Adamı işte böyle dumur ederler

Gurur duyulacak bir şey bilmem ama Arca plakaları ezbere biliyor.

Daha doğrusu ilk yirmiyi sırasıyla ezbere sayıyor, belli başlı bir yirmi tane de daha var dağarcığında. İlker de Arca kadarken plakaları biliyormuş. Ne gereksiz bir özellik. Kaç kere söyledim Arca’ya babanın zamanında google yoktu, şimdi elindeki telefona yaz “Malatya’nın plakası” diye tüm arama motorları emrine amade. Ama yok illa ki öğrenecek.


Okula gidişlerde Nadire ablanın, dönüşlerde de İlker’in kafasını iyice yiyince Nadire abla bir akşam oturmuş il il yazmış plakaları bir kağıda. Şimdi o kağıdı almadan yürüyüşe çıktık mı çok pis kavga ediyoruz. Kimi günler kitap okutmuyor, bu listeyi okutuyor. Liste pelte oldu zaten, bir de öyle hızlı hızlı okumayacaksın, aralarda makul bir süre es vereceksin ki sindirecek küçük bey.

Cumartesi Güzelyalı’da yürüyüşe çıktık. Yolda yürürken sadece park eden araçlara saldırmıyor plakayı göreceğim diye, yola çıkmaktan acayip tırsan bir velet olmasına rağmen plaka görmek uğruna yola bile atlıyor, iş iyice tehlikeli olmaya başladı. Dönüşte İlker’e “baba biliyo musun çok acayip plakalar gördük bugün yarın yine gidelim oraya” diyordu. Agora’daki oyuncaklardan bile daha eğlenceli plaka bakmak.

Pazar markete yürümeye karar verdik. Tabii ki her aracın plakaları ve hatta komşu apartmanların otoparklarındaki araçların da plakaları okundu. Derken Arca birden kuyruğuna basılmış kedi gibi bağırdı : BU NE?!!

Dumur olmuş garibim, kıyamam. Yabancı plakaya rast gelmiş. Bir on dakika plakanın önünde durduk. Anlatıyorum, Türkiye’den değil bu araba diyorum ama katiyen tatmin olmuyor. Belçika dedim, demez olaydım, yazlıktaki yan komşu Belçika’da yaşıyor, tutturdu İsmailin plakası neymiş öğrenelim diye. Babaannesine kadar soruldu. Sonunda fotoğrafını çekelim, hangi şehirmiş öğreniriz dedim de öyle ayrıldık arabanın yanından, bir eliyle elimi tutuyor ama kafa hala geriye dönük. Ya yavrum sen bık bık dumur edersin bizi işte öyle olunmaz böyle olunur:).