Arınmanın hafifliğine...
bir odam var benim, yani ben gaspettim. Arka oda. Çalışma odası. Misafir odası....
Yok hiçbiri değil, benim odam. Vaktiyle çamaşır odasıydı, çamaşır askısını bizim yatak odasına attım. Zamanla çöktüm buraya. Hele pandemi ve home working bahanem oldu, ofisim yaptım burayı. Her gün, sabah 06:30 gibi giriyorum, bahanem spor yapmak, sonra ofise dönüşüyor... Akşam televizyonda maç varsa, kaçışım oluyor, kimi zaman yoga meditasyon merkezi, terapi odası, flamanca dersi odası, kitap kulübü falan filan derken çıkmıyorum buradan! Evde beni ararlarsa, biliyorlar çalışma odasında, yuvamda, kozamdayım.
Bugün ilk öğünümüzü müteakip muhteremle kendime kahve yaptım, akabinde yollanır oldum odaya, İlker "hop" dedi " nereye?" "çalışma odasını temizleyeceğim, hani hafta içine hazır olsun..." "kahveni iç de öyle temizlesene" dedi. O an fark ettim ki, temizliğini yapmak da dahil olmak üzere benim bu odada geçirdiğim her dakika keyif. Kahvemi içerken, kulağımda Nilay Örnek'in Nasıl olunur podcastinden Ayfer Tunç'u dinledim bugün, yine yeniden Ayfer Tunç okumak istedim, o arada mum tütsü tepsimi temizledim, ara sıra kahkaha atıyordum, Ayfer Tunç'a, İlker bakıyordu, soran gözlerle... diyordum ki podcast şşşşş....
Salzburg'tan aldığım tuz mumluklarımı yıkadım, peşi sıra adaçayı tütsüsü ile arındırdım tek tek. Sandal ağacı tütsülerimi tütsülüğümün cebine koydum.
Ayfer Tunç Sokak dergisini anlatıyordu, elektrik süpürgesiyle rafların tozlarını alıyordum, mis gibi....
Ayfer Tunç anlatıyordu, 19 yaşındaki yeğenini ve yeni kuşağın nasıl görerek izleyerek öğrendiğini, okuyarak öğrenen bizim kuşaktan farklı olarak... koltuğumun minder altına makina tutarken hak veriyordum ona.. Duru da 19'undaydı... Canım Z kuşağım...
Tesadüf müydü, Ayfer Tunç'un "bir deliler evinin yalan yanlış tarihi"ni yazarken müthiş eğlenmesi ve benim okurken o zeka karşısında saygıyla eğilmem ve kitabı Duru'ya yılbaşı hediyesi olarak göndermem... Bilemiyorum ama kitabı yazarken müthiş eğlenen Ayfer Tunç'a, okurkenki neşemi ve bir kitap yazarken insanın ne kadar keyif alabileceğini bildiğimi söylemek istedim çalışma masamdaki kahve fincanı altı lekelerimi ciflerken...
Canım Ayfer Tunç canım...
Ve son olarak dedemin çeyiz hediyesi Yağcı Bedir kilimini temizledim, oda bana tüm renkleriyle bir parlak göründü ki sorma. Son olarak Palo Santo tütsümü yaktım, nasıl da arınmış hissettim ...
Mutfağa gidip karnıyarık pişirmeden hemen önce... bu büyülü anın anısına günün yazısı ayfer Tunç'a ve onu benim kulaklarıma taşıyan Nilay Örnek'e gelsin... Sevgiyle.
6 yorum:
Koltuk üzerinde ki battaniye peki:))
Serap
hepimize lazım böyle bir oda bir koza özellikle belli bir yaştan sonra ihtiyaç hissediyor insan sanırım..
cok eskiden annemin dikis makinasinin ortusuydu:)
evet kesinlikle. Insanin kendiyle kalmaya cok ihtiyaci var.
Ayfer Tunç, muhteşemdir. Bir Deliler Evinin Yalan Yanlış Tarihi ilk okuduğumdu ve tarzı beni çarpmıştı deyim yerindeyse.Hayatımıza giren insanların o kitaptaki gibi birbiyle olan keşisim ve teğet hallerine daha bir dikkat etmemi sağladı ve bunları düşünürken hala o kitaba gülümsemeyle küçük bir selam gönderirim. Sonrasında Yeşil Gece'de de çarpılmıştım. Ve çok geçmeden Ankara'da yaptığı küçük bir söyleyişine katılma ve bir kaç kelam etme şansına eriştim:)
Kendimi bildiğimden beri sadece bana ait bir oda isteği ve özlemi hep var oldu. Memur çoçuğu olarak 2 oda 1 salon olan lojmanlarda geçen çocukluğumda odamı kardeşimle paylaşmak zorundalığı bu istek ve özlemin kaynağıydı. Üniversite yıllarında ise oda oldu ama ben evden uzaktaydım. Sonrasında ise hep başka şeyler için elzem olunca bu oda işi olmadı. Ama hala umudum var
Peki benim bu yazını tam da Ayfer Tunç'un 4 kitabını kargodan teslim aldığım gün okumam tesadüf mü şimdi? Hiç okumadım daha önce kitaplarını, Suzan Defter ve 3 kitaplık Kapak Kızı-Yeşil Peri Gecesi-Osman serisini aldım, acaba hangisinden başlasam diye düşünüyorum :)
Yorum Gönder