Daha da “bu çocuk resim yapamıyor” diyeni eşekler depsin!

Öğretmeni göndermiş, “annesine söyleyin hiç müdahale etmeden tamamen kendi başına yaptı bu resmi” diye tembihlemiş İlker’e. Tabii cemi cümle biliyor benim bizim oğlanın yeteneksinizin önde gideni, yeteneksizlik dalında “yetenek sizsiniz Türkiye”ye katılacak kadar çıtayı yükseltti diye düşündüğümü.

Level atlamış oğlum bizim oğlan. Ne yedirdik içirdik bilmiyorum lakin adamım “çocuk” konulu kompozisyonlarda seviyeyi epey yükseltmiş. Allah seni inandırsın ağzım açık kaldı.

Şimdi ben bu Arca’nın uyuz uyuz iki saatte bir tabak yemeği yemesine gıcık oluyorum. O köfteleri ağzından burnundan sokasım geliyor. O an bir şeyler yapmam lazım, bir meşgale bulmam lazım ki zamanın nasıl geçtiğini anlamayalım. Bu resmi getirdiği akşamdı, bir sohbet konusunun olmasına acayip sevindim, koydum resmi masaya.

Başladık resim hakkında istişarelere. Bilmeyen de iki sanat eleştirmeni bir başyapıt hakkında derin sohbetlere dalmış sanır, öyle de bir atmosferin içindeyiz.

“Ne çizmek istediğine sen mi karar verdin yoksa öğretmeniniz mi konuyu söyledi?”

“Sevcan (öğretmeni, böyle de saygısız bir velet! beşiğini salladı sanki Sevcan’ın) bana çocuk resmi çizin dedi, çizdim”

“Annecim bunların parmakları bile var.”

“hmm evet bak onun parmağı öbürünün ayağına değiyor”

“Hepsinin de saçları var, sonra hep değişik renkli kıyafetleri var”

“Evet ayakkabıları da var, bak şuraya işaret koydum.”

“aa imza gibi”

“evet!”

Bana somut şeyler çiz canımı ye! Neydi abicim o karalamalar? “Renkler pek güzel olmuş” demekten başka yorum yapamazsın, zinhar “bu ne?” diye soramazsın, ulen zaten soyuta karşı bir insanım o saçma sapan karalamaları bir türlü çözemiyordum. Bak şimdi ne güzel çocuk işte, sor anlatsın, sen yorum yap, falan filan… diye düşünürken sohbetin bir yerinde gayri ihtiyari sordum, “annecim bunlar arkadaşların mı? Eda Naz’ı Sarp’ı filan mı çizdin yavrum?”

“Hayır annem, bunlar başka çocuklar, görüyorum ben onları, hep görüyorum… o başka çocukları çizdim.”

HASSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSSS…………

Ne lan bu? Tırsarım oğlum ben öyle “I see dead people” göndermeli hal ve tavırlardan. Ağaç çiz, böcek çiz, araba çiz ne bileyim ev filan çiz ama hayali şeyler çizme yavrum gözünü seveyim, soyut yapma lan bana!

Not: Tabii acayip huylanınca resmi evin kapısının dışına astım, en azından sadece eve girerken görüyorum.