BİZ!

Arca henüz ek gıdalara yeni geçecek, demek ki altı aylık civarında. Doktoruna gittik, nasıl heyecanlıyız, o güne kadar anne sütünden gayrı tek damla bir şey içmemiş bebek, katı gıdalara geçecek, oh gelsin meyveler, gitsin sebzeler (gerçi o günden sadece iki ay sonra Arca finger food olarak direkt pirzolaya geçmişti ama konumuz Arca’nın iştahı değil) …

Bebeğiyle ilgili “ilk”lerin heyecanını yaşayan her anne baba gibi doktoru soru yağmuruna tutuyoruz.

“Ne yiyelim? Yoğurt yemeye mi başlayalım? Meyveyi püre olarak mı tüketelim?”

Doktor güzel güzel cevaplar verdi. Muayenenin sonuna doğru başka bir aile ile ilgili bir anısını anlattı.

Anne heyecanla içeri girmiş ve “doktor bey doktor bey, biliyor musunuz biz artık bezi attık, artık tuvalete yapıyoruz çişimizi!” demiş.

Doktor da; “hmm çocuğunuz için çok sevindirici bir gelişme fakat siz bezi atmakta çok geç kalmışsınız” diye cevap vermiş.

Hala İlker’le o anıya güleriz ve tabii kendimize de… Benim Arca’nın bebekliğinde yazdığım yazılara bakarsan hep “emdik” “yedik” “sıçtık” “uyuduk”… Sanki bir bütünün parçaları gibiyiz. Bu belki de psikolojik bir şeydir. Düşünsene anne bebeği aylarca karnında taşıyor, sonra bebek bedeninden ayrılıyor ve ayrı bir birey olarak yaşamaya devam ediyor ama anne belki de o bağın kopmasını hiç istemediğinden bebeğiyle ilgili her eylemi birinci çoğul kişi olarak ifade ediyor.

Buraya kadar normal olabilir.

Ancak arkadaş, çocuk gelmiş ortaokula, sen hala “bu sene filanca okuluna gidiyorduk, artık falanca okuluna gidiyoruz”, “TEOG sınavında bilmem kaçlık dilime girdik”, “piyano dersine üç senedir devam ediyoruz”… gibi cümleler kurarsan adama gülerler. Ve benim aklıma hep doktor gelir, “ooo demek piyano dersi, ilerlettiniz mi bari” demek isterim.

Çocuk açısından bakarsan, her şeyi annesiyle yapmış gibi hissetmez mi? Yani TEOG sınavına kendisi çalışmıştır, sınava kendisi girmiştir, ancak annesi bir birlikte başarmışlıktan bahsetmektedir, ne iş?

Çocuk eğitim uzmanı değilim tabii ki, tabii ki bu şekilde konuşanların niyetinde saçmalamak bile yok, olsa olsa alışkanlık... Sadece dil alışkanlıklarımızı gözden geçirsek diyorum. Hani o “annecim, teyzecim” şeklindeki hitap tarzına takan ablalar var ya, ila takacaklarsa bari buna taksalar diyorum, olmaz mı?