Ağla çocuğum, açılırsın

Hava sıcaklığı 35’in altına inmemiş olabilir, hâlihazırda denize giriyor, güneşleniyor olabiliriz ama hala bilmeyen varsa söyleyeyim sonbahar geldi! Esen rüzgârın üşütmesinden, metrodaki siluetlerin hırkalanmasından, bizim evin hallerine bir hüzün çökmesinden anlarsın sonbaharın geldiğini!

Arca bu durumdan hiç hoşnut değil. “Neden hemen yaz bitti! Neden kış çabuk geldi!”

Yılbaşı ve doğum günü gibi ileri tarihli cazibeler yaratıyoruz.

Ama ne çare! İsyanlarda. Hele bir de yeni okul mevzusu var ki, ne sen sor ne ben söyleyeyim. Bu it yedi bizi şerefsizim yedi. Önce ikiye indirdiğimiz okullardan hangisini istediğine bir türlü karar veremedi, sonra kararı bize bıraktı. Bizim uykularımız kaçasıya düşünüp karar verdiğimiz okulu da “ay ben öbürünü istiyordum” diyerek reddedince allah seni inandırsın gözüm döndü. Sık sık İlker’le birbirimizi telkin eder, diğerimizin sırtını sıvazlar, “geçici bu dönem geçici, sıkma canını” der buluyoruz.

Hafta başı cümbür cemaat okula gittik, alışma dönemi. NA ile birlikte okulun psikologu ile görüştük, tecrübeleri anlattık, “bizim oğlana bakarak olun aman diyim” ayarı çektik. Pek memnundu, daha ilk yarım saat içinde bana makarnadan bir bileklik yapmıştı bile. İkinci gün tavşanlar için marul ve havuç götürmüş, iki çocuk ile tanışmıştı. Kendisine hedef koymuştu, her gün 2-3 çocuk ile tanışacaktı. Vay be hemencecik uyum sağladı, diye düşündük. Bu kadarı umduğumuzdan bile iyi.

Üçüncü gün ilk defa servise bindi. Hoşlanmadı. Uzunca bir arıza yaptı.

NA ona “huysuz koca” adını takmış, gözünün üstünde kaşın var demiyor, direkt arızaya bağlıyor. Geçen, sabırda tarih yazan muhteremi bile çileden çıkarmış. Akşam eften püften bir sebepten beni fena halde payladı ve sinirlerine hakim olamayarak bağırmaya başladı. Banyoda karışıklıklı duruyoruz, bir şey bekliyor benden, telaffuz edemiyor, ağlasa mı bağırsa mı hatta bir şeylere vursa mı karar veremiyor, üstelik neye sinirlendiğini kendi de bilmiyor. Bir an göz göze geldik. Çaresizliğini yüzünden okumamak imkansızdı.

“Gel” dedim, “gel de kucağımda ağla, ben sana sarılırım”. Sanki günlerdir bunu bekliyormuş gibi atladı üstüme ve katıla katıla en az on dakika ağladı. Sırtını okşadım, saçlarını, bir de ufak ufak salladım kollarımda, sakinleşsin diye. Ara sıra “haklısın” dedim, “zor günler geçiriyorsun, yeni insanlar, yeni okul, yeni düzen, kolay değil”. Biz bu yaşımızda hayatımızdaki değişikliklere zor tahammül ediyoruz, strese giriyoruz, el kadar velet mi atlatacak? Çok şey beklememek lazım. Kendisinin bile ifade edemediği acayip şeyler taşıyor yüreğinde.

Ağlamaktan kan ter içinde kaldığı on dakikanın sonunda ne oldu dersin? Hiçbir şey olmamış gibi elimden tuttu, yatağa gittik yattık. Uykuya dalarken iç çekişleri de olmasa kimse ağladı bu çocuk demez.

Yorgunluk, stres, yepyeni bir dönem… Başa çıkmak kolay değil, o yüzden ara sıra ağlayıp içindekileri akıtmasına yardım etmek lazım. Hani bazen içinden sadece ağlamak gelir, o zamanlarda ihtiyacın olan sorununu sihirli değnek değmişçesine çözen birinden ziyade bir omuzdur ya işte öyle... Çözemezsin zaten. Onun adını bile koyamadığı duygularının yarattığı stresi kendisinin yenmesi lazım. Senin benim yapacağımız tek şey o çözemediği noktada, ağlamaya ihtiyaç duyduğunda, yanında olup kafasını okşamak.

Ve "ağla çocuğum ağla açılırsın" demek...