiğimde kitap yüklenip geldiğim için kitaplık hiç eksilmiyor malum. İzmir’e gitmeden önce başladığım ve yanımda götürmediğim Yaşar Kemal * Bir ada hikayesi bitmek üzere, ne güzel ne başka bir lezzet Yaşar Kemal okumak, tarifsiz bir okuma keyfi. İzmir’deyken Sıcak Kafa’yı epey ilerlettiydim, malum dizisi Netflix’te ilk sezonda sonlandırılınca ve de kitaptan uyarlama olduğunu öğrenince, meraktan kitaba şans verdim. Açıkçası dizisi kitabından daha iyiymiş, sahi niye ikinci sezonu çekmediler ki?

Bu aralar izlediğim hiçbir şey yok. Aile dizisine maç akşamları “bakmayı” saymazsak tamamen Türk haber kanallarına ve siyaset tartışmalarına kendimi teslim etmiş bulunmaktayım. Seçim bitse de boşbeleş dizi bakmalara geri dönsem…

Yarın tekrar oy vermeye gidiyoruz, her ne kadar yurtdışında yaşayan insanların oy vermesine karşı olsam da, sırf tayyipçilere meydanı bırakmamak yine yollara düşeceğiz. Umut var mı yok mu, ortaya karışık, biz bize verilen görevi yerine getireceğiz. Görevimiz, hepimizin görevi, laik Atatürk Türkiyesine sahip çıkmak. 

Biri umut mu dedi?

 Umudumuzun kalmadığı onlarca durumun içinde yurtdışına taşınma kararı almıştık. Tam da “bu ülke bizim değil, bizi öldürmek isteyenlerin ülkesi” kafasıyla alınmış bir karardı. Gezi ile darbe girişimi arasında bir zaman diliminde senelerce konuşulmuş, sindirilmişti. Ani değildi, ama netti. Umudumuz kalmamıştı, öyle sanıyorduk ama Belçika’ya taşındığımızdan beri defalarca umutlanmışız. Nerden mi biliyorum? Çünkü defalarca umutsuzluğa dönüştü o umutlar. Hayalkırıklıklarında fark ettik. Bir de üzerine kızdık kendimize, ne diye umutlandık diye.

Beş yıldan fazla oldu, geldiğim için hiç pişman olmadım ama kendime şaşırdım, umut beslemeye devam ediyor olmama şaşırdım. İnsan ikametini değiştiriyor da, sevdikleri için kalbinin sızlamasını değiştiremiyor. Bugünden sonra yurtdışına yerleşmek isteyenler artacaktır, onları çok iyi anlıyorum, haklılar, lakin kalplerin sızısı gerçeğini de bilsinler isterim, umutlar tükendi sanılırken hiç tükenmiyormuş, farkında olsunlar isterim. İsterim ki, bir gün dönecek bir ülkemiz kalsın, umutlar tükenmesin. 

Bize düşen umutla devam etmek.

Kızkardeşlerimiz için

Çocuklarımız için

Kızlarımız için

Bir gün eğer istersek dönecek bir ülkemiz olması için.

Baharlar gelecek

Gece rüyamda bizim yurtdışı oylarını götüren uçak düşüyor haberi geliyordu, sonra uçağın düşmesi mantıksız gelmiş olacak, rüya değişti, uçağın düşmediği fakat oyların çalındığı bilgisi geldi. Rüya işte bir yandan o kadar oy attık boşuna mı gitti diyorum, sonra aman zaten Belçikada hep 70% üzeri çıkıyor isabet olmuştur düşüncesinde kendimi rahatlatıyorum. Öyle uyanmışım.

Sabahın köründe uyanmak da fena, attık kendimizi dışarı. Mahallenin pazarına gittik, anneler günü vesilesiyle ayrı bir çiçek coşkusu vardı. Herkesin elinde bir demet çiçek.

Dönüşte Areklerle karşılaştık, şampanyaları buzdolabına atmak ve gece karşılıklı balkonlardan patlatmak üzere anlaştık. Ayşe korna çalarak caddelerde tur atmayı önerdi ama laf aramızda yemedi. Bu insanlar 10 yaşından beri bu distopyayı yaşıyorlar daha ne kadar haklı olacaklar! ÜGerçi bizim sitedeki yerli komşular da bizim kadar heyecanla sonucu bekliyor. Yan komşular “gönderiyor musunuz bu sefer?” Diye soruyorlar, hadi inşallah diyoruz inşallah. 

Gün geçmiyor. Temizlik yaptım yemek yaptım, kişisel bakımlar yaptım, şimdi de ütü yapacağım. Hadi artık akşam olsun.

Rüya gibi her şey. Biz mi başka taraftan bakıyoruz biz mi fazla umutluyuz yoksa gerçekten bu defa olacak mı.. Rüya gibi derken kabusa uyanmasak… heyecan dorukta, elimiz kalbimizde. Çok acayip zamanlar çok… buraya not olsun şampanyaları patlattık diye haber edelim tertemiz mis gibi kutlamalar olsun.🫶🏻

İzmir’den sonra

Önce İstanbul vardı. İş için dört gün, 27 yıllık arkadaşlarım için iki gün. Yüksek dozda sosyallik yetmemiş olacak ki, İzmir’e gittim. Gittiğim gün ve saat, Rte mitingine denk gelmeyeydi iyiydi. Beni havaalanından almaya gelen ailem telef olmuş yollarda, her yer her yol kapalıymış. Onlar geriye eve dönerken ben güç bela taksiyle aynı saatte evde kavuşabildik. 

Ertesi gün CHP mitingi de olacak denince, yazlığa kaçtık lakin manasızmış, Kılıçdaroğlu yüzünden tek bir yol kapanmamış. Farka gel! 

Yazlığın mayıs gülleri

Yazlık ve mayıs gülleri, 44 yaşımın son günü için muhteşem bir fon oldu. Ve tabii ki sahilde gün batımı. Bahçede ıslak çimlerin üzerinde içilen buz gibi akşam üzeri birasından sonra sahile indim. Ayaklarımı dizlerime kadar denize soktum. Günü batırırken kırk dördüme veda ettim. Güzel yaş mıydı? Bilmem ki… 

Zor bir yaştı. Bir yandan kırklarımın keyfini çıkardığım, bir yandan her hafta aldığım terapilerle kendimle yüzleştiğim, yoğun yorucu bir yaştı. Bahsetmemiştim değil mi, terapileri bitirdik. Terapistim devam etmemize gerek olmadığını söyledi, iyi haber. Sorsan, bende hala panik ataklar, stres altında baş dönmeleri var, araba kullanabiliyor musun dersen hala şehirlerarası çevre yollarında rahat değilim ama bir şekilde yönetiyorum diyelim. 

Her şeyden önce yılbaşından beri üzerimdeki o “sal gitsin” “olacağına varır” “su yolunu bulur” “hayırlısı ise olsun” kafaları iyi kafalar. Kader de, alınyazısı de, zorladıkça bir yere varmadığını, çok zorlamaların hayır etmediğini fark edip de kabullenişlere yelken açtığımdan beridir, iyiyim. Flamanca kurslarına devam edemiyor muyum, etmiyorum. İlker çalışmıyor mu, çalışmasın. Buralara geldiğimizden beri fakirleştik mi, fakirleştik ne yapalım…. Son olarak da sınırsız oturum iznime cevap gecikti mi, gecikti, ne oldu neden oldu, niye benim başıma geldi isyanları yok, yok … Bu kafa nereye varır bilemem, şimdilik bu huzurla devam. 

Dediğim gibi 44 zor bir yaştı, hem özel hem iş hayatında çok zor bir yıl yaşadım. 

45 tüm kolaylıkları, huzuru ile gelsin.

Sahilde 44’ümün son güneşini batırdıktan sonra eve döndüm, babamla mangalı yaktık, rakıları açtık, oh be mis canımıza değsin.

Doğum günüm şahaneydi, Zeyneplerle günü geçirdim, ablamlarla devam ettim ve evde beşinci pasta ile tamamladım günü. Belki kocam ve oğlum yoktu ama herkes vardı, tüm sevdiklerim… şahaneydi. 

Her günüm sevdiklerimle uzun sohbetlerle geçti, bir haftadan biraz kısa ama tam dozunda. 

Bugün bir pazar klasiği olarak bir saatlik mahalle sokakları yürüyüşümü yaparken, tüm gün yapan yağmurun toprakta yarattığı kokuyu içime çeke çeke şükrettim, yokluğumda yeşillenen her dala, açan her leylağa, her morsalkıma, yağan her damla yağmura şükrettim. 

Hayat güzel şey, yaşamak içine çeke çeke yaşamak güzel şey. 

Göbek önden göt beriden

İki post evvel yemek için yaşayanlar kulübünden bahsetmiştim. Eşbaşkanlar ben ve muhterem. 

Muhterem bir tık daha manyak eminim. 

Şöyle ifade edeyim. 

Bir pazar sabahı düşünün. Brüksel’de pek nadir bir olay olarak güneş bulutların arasından günaydın demiş, allahım başımıza taş yağacak! Muhteremle sabah kahvelerimizi yudumlarken anlaşmışız, öğleye kalmadan yürüyüşe çıkacağız, hem de gezinti filan değil ha, yüksek tempo bir saat yürüyeceğiz. Belçikalıların meşhur uygulamasından baktık, teyit ettik, yağmur öğlene kadar yok. 

Spor kıyafetlerimizi giymiş, çıkmışız yola, hedef 1 saatte 6km”den fazla yürümek. 

Kiraz ağaçları çiçeğe vurmuş, kimi taçyapraklarını döküvermiş, yer pembe, dallar pembe ben pembe coşmuşum, her yeni gördüğüm çiçekte muhteremi dürtüyorum, bak geçen bunlar tomurcuktu, nasıl da açmış hey yavrum be!! 

Muıhterem ne dese beğenirsiniz? “Kahvaltıda ne yiyelim?” Ay ne bileyim peynir ekmek yumurta … “İtalyan marketine gitsek de mortadella salami alıp baget ekmeğe sandviç yapsak mı” yürüyüş yapıyoruz ya düzgün mü beslensek? Yok yok o sandviç çok iyi hem rotayı değiştirirsek hem markete gideriz hem de yine 1 saat yürümüş oluruz yağmurdan önce eve varırız. 

Serde oburluk var hayır diyebilir miyim? Demedim.

Yaptık aynen dediği gibi yaptık. Sandviçlerden sonra göbeğimizi kaşırken bundan sonraki pazar sabah yürüyüş rotamızı belirlemiş olmanın haklı gururuyla birbirimizi kutlamaktaydık. Evet yine bir etkinliği lezzete bağlamıştık.

O yazıda yorum yapan Ahu, acaba Brükselde yemek işine mi giriyoruz, acaba haber mi veriyoruz diye bir beklentiye girmiş, ayol biz o işe girsek iki günde batarız, pişirir pişirir biz yeriz. 

Yeriz ama iyi yeriz. Nitekim durumlar fena … neden dersen kilolar aldı başını gidiyor, yürüyüşmüş egzersizmiş efendime söyleyeyim yogaymış hikaye, bizim göbek önden gidiyor, göt arkadan çekiyor. 

Biraz dikkat mi etsek, az mı yesek, temiz mi yesek derken dün büyük bir özveriyle Antwerp’te bulduğumuz şahane dönerci teklifi ile üstüne cila atabileceğimiz falafelciyi reddettim. Kendimle gurur duyuyorum, tabii ertesi sabahına kolum kadar ekmeğe sandviç yemeyeydim iyiydi. Neyse ne diyordum gurur. Evet diyet konusunda kendimle gurur duyduğum tek konu yemekleri ofise evden götürmek. Diğer bir deyişle sefer tası ecnebicesi lunch box.

Konuyu ve iki evvelki postu bağlayacağım şey şu ki, evden işe sefer tası - lunch box götürüyorsanız da bunun bile bir özeni, raconu zevki lezzeti olacak. Ofiste lunch boxlarıma iltifatlar aldığımı fark edince, bana göre gayet sıradan olan bu rutinin başkalarına ilham vereceğini düşündüm ve Lunch box tariflerimi paylaşmaya karar verdim. Salata ağırlıklı bir seri olacak, baştan söyleyeyim ;)

Yalnız kalma korkusu bir gizli toplumsal şantaj olabilir mi?

“Me time” mı diyorlar, ay hiç bilmiyorum, Türkçe meali kendinle geçirilen zamanlar. Yaşlandıkça bu süre artıyor. Neden biliyor musun? Çünkü yaşlandıkça kendini daha daha çok seviyorsun. Yani en azından ben daha çok seviyorum. 

Canım kendim. 

Tatlı kadınımdır ben, yani ben ben olmasam, arkadaşım olayım isterim yani. Bir tek şu var ki, ben biraz götün önde gideniyim. Yani bir an “hepinizi döverim” bakışı, bir an “seni sevgi manyağı yaparım” modu. Stabilite arıyorsan ya net içedönük ya net dışadönük insanla ilişki kurmak istiyorsan ben seni tutmayayım ama ben öyle ortaya karışık. 

Bu kişilik tipinin başkaları için kolay olmadığına eminim ama nasıl desem… kim takar? 

Diğer yandan kendimi pek çok sevdiğim zamanlar kimselere ihtiyaç duymamak ve müthiş keyif almak kendinden… işte bu, bacım-kardeşim herkese temenni ettiğim şahane bir özgürlük.Yalnız kalma korkusunu bir nevi sinsice gelişen şantaja bağlayıp son verseydik ve sadece kendimize tutunsaydık ne olurdu? Yemek yerken yalnız olmanın nesi kötü? Peki ya yalnız içmenin, yalnız alışveriş yapmanın nesi o kadar korkutucu? İlla bir refakatçi mi olmalı sosyal bir aktivitede?  

Dün sabah İlker Arca’nın maçını izlemek istedi, ben merkeze inip alışveriş yapmak. Beni yalnız bırakıyor endişesi vardı onda, bende oh be kendimle takılacağım hevesi. 

Dükkanlara girdim, reyonları gezdim, kendimle konuştum bazı bazı. Bundan bende var, allah giymek nasip etsin, baktın iyi hissettirdi, gelir alırsın, şimdi acele etme dedim kendime, bazen de ay bu Duruya iyi olur alayım, dedim, kendime hep kendime. Birkaç dükkan sonra yağmur bastırdı, şemsiyeden yana tedarikliydim, bir telaş arayan İlker’e burda da yağıyor sorun yok, keyifler yerinde dedim, ben ve kendimin. Evde mi yiyecektim? Bilmem acıkırsam girer bir lokantaya yerim diye düşünmüştüm, kimsenin bana göre plan yapmasına gerek yoktu, ay bu nasıl bir özgürlük keyfiydi… 

Acıktım ama, evde yumurta kırmayı tercih ettim - bütçemi aşan o kadar alışverişin üstüne - tramvayda kitap okudum, caddeleri seyrede seyrede geldim eve. Duraktan eve yürürken… Nasıl temiz sakin bir yağmur, ne rüzgar var ne sağnak… usul usul yağıyor. Tam “acıkmasam böyle bir bir saat daha yağmurun altında yürürüm” diyordum ki sitenin bahçesinde bu çıktı karşıma, merhaba lale ;)