İyi bi’ şeyler… Komik bi’ şeyler

İçimiz siyasetten şişti değil mi? Dün canım Gülçin’im mail atmış, yazın gelecekleri tarihleri bildirmiş, dumur diyaloglardan okumuşlar, illa ki yemek isterlermiş bizim cüceyi. Eyvallah başım üstüne. (dünkü dumur diyalog biraz da Gülçin’lerin şerefineydi:) ) 

Yaza insan planlarla giriyor. Geçen yıl, çok güzel bir plan yapmıştık. Herkesi mutlu edeceğini umduğumuz bir plan. Arca ve NA pazartesiden çarşambaya İzmir’de takılırlar, bir hafta anneanne bir hafta babaanne ile Çarşamba günleri yazlığa giderler, ben de her Cuma günümü izin kullanmak suretiyle kimseye fazla yük olmadan cücem neredeyse oraya giderim, demiştim. Hayat planlarımızla alay etmek üzerine kuruldu biliyorum. Kıyamam, geçen yıl bu zamanlar annemin ayağı kırılınca bizimkilerin yazlığına düşen haftayı Arca İzmir’de geçirdi, Allahtan NA vardı. Perşembeden annemin yanına gittik. Diğer hafta babaannesiyle Çeşmeye gitti. Gerçi ağustosun ortasında babaannesi de ameliyat oldu ama işte bir şekilde atlattık. Bu yıl yine benzer bir plan yaptık. Ama bu defa NA çok hasta, gelemiyor, İlker’in annesi başka bir ameliyat olacak. Üstelik benim gündemimde bir Çin seyahati var. Nasıl yapacağız, ne olacak bilmiyoruz. Yaz şimdiden bizim için bilinmezliğe yol almaya başladı. Ne yapalım, sağlık olsun. Öğretmen olmadığıma veya kendi işimin başında bir çalışan anne olmadığıma en çok yaz aylarında hayıflanıyorum. Aslında yaz aylarında çalışan annelere ücretsiz izin hakkı verilse veya yaz okulları bu kadar pahalı olmasa mesela? Devlet bazı imkanlar sunsa… Üç çocuk yapın demeyi biliyorlar, bizim bize yardımcı olabilecek ailemiz yanımızdayken başımıza bunlar geliyor, insanlar n’apsın?

Bilinmezlik demişken, bir de taşınma meselesi var tabii. Bizim evi satın aldığımız kızların Amerika’ya göçü ertelendi, dolayısıyla bizim de evimize taşınmamız ertelendi. Orada da bir bilinmezlik var… (Artık fazladan ödenen kiraları ve kredileri saymayı bıraktım, işin duygusal boyutundayım. Belirsizlik çok fena.)

Bizim evin halleri seçim sonrası Türkiye siyasetini aratmıyor. Belirsizlik, bilinmezlik hakim her şeye…

İşte tam da böyle zamanlarda iyi bi’ şeylere ihtiyacımız var. Komik bi’ şeylere… Kafayı dağıtalım diye dün gece Game of Thrones izledik, kaç bölüm hatırlamıyorum. Ama o kadar geç yatmışız ki, bugün tüm gün kafa bi’ dünya idi. Akşamdan kalmanın alkolsüz hali. Gülçin dumur diyaloglardan bahsetmiş ya, açtım birkaç tane okudum. Gülümsemek ne demek, bazılarını unutmuşum sesli güldüm.

En son ofiste bir şeyler okuyup sesli güldüğümde göz doktorumun özgeçmişi önümde açıktı. Neredeyse on yıldır giderim hala adamın telefonunu kaydetmedim, internetten bakıyorum. O gün özgeçmişine rastlayınca, merak işte okudum. Akademik bilgiler, okullar vs son derece ciddi bir üslupla yazılmış. Son iki cümle aynen copy paste yapıldı:

“Evli ve bir çocuk babasıyım. Kelim.”

Hay allah iyiliğini versin doktorcum ya!

Ben bir de taksi şoförlerinin espri anlayışının hastasıyım. Ama İzmir’dekilerin. İstanbul’daki taksicilerin yüzde doksanı akepeli, hiç aleyhte atıp tutamıyorsun. En son rteye çok pis giydirdiğimde, şoför köylüsü çıktı, çok babacan, çok iyi bir insan olduğunu söyledi, ne diyeyim, peki dedim. O gün bugündür İstanbulda pek siyaset konuşmuyorum.

İzmir öyle değil. Kesin anlatmışımdır, yerel seçimlerden önce yine tape mapeler çıkmıştı. Akepenin de ağır topu Binali Yıldırım aday. Yolda sohbet ediyoruz, “yav bu binaliye verirler gibi geliyor, siz ne düşünüyorsunuz?” dedim taksici abiye, lafı yapıştırdı: “bundan sonra binali değil cinali gelse alamaz izmiri”.

“İstanbuldaki taksicilerde iş yok” tezimi ise yaşı yetmişe yaklaşmış bir abimiz çürütüyordu neredeyse. Benim takıntım vardır, ilk bindiğimde mutlaka “fiş verebiliyor musunuz?” diye sorarım. O gün amca demez mi; “hayır ben vergi kaçırıyorum” puhahaha… Gerçi abi İzmirliymiş (Karşıyakalı) yani İstanbul taksicileri konusundaki önyargım hala yıkılmış değil.

Komik şeyler gelecek insanın başına, ağız dolusu kahkaha attıracak spontane şeyler… Hayatın cilveleri başka türlü çekilmiyor.

Bir de iyi şeyler… Gülümseten cinsinden. Akşam hep birlikte eve girdik, mutfakta yemek hazırlıyorum. İçeriden Arca’nın ses kesildi. Kıllanırım ben, istersen paranoya de, fark etmez. Ya bir işler çeviriyordur, ya da allah muhafaza tehlikeli bir şey peşindedir. Seslendim: “Arcaaa, n’apıyorsun?” Ne dedi biliyor musun? “Kitap okuyorum” harbi harbi kitap okuyorum dedi. Hayır resimlerine bakmak değil normal insan gibi oturup okuyor, noktalama işaretlerine dikkat ediyor, hecelemiyor. Arca’ya kitap alma ve okuma konusunun bokunu çıkardım biliyorum. Çocuğumu çok müthiş, çok zeki çok bilmemne yapmadım, tabii ki, onu da biliyorum. Ama ne yaptım biliyor musun? Okumanın keyifli bir şey olduğunu düşünen bir insan çocuk olmasına yardım ettim ki bence bu en zirve akademik başarılardan, en üst seviye okullarda okumaktan daha önemli bir şey. Okuyan, bilinçli, sorgulayan bir yetişkin de olur umarım. Türkiye’nin en ihtiyaç duyduğu şey…